Illusies

Traag sijpelt de zon door de laatste flarden van het eens zo grijze wolkendek,
wit omrand rafelt alles naar het blauw.
Ik zie de stralen goudgeel blinkend zuchten,
zoveel luchten,
het is een sluier die hier wijkt..

Niets, echt niets,
is wat het lijkt.

-

De aarde ruikt,
verliest zich terug in haar bestaan.
Ademt groots naar heel ons grondvlak,
ik hoor de klinkers galmend gaan.

-

En zie, het straattoneel verschijnt.
En hoor, hoe alles in het kakelvers verdwijnt.

Als een doek,
een schets van heel het leven,
laat de rust zich met de samenspraak verweven.

Hol klinkt het gelach.
Gretig zijn de nieuwe zinnen.

Laat ons drinken, praten, samen zijn.
Alles nauw bekijken,
voor niets nu laten blijken,
waar de sluier waarheid vind.

Het is die schijn die ons verbind.

-

De schemer valt.
Alleen ben ik gekomen,
alleen ga ik weer heen.

Ik loop als ieder in een richting,
en kijk hoever mijn blikveld reikt.

Zoveel luchten,
zoveel kluchten..

Niets, echt niets,
is wat het lijkt..


-

Schrijver: John Kroos, 22 mei 2016

jkrooshome.nl

Leven Samen Filosofie

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 4 stemmen 92