Mijn laatste toeverlaat

zijn handen zijn
van hout het stoffen lijf
lijkt eeuwenoud

geknakt ligt hij
te wachten op
de eerste die hem ziet

met opgewekte ogen
een blijde lach maar ook
vaak tranen van verdriet

hij was mijn kameraad
we deelden alles samen
mijn laatste toeverlaat

ik heb hem opgepakt
wil hem nooit meer kwijt
mijn jeugd in onafscheidelijkheid

Zie ook: http://wilmelkerrafels.deds.nl

Schrijver: wil melker, 31 maart 2011

wlmelkerziggo.nl

jeugd pop herinnering

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

5.0 met 1 stemmen 203