Netgedichten

netgedicht (nr. 6.667):

Zweven ?

Jij tintelt al mijn zinnen
raakt mij woordloos aan
maakt mij warm van binnen
laat mij tollend naast je staan

neemt me mee in draaiende wielen
kijkt door mijn ogen om je heen
samen een gedachte, twee zielen
verbrijzelen we steen voor steen

al is het pad soms slingerend
raken wij elkaar wel eens kwijt
boven aan het duin is het end
vinden we elkaar in tijd

onder hemelsblauwe luchten
verborgen in zacht helmgras
klinkt verleden in zachte zuchten
herinnert ademloos aan hoe het was

lachend gevangen in jouw armen
verdwijnt de koude uit het zicht
lippen zullen mij weer verwarmen
op vleugels omarmen wij het licht

Schrijver: metha, 9 maart 2005

methaoudshoorn