Netgedichten

netgedicht (nr. 9.315):

de levensboog

naarmate mijn tijd verstrijkt
en ik lijk te verjaren
schijnt mij steeds meer toe
dat al wat rondom mij is verzameld
stilaan weg wil varen
en mij als maar minder toebehoort

al ben ik aldoor meer geworden
de toekomstwijzer stagneert
steeds minder blijkt van mijzelf
en dat niet ik maar de schepping gloort

waar mijn wortels eerst moesten aarden
om te groeien tot wie ik ben
dringt nu steeds meer tot mij door
dat niet mijn- ik- maar het leven mij baarde