Huilend loop je, ren je door de massa. Je ogen nat, verschrikt en rond. Radeloos, je speentje uit je mond. Zoekend tussen zuivel, fris en kassa. Chips beschenen door het neon-licht. Muren van kratten bier en Coke. Bergen komkommers, rode kool en look. Angstrimpels op je drie-jarige gezicht. Kom, ventje, houd je maar wat groot. Je moeder…

Ik vervloek het toevalsmoment dat ik op tv die beelden zie als ik begrijp waar ik naar kijk is 't te laat, 't verhaal bekend De naakte, nog jonge vrouw, loopt naar haar graf, haar handen bedekken haar intieme delen Ze is zichzelf al lang niet meer haar blik als uit steen gehouwen is slechts de echo van haar leven…

Mijn oudste en grote broer kwam terug van de oorlog met een barst in het hoofd waaronder hij veel had vergeten toch vond hij de weg naar huis Zijn lief herkende hij niet meer zij snikte, hij groette haar beleefd Hij werd een kind van mijn jeugd van verbazing vervuld over een vlieg kruipend op een hand een spin gevangen in mijn haar…

Heren van de foute dagen Kijken Niet meer op of om, Maar neer. Lucht van lijken Komt in vlagen. Oh ontzie, Ontzie mij, heer.…

Wanneer ogen vertellen van hel hier op aarde leven zonder waarde ellende, armoe en dood omdat ogen honger zien en magen ogen vrezen lijven vermagerd, vel over been lijkkleren verzameld in stof felle zon schijnt over armoede kindje, dood geboren op straat violist met trieste melodieën zwarte vliegen op een rottend lijk troebele blik…

Ik droomde dat het anders was De wolken gleden traag voorbij Wierpen schaduw op cichorei Diep verborgen in het gras Ze trokken naar het noorden Trage stappen die weerklonken Alleen de bajonetten blonken In deze kille dodenmars Sombere helmen diep gebogen Wisten waar het einde lag Wanneer de schrille schreeuwen stierven In het duister…

Ik droomde dat het anders was De wolken gleden traag voorbij Wierpen schaduw op cichorei Diep verborgen in het gras Ze trokken naar het noorden Trage stappen die weerklonken Alleen de bajonetten blonken In deze kille dodenmars Sombere helmen diep gebogen Wisten waar het einde lag Wanneer de schrille schreeuwen stierven In het duister…

toegang tot europa vrijheid van de geest was eens geblokkeerd ‘t gele zand rood bevlekt de golven van de tijd zij ruisen reinigend over de honderdduizenden zo keurig in het gelid een vredig strand de verre zee waakt…

De filosofie van de waanzin vertelde over de afstand die de oorlog afgelegd had vluchtend voor zijn gevoel. De beelden weggevoerd naar de verre horizon van de abstractie bouwden stalen muren waarachter in het diepste geheim het kind jammerlijk huilde. Naast het zweet- woelende bed stonden de spoken van verjaagde beelden bestreden met…

Dof zwaar en snel luider wordend tering herrie maar erger nog zijn de zacht fluitende kogels om mijn oren. Is dit geluk? schiet het door mijn hoofd Is dit nu geluk? Kogels die mij missen terwijl overal om mij heen granaten ontploffen mensen gillen kermen schreeuwen overal bloed en stukjes mens kinderen zwijgen in shock…

De trein vertrekt spoedig naar het einde de mensen zijn al half dood in kleden gezakt honger heeft de meesten al ernstig verzwakt de wielen dreunen langzaam de laatste reis begint een vrouw beklemmend eenzaam geeft wat warmte aan een kind de ogen staren leegte het leven ooit geleefd is nu oneindig lijden de vijand onbeleefd de trein…

duizenden lauwerkransen zie ik gehangen om hoofden van oorlogshelden bloed druipt eeuwenlang in onverzadigbare grond die altijd dorst heeft de wapenfabrikant telt winst van geleverde kogels…

taferelen van strijd fragmenten van beproeving staan op het netvlies gebrand de aardkloot draait door bedrog en macht steken elkaar de loef af ik droomde dat er vrede was de uitdrukking bestaat maar wilskracht ontbreekt…

It was a hell of a job, die onmogelijke logistiek: honderden wagons organiseren een dienstregeling heel europa door tonnen en tonnen stro verzamelen overal waterreservoirs inbouwen drijvers en veeartsen aannemen en vergeet de medicijnen niet verbandmiddelen voedsel voer en halsoverkop moesten we in het oosten humane destructie- middelen…

daar staat hij gebogen bij het monument waar bomen blijven ruisen in de wind vogels nooit in stilte fluiten bloedt in zijn hart het oorlogskind…

daar staat hij gebogen bij het monument waar bomen blijven ruisen in de wind vogels nooit in stilte fluiten bloedt in zijn hart het oorlogskind…

vroeger droomde ik altijd dezelfde droom die ging over dat mensen doodgingen aan bomaanslagen en zelfmoordaanslagen maar als ik nu kijk, zie ik dat het geen droom was maar dat het echt was en nog steeds is.…

In het Aarkanaal vissen met handgranaten: beetje plomp…

klamme kleuren in een handvol leven voorgoed lagen zij geslagen op het bloeddoorlopen veld onmenselijk in de vele sporen van waanzin de stemmen van leven afgedaan voor altijd uit de tijd geheven…

Hoe kan je verder leven met die oorlog die je zo bewust hebt meegemaakt Hoe kan je verder leven na die oorlog zonder deze bewust te hebben meegemaakt Toch leven er mensen hier en nu en spreken zij verder over wat straks te doen is Wie bepaalt dan onze toekomst zij die weten en niets zeggen zij die spreken en niets weten of zij die…