Netgedichten

netgedicht (nr. 51.255):

De illusie

Ver van de onvindbare bron
hijgt het water, van sijpelen en stromen moe,
ruggelings uit

eenzaam onder de door de dag getrokken spijlen
strenge bomen als stille bewakers
gewapend met het zwaard van de stilte

bladeren baden roerloos
als drijvende lijken van verloren seizoenen
traag kleedt de gloed zich met krimpend licht

het geluid van de nacht sluit
met een onbreekbare schaduw het luik
van de verlaten woning

de klok groeit naar klein getal
wijst ruwe vachten de richting
naar het holst van de duisternis

een etmaal verbreekt het vlies
verrijst uit het obscure
krast zonder sporen illusies weg.