Netgedichten

netgedicht (nr. 8.718):

waar woorden beten zonder tanden

ramen dubbel glas
de wereld was er pas
toen jij haar binnen bracht
de lucht in scherven stak
wind in rinkelende stukken
de vloer zijn bodem gaf

het was de kooi
waar ogen zonder mededogen
je ontkleedden zonder handen
woorden beten zonder tanden
en de glimlach die nooit miste
bij het spuien van vergiften

gevangen in een lijf
je geeft je prijs voor jaren
zekerheid betaalt de dood
met grijs en hoopt de hemel
ooit te erven met de scherven
van een graf in dubbel glas