Netgedichten

netgedicht (nr. 6.463):

Lente

Stilzwijgend tikken de kiemen
als eitandjes tegen de aardschaal

Verblindend is het licht
als het donker eindelijk wijkt

Dagen worden aaneengeregen
met dons en mos en twijgen

Bevend zweeft de nevel
over heide, weide, wouden

Blatend, kakelend, kwetterend
wollig, mollig, melkgelik

Bruisend breekt het beekje
De elver schiet schichtig weg

Nergens is de koude winter
zo ver en afwezig als hier