denkbaar
nog niet zo lang geleden
roeide ik langs vijvers en kapotgewaaide
zonnebloemen, onvertakt
en dacht: misschien ben ik
één van hen, blijft de werkelijkheid
voorgoed achter me
op te dunne stelen, ongewild
door het licht
zonder middaguur, zonder reizigers
zonder te weten waar de wereld
begint
of misschien ben ik gewoon
een ogenblik
van de tijd vervreemd; tot drie gescheiden
ondenkbaar in alle uren
van toekomst
-waarom herinner ik me dan morgen-
Zie ook: http://blog.seniorennet.be/kerima_ellouise/
Schrijver: kerima ellouise, 3 augustus 2009
Geplaatst in de categorie: psychologie
Mooi gedicht.