Netgedichten

netgedicht (nr. 8.943):

woorden stoepten als tegels

ik zag je gezicht
in begrijpen
je voelde mijn reiken
naar steun

je handen zijn open
met een arm om me heen
zijn we langs stralen gelopen
daar waar de zon voor ons scheen

we hadden geen doel
maar woorden
stoepten als tegels
en vormden het pad

we hebben alles gehad
in zinnen zijn we vergeten
wat we hoorden te weten en zijn
daarmee klaar jullie bekijken het maar