Alle inzendingen van Adeleyd

De witte schermen van de vlier, in geur en kleur naar 't licht geheven vertellen mij 't geheim van 't leven: 't is enkel nu, 't is enkel hier! Maar dwars doorheen die kleine bloemen in duizendvoud ontloken, klinkt een roep, een zucht, een stem die zingt en zoveel dat ik niet kan noemen. Er trilt een snaar die 'k lang al stil en niet…

Door alle kieren breekt het licht dat niet te stelpen is, het beitelt beelden van verlangen, rust niet maar werpt beloften voor zich uit dat eens de dood voorgoed zal overwonnen zijn. Het groen dat nu nog teer en jong zich kleurt wordt sterker, water stroomt vanuit de tempel en zal allen laven. Geen dorst, geen rouw of zelfs geschrei zal…

Een steen, een stem, een lichtinval en wolken die wat regen gaan beloven; is dit het één, is dit het al dat mij 't geluk plots kan ontroven? Of moet ik verder kijken dan dit klein bestaan en naar de mensen die zoveel verloren? Er zijn er elke dag weer heegegaan maar er zijn ook weer kinderen geboren en zo gaat 't leven verder, ongevraagd…

Wat is ons leven broos als blaadjes van de beukenbomen die dwarrelen in de wind al is de lucht nog vol van zomerdromen... Al is de lucht nog blauw en straalt de zon met vreugde - ons lied is kort van duur hoezeer de melodie ons ook verheugde...…

Een helder blad, nog onbeschreven, de lucht vol grauwe wolkendans, een verre zon die niet kan stralen en regen die als tranen valt, maar toch is er de veelgeliefde, de vriend, het kind, de goede buur... en in de traagheid van dit uur het weten dat het licht zal winnen; de kleine glimlach naar de rozen, het diep besef dat alles gloeit en…

De kleuren van de regenboog, de stilte en het binnenhof, beslotenheid en inkeer. maar ook het gaan en spetteren, het klinken en de lach, de dynamiek van alle woorden in openheid en transparantie... De vrede en de rust die nergens zijn te vinden, maar die we scheppend toch vermoeden in kleur en beeld en woord, in tederheid van mededogen…

Papavers: rood geplooide dromen in een zomertijd vol zon waarna de koude winden komen of hun bloei vergeefs begon. Gelukkig is het zaad geborgen in een huis vol tederheid. Een nieuwe plant die wacht op morgen heeft haar bloeien reeds bereid. Niets zal sterven zonder leven, niets zal hier voorgoed vergaan van wie liefde heeft gegeven,…

Een mens wil toch zoveel in 't leven vaak en zoekt en zoekt en blijkt het niet te vinden en draait dan mee met alle 's Heren winden en 't leven zelf steekt soms hiermee de draak want plots is er een krokus weer te zien en staakt dit zoeken, even toch misschien...…

Een streepje zon, wat koude wind en bovenburen die weer ruzie maken (is 't hun manier om bij elkaar te raken waar het verschil geen woorden vindt?) De haan kraait luid, de middag is al ver gevorderd en de vogels zingen. 't Geheim klopt stil, onhoorbaar door de dingen, omringd door water als de vis. Je bent erbij, erin, ervan doordrongen…

Te dulden heb ik dezer dagen méér dan ik moet. De lente komt ook zonder mijn gewroet, de boom zal kortelings weer vruchten dragen. Ik maak mijn leven niet, de plannen zijn maar papier. Het water welt dichtbij en ver van hier, het wil de bitterheid opnieuw verbannen. De twijg vol botten rijkt omhoog, zij geeft zich eindeloos gewonnen al…

Er klonk een zwarte stilte na de dood van Hem die 't leven had verkondigd; die voor zo velen nieuwheid bracht, en rood van morgenlicht wie had gezondigd. Die stilte is al eeuwen lang de nacht en zal voor velen nu nog duren; voor hem of haar die hunk'rend heeft gewacht en maar niet branden ziet de vuren van liefd'en tederheid, van groot…

Als wind-doorwaaid en zon-doorschenen de klaprozen te bloeien staan dan grijpt ons heel die tere schoonheid tot diep in hart en ziel weer aan. Dan weten wij ons ook doorvaren van Geest en licht, van moed en vuur, al zal ook door de last der dagen die glans verstillen uur na uur.…

Zo graag wil ik met open handen leven maar 'k houd je vast in dromen van geweld. Waar is de gloed die ons verbond gebleven of is nog niet het laatste lied verteld? En heeft de zon nog niet het langst geschenen, al zijn de wolken nu en dan verstild? Ik weet het niet, of is 't visioen verdwenen nu 't avond wordt en alles plots verkilt?…

Er is de gloed van 't leven die soms dooft nadat intens en lang de vlammen zijn gegaan naar al wat ooit of ergens werd beloofd maar heel geleidelijk is stil komen te staan. Er is de hartstocht die een mens tot hier en tot dit nu ooit heeft geboeid en ook geleid, tot hier waar bloemen leven, mens en dier maar waar ook alles voor het sterven…

Een sliert herinnneringen is alles wat ik heb al is er zoveel heden nu maar niets voorgoed gegeven - een geur, een licht, een spoor, een naam van warme dingen. Een sliert herinneringen aan zoveel mensen die ik ooit en ergens zag en die mijn wegen kruisten. Een voetafdruk, wat dromen en van verlangen zingen. Een sliert herinneringen…

De geur van september en gras vers gemaaid, een helder herdenken van mensen en doen: met weemoed vermengd en met wijsjes van toen we nog kinderen waren, en dromen gezaaid. Maar snel valt de avond en 't licht zal vergaan, we voelen de nacht al, de heldere maan, en weten: straks zullen de sterren ook staan, verlichten de lange, eentonige laan…

Het is allemaal eenvoudig als de lucht in september die niet goed weet wat ze wil: regen of zon doorlaten en straks alweer het tegendeel. Eigenlijk weten we niet veel maar genoeg om van dit bestaan een glans achter te laten, een klein vermoeden van licht en wat woorden uit een gedicht dat weinigen verstaan maar dat doet glimlachen naar…

Al zie ik nog niet goed, het licht verwarmt de kilte en doet hopen terwijl de mensen soms voor mij als wandelende takken lopen. ‘k Verheug me om wat komt, de tere winterbloemen, ‘t goud van tederheid en van erbarmen terwijl we ons aan eerbied warmen, omdat het nu toch gauw weer Kerstmis wordt. De kinderen zullen zingen, zich geborgen…

Hortensia's, in kleur gevangen waar goud en rood uit 't zomerlicht vol weemoed rond de stengels hangen - we zijn tot zacht verstaan verplicht. De warmte is nu echt verdwenen - de avond lang, de luiken dicht, de zon die vrolijk heeft geschenen is voor een najaarslied gezwicht, maar is de kleur vervloeid tot vrede, ze blijft een winter…

Die zon die rood en warm nog even deze oude aarde wil warmen met een gouden gloed zal straks de regen niet trotseren maar onder gaan en aftocht blazen. Hoe kan dit alles ons verbazen als zoveel nietigheid het wint van licht en vreugde, hoop en zegen? Toch is dit alles ons gegeven en sterft niets echt, verandert maar en wordt het leven nieuw…

De zon die toch weer door de wolken breekt alsof ze nooit door 't duister werd gehinderd is beeld van wat mijn hart beleeft en wat het voor jou óver heeft: veel moeite maar ook licht, een geur van late rozen, een kinderlied dat nergens zwicht, een glimlach mooi als gedicht dat zelfs verliefden kan doen blozen.…

Nu moet mijn ziel de beelden drinken in 't licht dat overal nog gloeit en dat - ragfijn - vóór 't stil verzinken mijn oog en hart nog hevig boeit. De bomen staan als donk're palen die reiken naar de horizon alsof ze 't laatste licht gaan halen voor 't leven dat niet winnen kon en dat in kleuren dood zal bloeden en in de winter zal…

Een spinnenweb vol parels licht en nevels rond de struiken - de dag moet laat ontluiken de avond doet hem vroeg weer dicht. Er is gezaaid, geoogst met spoed, de laatste vruchten vielen de winter op de hielen, wie weet hoe het nu verder moet? Want veel is nog niet afgerond: de plannen zijn getekend, de kosten ook berekend maar harten zijn…

Woorden buitelen als stenen over mekaar en door de ruimte en maken patronen als late luchten in november die kleurrijk kunnen zijn maar ook zo grijs. Woorden buitelen als stenen en zeggen zoveel liefs of zoveel naars; ze openen de zolders van 't verleden, verbloemen wat er eigenlijk gezegd moet worden, maar openen ook helderheid en licht…

Wie ademt leeft, of toch wel ooit, want veel van wat wij ondernemen is enkel ijdelheid en droom, een staren naar een verte die telkens wijkt en wendt. Een stille ademhaling, een in en uit, een geven, nemen,vrucht'loos zoeken muziek en kleuren, daden, boeken en weten dat er niets het heimwee echt geneest... Wie zei er weer: het leven…

Soms voel ik mij zo leeggehaald, zo uitgestrooid en weggegeven... De akkers liggen maagdelijk - geen spoor meer van het leven dat eens in al zijn weelde blonk terwijl de zon scheen in de morgen. Ook nu blinkt licht, al is het vaal, gekleurd door 't brandglas van de zorgen. Mijn gang vertraagt, de uren wegen al is mijn hart nog onderweg…

Het zijn niet de stampende laarzen, de mantels gedrenkt in het bloed, de machten die mensen verbazen, het grote betoog dat het doet, maar 't licht van de wenkende sterren, het kleine verhaal van de moed, een Kind dat hier komt van zo verre en dat ons in eenvoud begroet.…

Er klinkt geen stem, er juicht geen zang, er klaagt geen kreet en toch voel ik de stilte wegen; ze drukt en dringt, ze maakt me bang, ik kan haar niet verdragen. Zijn stemmen dan alleen maar stom en zingt enkel de regen? Ik voel de stilte wegen.…

Heel weinig is zeker: wél dat water vloeien kan en dat er licht komt na de nacht, maar of de regels van dit klein gedicht ooit ergens zijn verwacht? Heel weinig is zeker: wél dat dagen snel voorbijgaan en dat er ooit een laatste komt voor elk van ons, maar of liefde blijft? Heel weinig is zeker: wél dat mensen niet alléén bestaan en…

Je bent zo ànders, vreemd nu, niet inpasbaar in mijn denken; zo màg je zijn, je ziel is geen bezit dat ik naar willekeur kan bergen, waarnaar ik grijpen kan of dat ik in mijn grilligheid weer rusten laat. Je staat daar: naakt gelaat, mijn broeder, vriend en verre mens. Hoe dikwijls al herkende ik de ebbe van dit tij maar 'k wil niet leren…