niemand maakt zichzelf alleen
haast iedere dag
kom je even langs
je strijkt met je hand
over mijn haren en breekt het bijeengebonden
beeld van wolken open
kom, zeg je, laten we de zon bestormen
niets is mooier
heel even glijden we in elkaar
je bent te vroeg, antwoord ik
ik wil nog over de nacht vertellen
over voeten die lopen moeten, zoeken naar
wat in donkere ogen valt
het is als een gesprek
dat rond mijn vingers wordt gelegd
zwaarder
dan de stilte van de maan
opnieuw strijk je met je hand
over mijn haren
het gaat dieper dan aanraken
... voor gesproken versie, zie link ...
Zie ook: https://www.youtube.com/w...v=jUHrqLWLrmc&feature=youtu.be
Schrijver: kerima ellouise, 17 december 2014
Geplaatst in de categorie: psychologie
Dan komt de zon, de hand die woorden legt in warmte.
Een gedicht dat schittert,prachtig!
Prachtig aanrakend gedicht Kerima.