Netgedichten

netgedicht (nr. 6.143):

je lach wiegde mijn zinnen

je woorden zijn geboren
je liefde prenataal
ik mocht bij je ontsluiten
je was niet meer te stuiten
opende verbaal

je lach wiegde mijn zinnen
voeden kwam van binnen
lente dartelde terwijl
de stofen in het frisgroen
buitelden en tegenspartelden

we groeiden zomer
in een warm samenzijn
je nam de zon en zee
we dichtten waarheid in
de branding voor ons twee

de oogst was kleurrijk
maar in het volle fruit
begon toch ongemerkt
de rot en ons gevoel voor
teksten ging al snel kapot

we winteren en in
een handvol sneeuw
kneed ik weer je gedachten
maar alles smelt meteen
hoe lang moet ik nog wachten