Netgedichten

netgedicht (nr. 6.852):

in een koperkleurig woud

ik heb mijn vleugels
weer versteld
de flarden opgelapt
mijn kleuren bijgesteld
en kan weer vliegen

je had me weggetrapt
ineens was ik oud vuil
te min om naar te kijken
in blinde haat ging
je agressie over lijken

je ogen openden het weten
niet vergeten hoe het was
we spiegelden de uren
en braken muren af
liepen constant uit de pas

we vlogen goud
het zilver schitterde
in bloemen, de nectar
zong van warme zoenen
in een koperkleurig woud