waterpad
ze staan er nog, de rijen oude wilgen
stekelig en koud
oneindigheid in stam en schors
zet wachters van de tijd in elk geplooid gezicht
naar buiten gericht zo boud, maar
in hun hart groeit traag
de zonnewende
even nog
dan voelt mijn voet het naken
van de weelde, uitgestrekt tot
overal
een lentegroet, een levenswens
het water geeft zich terug in tal
van nieuwe scheuten
en de vrijbrief van dit mens
Zie ook: http://www.switilobi.nl/f...dicht.php?fotogedicht=waterpad
Schrijver: switi lobi
Inzender: Anja Visser, 5 februari 2014
Geplaatst in de categorie: psychologie