Netgedichten

netgedicht (nr. 7.289):

Zomer en het vriest

Duizend levens verder in een straat
zie ik tussen namen weer je naam.
Je komt naast mij staan aan het vensterraam
en zegt : "Ga slapen zoet, het is al laat."

Het is al laat. Ik weet het goed. De wijn
verzuurt al in de glazen. Het avondlicht
is al herinnering, nog slechts gedicht
en al mijn dagen doen van uren pijn.

Zomer en het vriest. Ik hoor mijn meren
kraken, het sneeuwt op alle kerkhoven
ter wereld. Tranen doen mijn ogen van de wind.

Tot alle wonden in mijn vlees verzweren
en ik genees, ik kom mijzelf te boven :
nog vijf keer stappen tot ik eenheid vind.