Netgedichten

netgedicht (nr. 59.359):

Toen liet God het regenen

Toen liet God het regenen
wel veertig dagen lang.
Een ark dreef op de overvloed
na de ondergang van het eigen
belang. Zijn wereld die hij
geschapen had, ging ten onder
in geweld. De mens die naar zijn
voorbeeld was, ging ten onder
aan het grote geld.

De duivel die steeds arglistig is,
gaf aan de mens maar nooit genoeg.
Liet de mens steeds weer bedelen om het geld,
maar gaf altijd minder dan waarom die vroeg.

Het water dat vroeger zo overvloedig leek,
stond de mens denkbeeldig tot aan zijn nek.
Een éénling die hem daarop wees, verklaarde
die liever voor de verkeerde gek.

Tot het moment dat het regenen ging
in goud, in munten- en papiergeld.
De éénling die zich redde kon was
wijzer dan diegenen die zich hadden
overteld.

Toen liet god het regenen, omdat het niet
anders kon. Veertig dagen duisternis
en geen enkele dagdeel zon. Een overvloed
na de overmacht, die de mens zich zelf
geschapen had. De mens die in zijn hebzucht
verdronken was, ontevreden met het leven
dat die had.