192 resultaten.
Boot vluchtelingen
netgedicht
3.0 met 2 stemmen 204 Ze waren uitverkocht en lagen als steile
doden op de levende have van het schip, drenkelingen
die het nog niet weten, voer voor de vissen, mest
voor de bodem van de zee
namen die vertekend op het dek liggen te verbleken
met ogen waarin de aarde niet bestaat, de geur van
een manke diesel markeert het spoor waar ze de wind
hadden geraapt uit…
Op hun vlucht…
netgedicht
3.0 met 2 stemmen 120 in een lichtflits aan de hemel
vielen dode engelen ter aarde
hun stemgeluid verstomde
vloeide mee met onze tranen
naar een niet verhard verdriet
verdringen heeft geen grond
is in alle eeuwigheid geketend
als gesel van weergaloze liefde.…
we zijn niet alleen
netgedicht
3.0 met 4 stemmen 116 Voor Alexander H. en de anderen
soms is het begin een
demonstratie waarin pistolen
de stokken verdringen
pistolen veranderen
in machinegeweren
dan komen mortieren en raketten
om het vermorzelende einde in te zetten
altijd is er de geur
van de onomkeerbare dood
de levenloze lichamen
het aangezicht van een gezin
nog altijd dicht bij…
azuurblauw
netgedicht
3.0 met 3 stemmen 175 je drijft in het heldere
azuurblauwe zeewater
ik zie je
ik zie je
paarse schoentjes
je groengele broek en
hoe kan het anders, meisje?
je zuurstokroze mooiste jurkje
je kleine arm steekt uit
naar verdronken dromen
onder het water je hoofdje
je ogen bron van verstilde tranen
ze zien het licht niet
in deze duisternis
in deze lange…
Nieuws onder de zon
netgedicht
3.0 met 3 stemmen 152 Uitbarstingen en aardbevingen.
Bosbranden en orkanen.
Overstromingen.
Overspoeld worden we met nieuws.
Nieuws dat zo oud is als de wereld.
Natuurrampen laten ons mensen zien,
hoe nietig we eigenlijk zijn.
Vulkanen laten ons mensen ervaren,
hoe de aarde zichzelf vernieuwt.
Oorlogen laten ons mannen weten,
hoe alles bij het oude blijft.…
alles viel uiteen
netgedicht
2.0 met 2 stemmen 114 het gekwelde leven
onder een duister oppervlak
de vliegende paradox
tegen wil en dank
het stormend stenen hoofd
als wankel monument
luid kloppende harten
gestolde angst in open monden
de afgescheurde takken
van steile rotswanden
alles viel uiteen…
De zuidwesterstorm.
netgedicht
3.0 met 2 stemmen 447 Ben de zuidwesterstorm die thans overtrekt.
Veroorzaker van schade en last.
Welke als gevolg van mijn korte aanwezigheid ontstond.
Waardoor ik thans spontaan dikke druppels ween.
Voel me schuldig aan 't vele leed; en krimp ineen.…
Terrorisme en reces
netgedicht
2.0 met 4 stemmen 227 Een bloedbad aangericht in Parijs,
en hier is Mark toch echt niet wijs,
op het nieuws liet men zien,
wie er tegen was misschien.
De koning liet zelfs van zich horen,
maar Mark zei via schrift
het naar te vinden deze terreur,
ach zei Ivo, geen malheur,
we gaan niks opschroeven
zijn niets van plan,
waar toch zitten de hersens
van…
EN ER VIELEN LELIES
netgedicht
2.0 met 2 stemmen 156 Zij hebben de kern van ons hart geraakt
droegen hun eigen geliefde kleuren
waarvan takken traag en uitentreuren
op velden verbleven; onaangeraakt
ons verbonden onuitwisbaar klaaglied
heeft ieder bij de lurven gegrepen
wanhopig in maandenlange repen
van niet te stollen tranen van verdriet
hoe ijzig behouden hooggeplaatste
waarin finaal vergane…
Natte handen, nachtmerrie
netgedicht
2.0 met 1 stemmen 177 Het zweet op mijn lippen, druppels parelend op mijn voorhoofd
een natte nek, langzaam voel ik het water naar beneden druipen.
Angstzweet, dan ineens klinkt er een oorverdovend lawaai,
er wordt op de deur gebeukt, de woorden " brand brand" vliegen
door de nacht!
De grijze wolken slierten door de gang, gebonk verder
in de straat, opstaan, opstaan…
orkaan
netgedicht
2.0 met 4 stemmen 157 De liefelijke naam
van de orkaan
paait de windhoos niet
die wervelend
een spoor van vernieling
zuigt
door de paradijselijke eilanden.
de kramp
die mijn nart beklemt
sedert
je mijn leven verwoestte
heb ik niet naar jou genoemd.…
slechts zwijgen
netgedicht
3.0 met 5 stemmen 208 van mij geen woord
over de ramp
wanneer ik woorden had
zouden ze tekort schieten
ik denk dat zwijgen nu
zoveel meer troost kan bieden
dan al die loze woorden
dus vraag ik slechts om
een gepast zwijgen
op een serene plek waar je
bij stil kunt staan…
SCHOORVOETEND VERDRIET
netgedicht
2.0 met 3 stemmen 153 onvergetelijk
heeft zich in ons brein gegrift
respectvol omvat…
Vleugellam
netgedicht
4.0 met 3 stemmen 129 Met koffers naar een tijdelijk verblijf
zonder bagage aangekomen
in de eeuwigheid
het pad ligt donker
vol verwarring en wanhoop
de toekomst in slijk verdwenen
de uitgezette koers
blijft voor altijd
een streep door de rekening
we wandelen op gebroken glas
op de flanken hangen zwart
en onbewogen de gordijnen
God schiep het licht
wie…
In rouw
netgedicht
3.0 met 7 stemmen 204 Halfstokse vlaggen
ontwimpelen wat was,
onhoorbaar spreekt de stilte
in het mensenhart
verbonden met de ander.
Hoe machteloos,
lam geslagen.
Wind wappert het rouwbetoon,
dragend het leed
naar waar het wordt gehoord,
naar Wie de laatste vijand
heeft verslagen.…
zoveel kleuren zwart
netgedicht
4.0 met 3 stemmen 123 zoveel kleuren zwart
toen je als een vlinder
uit de wolken viel
niet langer gedragen
op vleugels van verlangen
zoveel kleuren zwart
toen je daar roerloos lag
op verschroeide aarde
de duisternis buigt zacht
draagt je teder in zijn armen
de tijd staat stil
zoveel kleuren zwart…
en er vielen lelies
netgedicht
3.0 met 3 stemmen 121 welke ons hart hebben geraakt
zij droegen hun eigen kleuren
over ruwe weidse velden
die niet door hen was overzien
zij hebben hun eigen blaadjes
niet zelf gesloten in het licht
dat scherper was dan de bliksem
waar de donder altijd hoorbaar blijft
tranen zijn er niet voor niets
en voeren emoties af
zolang ze af te voeren zijn
uit het…
MH370 vlucht
netgedicht
4.0 met 2 stemmen 218 uit het hemelruim
verstarring verlamd door angst
eeuwige stilte
onheil is het zwarte gat
misschien trekt de zee terug…
Nieuwe-Tonge, 31 januari 1953
netgedicht
3.0 met 7 stemmen 2.842 Nog zie ik jou gaan in je oliepak,
een stoere mannengroet zoals het hoort
en dan met hoogste spoed naar Battenoord,
naar het wassende wateroppervlak.
Kort daarop hing elk leven aan een koord,
leek het alsof alleen ons zolderdak
nog boven de zware zondvloed uitstak,
werd jouw adem in ziltigheid gesmoord.
Met mijn levensgeluk tot staan gebracht…
Dode knuffels,
netgedicht
5.0 met 2 stemmen 211 Kinderen wachten eenzaam tussen wier en stenen
door ziedende hemelvrachten puin en water
rusten dode knuffels aan hun schenen waar de
levenden halsstarrig beschutting zoeken en moeders
radeloos naar geliefden die zijn verdwenen en geteld
het naakte licht slaat dreunend om zich heen.
Het tart elke beschrijving zoveel gewikkelde doden
later…