Netgedichten

netgedicht (nr. 6.115):

klepelde de kerkklok

een witte wereld
die ons warm verwachtte
je lachte toen ik zei, ik kom
nam alle risico's, was blij

gordijnen sneeuwden
en je opende vrieskou
je huis een warme kerst
ik was zo graag bij jou

we zetten uren stil
in samen met elkaar
toch klepelde de kerkklok
zijn openlijk misbaar

de stilte luisterde
terwijl wij gaven
we telden onbewust de uren
die door anderen zijn begraven

zo maar een gift
gewonnen in de tijd
wat vijf was in verwachten liet
zich in vier door dat geluid bekrachten