Uitzien naar een horizon
ik blaas grijs voor me uit
en schep een vaag bestaan
als door een beslagen ruit
zie ik enkel mist
en voel vandaag niets
ik lijk niet opgestaan
het is een pas op de plaats
op een stoel
kan zelfs onder een deken
of pratend met loze woorden
die daardoor toch veel zeggen
ofschoon ik zelf niet weet
wat ik bedoel
het is tasten
in de vergankelijkheid
opsommen van argumenten
die mijn leegte verklaren
het is tranen voelen in de lente
met verlamde spanen varen
terwijl jaren vertellen
van gelatenheid
toch zet ik deuren wijd open
opdat de wind op zijn minst
mij kan vinden
en kan blazen door kamers en gangen
helpen het stof te doen vervliegen of
bevrijden van paradijselijke slangen
*
hij draagt toch de hoop
die zich weer aan stromende
aderen wil binden ?
Zie ook: http://blog.seniorennet.be/julius_dreyfsandt_zu_schlamm
Schrijver: julius dreyfsandt
Inzender: julius dreyfsandt zu schlamm, 1 juni 2010
Geplaatst in de categorie: emoties
De gevoelstemperatuur is wat chilly , maar de richting en snelheid creëren een aangename admosfeer.
Graag gelezen.