Netgedichten

netgedicht (nr. 36.551):

onzichtbaar?

Mijn hart ligt aan scherven
De tranen opgedroogd
Ik weet dat je er voor mij was
Maar nu is dat voorbij

Ik voel me zo onzichtbaar
Ben ik soms behang?
Even is het leuk maar dan zie je er niks meer van

Er zit een kleine splinter vast
hierin mijn hart
Ik durf niet weg te gaan
Te dankbaar voor wat ik had
Ik wil je niet teleurstellen ook al doet
Dat mij pijn

Ik wil dat je luister
Luistert met je hart
Je gevoelens die ik voel
zijn ze er nog wel?
Of worden ze onzichtbaar, verdwenen in de tijd

Ik ben aan jou gewent, je weet hoe je mij raakt
Ik wil eigenlijk niet weggaan
Maar toch voel ik mezelf gaan
Ik verlies mijzelf omdat ik jou helpen wou
Maar jij hebt mij niet nodig, je red het zo ook wel

Mijn hart ligt aan scherven
Maar toch blijf ik hier staan…