Speeksel met chocola. Zijn mond bewoog. Ik luisterde, veegde zijn kin zacht droog. Tussen zijn lippen pruttelde een refrein. Het flakkerde. Gesmak. Vlammen van pijn. Een woord van troost kreeg ik niet uit mijn keel. “Ik weet zo weinig en ik wist zo veel!” Woorden, namen, adressen, telefoon- nummers. Verbindingen. En ik, zijn zoon, arm om zijn…

Het duurt nu wel erg lang en ik mis je geen korte zinnen en lieve woorden geen doordachte zinspelingen naar de wind naar de liefde naar een kind veel zeggen in weinig woorden Je laatste hier was Bevallig toen werd je ziek, weer ziek Ik hoop je snel weer terug te zien je Leeslinten te lezen en weer van je te horen…

Grauw is de neergelaten sluier Welke gelijk een spinrag verstikkend omhult Meedogenloos is het doende de geest te vermoorden Aangegeven in het koele wit met onderbouwde woorden Vier Jaren van onzekerheid waarin men stilaan hoopt Overgegeven in blind vertrouwen waartoe men noopt Dan vanuit krochten van het orgaan wreekt het ongerief En is men…

strakker de huid rondom het hoofd dat bijna dreigt uiteen te barsten als het niet omvalt door teveel gewicht ogen knijpen afwezig verzwaard met lood alles klinkt te luid vervuild door echo’s en iemand snoert de riem nog aan…

(Resumé) Er werd met onomkeerbare Feiten gespeeld Bovendien verschrikkelijk Nonchalant gedaan 'k Vocht voor mijn leven Mijn liefde. Mijn werk 'k Streed lachend. Met onderhuidse Traan Dankzij grote misverstanden Verloor 'k mijn werk Werk dat mij aansprak en dat ik kan; Nieuwe Baan Veel gesprekken en Meer holle frasen Door 'n mythomaan…

Anorexia, ik daag je uit, Kom maar op met je gevecht. Eens kijken of je wel zo sterk bent, Zoals je altijd zegt. Anorexia, ik daag je uit, Of durf je soms niet meer? Bang dat je het niet kunt, Dat Ik win, dit keer? Anorexia, ik daag je uit, Haal die lach maar van je gezicht. Die kun je niet meer gebruiken, Als je straks ver onder mij…

Het leven hurkt in schuine straten Heulende schichten stil verstomd De geest verglaast in vreemde gaten En kleur verliest er elke blom Ravijnen zijn er dicht gegleden Angstig doolt gedogen schijn Nog levend in het licht van heden Vergetend boven wolken zijn…

druk altijd maar druk druk van buiten maar vooral van binnen hoog het schijn gehalte want dit is van jou en jou alleen moeten altijd maar moeten controleren niet te opvallend om de tuin leiden ben je expert in al tikt de tijd die verdomde tijd welke aangeeft dat er weer druk maar nu dringender ze wil niet, kan het niet bedwingen…

Koud vuur in dit getij, oud zeer druipt van alle omgekomen bomen, zwarte sneeuw bedekt de borst van de doden die van verre zijn gekomen, streelt de winter,oud en wijs gedeeld in ijs, vindt de weg terug van een reis in afgedankte sterren, tussen afgevallen bladeren ontbonden smarten onder gladde stenen, dan zijn ze thuis, tijd ontbindt…

een zachte hand strijkt warrige haren glad geeft rust in haar opstandig denken waarom ik…… de fluister zegt waarom jij niet…. tranen druppen maar haar wangen blijven droog stilletjes droomt ze toch haar toekomst…

We kunnen ons leven niet plannen: het slaat ons en zalft ons en daagt ons uit. Niets is zeker, geen cijfers of beelden, geen glimlach achter de ruit, maar hoop kan ons dragen, hij voert ons door duisternis naar licht, naar steeds weer een nieuwe morgen. Voor M. die vandaag slecht nieuws kreeg.…

De wens staat in je ogen het verzoek haalt niet je lippen, je kunt niet meer vragen ‘help me alsjeblieft’ we kijken toe, hoe je uitgeput en moe, meer dan gelaten alles laat gebeuren. We kijken weg, van de wens, het verzoek, we luisteren niet, want je kunt niets meer vragen!…

Je nietszeggende blik, toont geen emotie je in de lucht plukkende handen grijpen niets, je ogen dwalen, vooraleer ze moe sluiten en dan is van je nietszeggende blik, niets meer te zien.…

ijlings zoekend naar verloren voetstappen keert het tij zijn schaduwzijde terra kleurt rood als door de zon gekust wind doet wolken sluieren sneeuw bedekt meer, alles schijnt verdwaald balancerend op helder en grijs jij in het firmament lieflijkheid glimlacht je tegemoet, misère wordt bedekt door de dromerige mantel der vergetelheid…

in de greep steken messen in de keel smeert het met thee en drop heeft kou haar duidelijk de das om gedaan vlug kruipt ze haar bed weer in…

wanneer zij de tijd verhongert tot doodse dagen kan ik alleen maar smeken haar emoties uit te schreeuwen in plaats van ze op te vreten te purgeren zich vel over been ten Grave te laten dragen…

wordt het niet eens tijd voor de "dag van de dapperen" die durven met je mee het donker in te gaan met net zoveel vrees voor 't miese nieuws of de rampspoed maar ongeacht je ongeluk oog in oog met je angst willen staan…

vandaag bestormt ze de hemel vragend smekend is haar fluister “leid de hand van de chirurg” ik heb beiden zo graag haar handen gevouwen haar ogen zoeken tranen wellen op met heel haar wezen bidt ze op eigen wijze behoed ze ik kan ze niet missen…

En langzaam teert ze weg blijft er een omhulsel over van de eens zo fiere vrouw er zit een omhuld skelet dat is alles wat rest haar hersens zitten er nog wel maar zitten in ’t verleden, haar gedachten die ze nog wil delen blijven hangen in heel lang geleden, er is geen plaats meer voor de hedendaagse kost. En langzaam teert…

Nu jij bent verkast nog net geen plant voel ik wat ik zolang al uitstel, nog niet wist hoe moe ik ben of speel ik nu de egoïst omdat ik nu zo naar rust verlang vandaag ging ik wat eerder je hing daar in de sara zo bleek, maar ook verrast ze is zo klaar hoor zei het hoofd ach ja ze weet echt niets meer u neemt haar toch wel even mee…