Netgedichten

netgedicht (nr. 6.423):

de deur zal blijven kieren

ze zijn te zwaar
de stenen die
ik dragen moet
ik gooi ze bij
de andere troep
die ik verzameld
heb een leven lang

een aantal splijt
weerbarstig laten
ze hun inhoud zien
doven in de koude
wereld van voorheen
ik zwaai, ze gaan en
niemand weet waarheen

de anderen sjouw
ik verder mee
de dagen door
langs vele jaren
soms zijn we blij
maar ook mistroostig
in het doelloos staren

toch wil ik ook
die ballast kwijt
met jou de lente vieren
meer dan een half leven
kreeg ik geen respijt
het slot moet om hoewel
de deur zal blijven kieren