onmacht broeit en groeit in een beweging die niet te stoppen lijkt met bloed bekochte opstand doet de gemoederen koken vrouwen jammeren als de onschuld wordt vermoord het gereedstaande vliegtuig een stille getuige…

Soerabaja Atjeh. Hoe je het schrijft is niet de vraag. Hoe je het slijk van je schoenen krijgt, De stank uit je sokken wast, De vlekken van je broek veegt Des te meer. Soerabaja Atjeh. Keer op keer. Blik op oneindig, Handen in elkaar gevouwen, Het beeld op zijn netvlies nog gebrand. Te breken, ontsteken, te duiken, te zijn…

Op deze plaats komen zij samen hier hangt de vlag halfstok wij eren de verloren namen als wijzers rond de zwarte klok waarom hoor ik mensen krijsen als we doden gaan herdenken wil de vlag in vrijheid hijsen op het veld van stille wenken in alle stappen die ik zet zijn jullie voorgegaan vergoten bloed kleurt mijn baret tot vredesveteraan…

Indianenland verentooi, geesten en visioenen rode uitgestrekte krijgershand bebloed niet de strijd om eigen land Native spirit moet donker in de vallei passeren langs de vredespijp van wilde rivieren, grijze onafzienbare beproeving, die langs dorre grasvlakten wegtrekt rook, verteld in wolken leed schildert het indianenkleed Native…

Het nieuwe antwoord ingekleed, had een lijst van joden gemaakt. Leed heeft de lange weg afgelegd, om zich opgesloten te verbergen. Gruwelen die zo rap niemand vergeet, dramadagen dragen ongerijpt begrip. Gebaren gevuld met korte woorden, verwijten met haast dodelijke stilte, versterkt met intensiteit, ditmaal nood, melancholie van duister…

het kon geen oorlog zijn er was melk en brood ze hadden een koe de klok aan de wand tikte gewoon verder vanuit de witte vlek op het behang en vader was stil in zijn urne zo vredig…

en zij zwermen in glad gestreken formaties heen zonder omzien naar zwart zonder traan voor een verleden waarin naakt zijn helser was hun stemmen niet bestonden en een rilling was als lood de horizon een prikkeldraad waarin kinderen rimpelden de medemens een bloedhond bleek vergeven tot een kwelling werd de ziel verdwenen leek…

soms wanneer de wolven zingen schuilen uilen diep in steen papavervelden doezelen als voorheen toen niemand nog haar doden telde kinderen van de nacht, in hen ligt de waarheid zo schielijk verborgen verweerde grond bedekt de stroom die in het sterven was uitgemond…

Al dat testosteron, zei ze, leidt tot ontaarding, wellust strijd en geweld Hij schrok en vroeg: Zou je de mannen moeten ontmannen om oorlog uit te bannen?…

Ik droomde dat het anders was Drinkend van het puurste water Hervond ik dromen van veel later Terwijl ik in eenzaamheid genas Het fluiten verliet mij nimmer meer Geen vogels bij de ochtendzon Handen bedekten hoofden met een kom Toch het gekrijs, keer op keer Velen bliezen hier hun laatste wolk Dat tot een mistbank samensmolt Voor eeuwig…

met een gele ster op hun hart gebrand liepen ze in lange rijen hand in hand door nutteloos geweld langs sadistische hoofden naar de kamers die ongerechtigd hun bestaan uitdoofden…

ze komen op D-day bij elkaar veteranen van de invasie in ‘t dorpshotel bij de graven in gehaat geliefd Normandie al zoveel jaren in z’n stoel op het terras verzonken in herinneringen zit John voor ‘t eerst alleen vroeger was ‘t hotel te klein hij ziet de tijd verstrijken op de grote ‘zonnewijzer’ waar schaduwen van de toren over…

gevluchte aardbewoners in gescheurde tenten dorstig en ondervoed opgesloten in niemandsland troosteloos in wanhoop verward in angst leunend op de liefde uit een ver verleden verscheurde gezinnen in verdriet en verloren hoop moe van oorlogsellende opgesloten achter ijzerdraad ben ik een mens in deze wereld verschopt en opeengepakt…

Een soldaat die met de buffels danst maar met geweer en bruut gezicht op mensenharten mikt. Zijn liefde in zijn land gelaten. Gelaten nu op zoek naar huis. Gebalde vuisten soms op tafel, Bij het ontbijt de koffie lauw. Het vuur laait op. Ruis op de achtergrond. Woorden die geen zinnen maken. Een dolle hond die wonden likt. Deze soldaat…

Huilend loop je, ren je door de massa. Je ogen nat, verschrikt en rond. Radeloos, je speentje uit je mond. Zoekend tussen zuivel, fris en kassa. Chips beschenen door het neon-licht. Muren van kratten bier en Coke. Bergen komkommers, rode kool en look. Angstrimpels op je drie-jarige gezicht. Kom, ventje, houd je maar wat groot. Je moeder…

Ik vervloek het toevalsmoment dat ik op tv die beelden zie als ik begrijp waar ik naar kijk is 't te laat, 't verhaal bekend De naakte, nog jonge vrouw, loopt naar haar graf, haar handen bedekken haar intieme delen Ze is zichzelf al lang niet meer haar blik als uit steen gehouwen is slechts de echo van haar leven…

Mijn oudste en grote broer kwam terug van de oorlog met een barst in het hoofd waaronder hij veel had vergeten toch vond hij de weg naar huis Zijn lief herkende hij niet meer zij snikte, hij groette haar beleefd Hij werd een kind van mijn jeugd van verbazing vervuld over een vlieg kruipend op een hand een spin gevangen in mijn haar…

Heren van de foute dagen Kijken Niet meer op of om, Maar neer. Lucht van lijken Komt in vlagen. Oh ontzie, Ontzie mij, heer.…

Wanneer ogen vertellen van hel hier op aarde leven zonder waarde ellende, armoe en dood omdat ogen honger zien en magen ogen vrezen lijven vermagerd, vel over been lijkkleren verzameld in stof felle zon schijnt over armoede kindje, dood geboren op straat violist met trieste melodieën zwarte vliegen op een rottend lijk troebele blik…

Ik droomde dat het anders was De wolken gleden traag voorbij Wierpen schaduw op cichorei Diep verborgen in het gras Ze trokken naar het noorden Trage stappen die weerklonken Alleen de bajonetten blonken In deze kille dodenmars Sombere helmen diep gebogen Wisten waar het einde lag Wanneer de schrille schreeuwen stierven In het duister…