Netgedichten

netgedicht (nr. 8.721):

oud in heden

mijn trillende telelens
zoemt jou dichterbij
wil wel eens zien
hoe vergrijsd jij oogt

zag zo al, gaandeweg,
de kleur verbleken
hoe jouw hoofd
het doorleefd vel
nog kennelijk gedoogt

ik denk zowaar terug
aan mijn ouden van dagen
waar de zoete babbelaar
uit het vierkante blik
dat de schoorsteen sierde,
mijn kinderhart deed opjagen

het was somber in de kamer
van het haast uitgezeten
levenspaar
de eeuwige stilte leek nabij
slechts wachten op de dood,
onderbroken door de gong,
ze waren er voor klaar

ik zie ze graag komen,
kruipen op mijn knie
en omarm hun
onbewuste dromen

zullen zij later nog
mijn schaduw zien
verhalen van wat was

moet haast wel
dacht ik zo
het is de overgave
die ik in hun ogen las