Netgedichten

netgedicht (nr. 81.329):

De enige echte robot

de ochtend
spande had
rode tuikabels
om het blauw
van de hemel
te dragen liet
wolkjes hun wit
als schapen door
ze te laten grazen

de idylle van
een vreedzame
aarde klokt enkel
vroeg op de dag
daarna verpest
haast en stress
stilte en rust en
stroomt verkeer weer
van groen naar rood

ik schouwde
als bezoeker de stad
zag in wakker worden
de transitie van mens
naar robot door
info volledig gestuurd
tussen muren van
participeren en fatsoen
om af en toe gek te doen

in een creatief
ongekend moment
waarvan kracht
en klucht de loten zijn
van dezelfde drang
tot totale escape om
te laten zien wie
hier en nu de enige
echte robot is