Tussen de boterbloemen
mijn leven wacht in boterkelkjes, glanzend
als het zonlicht lacht
waar de wereld lente fluistert tussen bomen
en de dauw van vele morgens, lopen tranen naar die dag
waarop alles zwarter werd
niets leek zich nog mooi te dromen
niets
was kleurig, toen jouw leven als voorgoed
naar binnen keerde, eindeloos verloren aan die
veel te vroege dood
thuis trok ik m’n kleren uit, verbrandde de zon
en liet de was in manden wonen
hield me groot en vroeg de maan
haar licht te schijnen, langs de oevers van de nacht
Zie ook: http://www.switilobi.nl
Schrijver: switi lobi, 2 juni 2010
Geplaatst in de categorie: verdriet
droef doch fraai gedicht.