Netgedichten

netgedicht (nr. 35.029):

stervensbegeleiding

nu licht weer weifelend naar binnen stapt
lijkt het, of de tijd zijn urenloze sprei rond dagen wentelt

ik ga mee, vergeet de kaarsen, buig
mijn hoofd naar levenloze ogen; onvergetelijk
kruist mijn blik
haar handen, waar hemelsleutel
levens bloeit

die roze weldaad schijnt voorzichtig
door de waanzin van verlies

ik verkies
de eeuwige illusie van oeverloos herinneren

Zie ook: http://www.switilobi.nl

Schrijver: switi lobi
Inzender: Anja Visser, 23 september 2010

acm.visser

quicknet.nl

Biografie van deze schrijver

Geplaatst in de categorie: verdriet

dood

3.1 met 8 stemmen

440

Er zijn 5 reacties op deze inzending:

Naam:: lijda zieleman
Datum:: 1 oktober 2010
Email:: lijdazielemangmail.com; Wat een mooi gedicht over het onvermijdelijke afscheid, ik ga met je mee in de laatste strofe!

Naam:: Marije hendrikx
Datum:: 24 september 2010
Email:: maryama37hotmail.com; Zoals zij eeuwig is en altijd verbonden., zo is dit gedicht....

Naam:: kerima ellouise
Datum:: 24 september 2010
Email:: kerima.ellouisegmail.com; droefzacht mooi...ogen onvergetelijk, herinneringen ook...

Naam:: Hilly Nicolay
Datum:: 24 september 2010; Het zacht van roze, als een herinnering van licht en hoop.
Zo mooi geschreven.

Naam:: Ludy
Datum:: 23 september 2010
Email:: ludy.roumengmail.com; Mooi, zacht en droef tegelijk deze (voor velen van ons bekende) harde werkelijkheid geschetst.

Geef je reactie op deze inzending: