Wacht op mij .....
Zwijgend staat zij aan de rand van het meer
waar rimpelloos wateroppervlak verdronken
zinnen laat verdwijnen in bodemloze klanken
verankerd in het uiteindelijke weten
Verloren in het lege nachtelijke niets
terwijl het duister tranen naar de morgen stroomt
overspoelen hete golven woordloos verlangen
naar het onbegrensde van het minnen
Fluisterend geeft zij zich over aan de roep
van de eeuwige nacht, wacht op mij
neem mij in jouw armen, ik kom,
begeleid mij naar het einde …..
Geplaatst in de categorie: verdriet