Stoffig

Op het bankje naast de glasbak
gaat zij even rustig zitten
het is een komen en gaan van
lege flessen elke fles breekt
weer een herinnering in scherven

al snel gaan haar gedachten
terug naar die andere glasbak
bij een ietwat verveloos bankje
het gras was daar iets groener
klanken klonken minder bitter

een fel gekleurd kleed verborg
de vele valkuilen die er wel
waren maar die ze beiden niet
wilden zien want de dag en soms
ook de nacht was van hen samen

was het enkel en alleen omdat zij
toen iets milder was en begreep
dat dromen altijd groener zijn
dan de gebroken werkelijkheid
waar de lijster nog wel zingt

maar haar schoonheid niet meer
begrepen wordt omdat het zicht
steeds waziger wordt of is het
toch de leeftijd die gaat tellen
en liefdeloos soms redeloos maakt

een harde klap brengt haar weer
terug bij vandaag, heel langzaam
staat zij op en houdt zich ietwat
wankelend vast aan haar rollator
sloffend vervolgt zij haar weg

de tranen bewaart ze voor morgen
er moeten nog boodschappen gedaan
worden want het fruit is op ...

Schrijver: metha, 2 oktober 2005

methaoudshoornmsn.com

Stoffig

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 5 stemmen 705