Netgedichten

netgedicht (nr. 7.942):

spinsels uit een gouden droom

weerbarstig krult het haar
groener buigt de wind
ogen komen bomen tegen
dwarse schijn verblindt

gedachten zweven
zonder toe te geven met
hun schaduw op de vlucht
licht schreeuwt opgelucht

geen spinsels uit
een gouden droom
ik ben gewoon een vriend
die boomt over gedichten

de zon lijkt lichter
als het donker wordt
de rode gloed is koud
in strijden zonder moord

nagels krabben werkelijkheid
in striemen op mijn rug
ik gaf voor jou mijn dromen op
kreeg krassen ervoor terug