Netgedichten

netgedicht (nr. 8.562):

grauwigheid dwaalt als bewoner

het vraagt om aandacht
maar ik weet niet wat
struikelend miste ik
het zichtbare deel van niets

zelden komt dat voor
want de zon gaat op
voor niets niet op
mijn ogen branden op het net

gefocusd op wat was
wat is geweest
herinneringen zijn mijn zwarte gat
breed cirkelend in kolking
en dan weg

het licht mijn geest
vergeet voor ik het vatten kan
mijn leven pakt de dag
met beide handen
weer van gisteren af

vandaag zou
eigenlijk morgen zijn
moeite kost gewone dingen extra kleur
grauwigheid dwaalt als bewoner door
het huis waar ik geboren ben

het is vreemd te voelen
de daagse zaken in een oud
soms tweede perspectief
te zien veranderen
het schemert mijn gedachten

verlicht mijn dromen
maar waarheen
mijn leven stelt teleurgesteld
te weinig indrukwekkends voor
ik werk hard aan onderdoorgaan

er is toch meer
maar wat
en waar
waarvoor?