Weelderigheid
als ik in het
tintelmaanlicht luister
hoe de adem gonzend
langs je lippen verdwijnt
dan wil ik alleen maar
bijna in je kruipen
in je armen
zoveel zachter nog
dan de plukjes dons
in een hulsel van linnen
als een kat liggen spinnen
op je hartenkloppen
wat sluimerend vertoeven
tussen waken en dromen
als in een onsterfelijke zomer
waarin de mooist benoemde
weelderigheid nog moet komen
Geplaatst in de categorie: liefde