Alle inzendingen van Adeleyd

Een zee van lichtjes, koele ruimte, bloemen die de tolk zijn van de dank, weemoed die hier rondhangt in de stilte, vragen, twijfels, vroomheid ook, haastig even binnenlopen, kaarsje aan, een vluchtig kruis, of wat aarzelende stappen, weg uit al dat groot gedruis..., eventjes hier wat verpozen schuifelend met zware tas... Kinderogen die zacht…

Wat een drukte in de hoofden, bloed en tranen, hoop en vrees, worstelend om zin en zegen, - bomen die weer groen geworden zijn, lindebomen van mijn jeugd. Heel gauw gaan ze nu weer geuren, roepen dingen wakker die al lang vergeten zijn - kinderverdriet en kinderpijn. Wat geuren met je doen: ze brengen terug wie je niet meer bent ze kussen…

Een zee van lichtjes, koele ruimte, bloemen die de tolk zijn van de dank, weemoed die hier rondhangt in de stilte, vragen, twijfels, vroomheid ook, haastig even binnenlopen, kaarsje aan, een vluchtig kruis, of wat aarzelende stappen, weg uit al dat groot gedruis..., eventjes hier wat verpozen schuifelend met zware tas... Kinderogen die zacht…

Ieder heeft zijn zorgen en zijn vreugden, ieder mens zoekt liefde en houvast, ieder heeft daarvoor zijn wegen maar ook ieder draagt zijn last. Als we heel aandachtig leven krijgt het beste weer een kans, kunnen we veel vreugde geven, nodigen we uit ten dans. Laat ons als de kinderen kijken naar wat groeit en adem heeft, laat ons heel aandachtig…

Een vrolijke noot na dagenlang wroeten, na zeuren en zagen, na kommer en moeten, een glimlach naar sommigen die me wel kennen en die deksels goed weten hoe me te mennen... Een vrolijke noot, al is het maar even, maar die doet me goed en helpt me te leven; ik geef ze hierbij dan ook maar aan jou: een klager, een zager, een man of een vrouw..…

Het komt niet slechts op de prestatie aan, maar op de stilte, het luisteren, het vinden van de weg die dwars door alles gaat en die verbindt met allen; de eenheid diep verborgen die trilt doorheen het vele, die hoopvol stemt en leidt naar nieuw verstaan en morgen.…

Zaal vol stilte maar voelbare aanwezigheid waar de zee ruist en de golven breken en waar het brood als sprekend teken de band is die alles vereent. Vogelenzang en eeuwig water, altijd weer ebbe en vloed maar diep besef van de Ene die allen in allen begroet. Hartslag die duurt maar rustig wordt als het water golvend en kabbelend slechts…

Zoals overal in luchthavens: mensen van allerlei kleuren en geuren lezend, etend, wachtend. Gezellig of droevig, pratend, zwijgend, wachtend... Big business, maar ook kleine tederheden, woorden verloren in de drukte, herkenning en vreugde, mededogen, ook hier. Wachten op de weg naar huis, opnieuw naar huis, Upekka (1) betrachtend, wachtend…

Het kleinste aller zaden, zo zegt ons toch de Heer kan groeien tot een grote boom die schaduw geeft en woonst; zo is soms ook ons klein geloof, het is haast niet te zien maar met geduld en veel heel veel moed kan ooit het wonder komen: de zon schijnt door de bomen! Een kind begrijpt dit alles wel, maar ik en wij, die zo verstandig zo heel…

Stilte draagt en stilte vraagt, brengt je bij de ander; stilte breekt de dadendrang, weeft een kleed van tederheid, vult een vreugdebeker; stilte dekt de dagen toe, doet de wolken zingen; stilte wil ook jou met warmte zacht omringen.…

Ik ken ze niet, de wegen in het labyrinth van mijn verlangen, hoe soms mijn diepste wensen aan iets kleins gaan hangen en hoe het diepe leed me niet meer raakt... Wie ben ik dan? Ben ik de zoeker die zichzelf verzaakt? Ben ik dat kleine kind dat dwalen moet? Ben ik die jonge vrouw die waakt? Ben ik verloren in dit koud heelal? Ik ken ze niet…

Wat zoek je hier; een stem, een ziel, een woord van troost? Wat zoek je hier; herkenningstekens? Of enkel maar wat fijn plezier? Wat zoek je hier? Ik weet het niet, maar vind een mens net zoals jij, met weemoed en met vragen, met zingen en met klagen... met soms een klein begin van iets te durven wagen...…

Voeten lopen in schoenen van rood leer, maar vind ik mijn kindervoeten weer? Ik weet me verloren in dit beeld van gisteren en durf niet verder denken dan dit nu... Wie kent mij echt, durft mij vertellen wat ik weet en toch niet helder krijg? Een boterkoek, een paardenvijg, een speelgoedtram, een broodtrommel, een hemel vol van mist en niet-gedroogde…

Dag Fien, je bent nu thuisgekomen na deze allerlaatste reis; zo graag vertelde je van vroeger van hoe het was en wat de mensen deden; je maakt nu zelf al deel uit van heel dit groot verleden en lacht om heel veel dwaas vertoon... Wij snappen niet hoe ginder ver de dingen lopen of wat er echt gebeurt met hen die gaan, maar weet, je naam blijft…

Wat loopt er volk in al die straten op deze mooie zomerdag; elk heeft zijn wensen en zijn woorden, ziet hier of daar iets wat hem trekt, wat hem belooft geluk te brengen, vervulling van een stille nood... Maar wie goed rondkijkt ziet ook dingen die nergens zijn te koop: een kleine glimlach, blij begroeten, een kind dat juicht om even niets,…

Hoe blij en kinderrijk dit land, dit volk, al is er armoe troef en zijn de dagen kort; er groeit zoveel, de palmen wuiven en in de oceaan blinken de eilanden als parels... Vreugde groeit er als de orchideeën: heel zeldzaam, mooi en altijd anders; er is de fierheid om de eigen klank en kleur al is het verleden ook nog overal aanwezig. Groot…

Ineens zijn ze daar weer: de tere tinten die hart en ziel in lichtheid open maken, die vreugde strooien als de sterren in een droom en hier vertellen dat iets nieuws kan komen... De bomen zijn nog dood, maar straks komt heel veel lente en zalft mijn ziel met balsem van een lied dat nu nog schuchter klinkt maar dat de toon zal zetten voor…

Gij weet van mijn wezen, Gij kent mijn bestaan, mijn zorgen en vreugden, mijn komen en gaan. U dank ik vandaag, nu ik jarig mag zijn. Gij ziet er mijn jubel, bemerkt ook mijn pijn. U dank ik dit leven, zijn kracht en zijn gloed, Gij denkt aan mijn zoeken, mijn falen, mijn moed. Gij draagt me de dag door, behoedt me bij nacht, Gij zijt het steeds…

Een licht, een woord, een ademhalen een zoeken naar wat zin, je leeft en zit er middenin en toch kan je dit niet vertalen in kleuren, klanken, tederheid,... je glimlacht enkel naar de mensen die net als jij wat liefde wensen en snel of traag vergaat de tijd.…

Zo breekbaar en zo broos is 't leven: een lichtflits in de duisternis, maar toch zijn wij elkaar gegeven omdat de weg niet doelloos is. Zo kort de tijd die is gelaten, een ademtocht en 't is voorbij, maar wanhoop kan ons hart niet baten, alleen vertrouwend leven wij. Alleen de liefde kan ons dragen, en al de rest is dwaas vertoon. Je…

Een heel klein beetje lente komt langzaam aangetreden, met storm en regen, hagel en soms nog even sneeuw, maar onweerstaanbaar breekt door- heen de zwarte aarde het jonge groen dat heel voorzichtig alles groet,...ons ook opnieuw heel blij doet leven.…

Die tere krokus in het gras - beeld van een boordevol verblijden - vertelde mij hoe lief je was het weerzien na een wake scheiden. Hij dronk het vroege morgenlicht - vond enkel maar gewone woorden - maar hield zijn bloeien opgericht voor al wie, wakker, 't lied reeds hoorden. O kijk en luister dan, gedragen, van angst en pijn en schuld…

Op heterdaad betrapt, niet zo onschuldig, maar door de hoge heren aangeklaagd, gebracht bij Hem die enkel heel geduldig barmhartigheid steeds van ons allen vraagt... Wie werpt de eerste steen, wie velt een oordeel? Wie is zo zondeloos dat hij dit mag? De Heer schrijft in het zand: wie zoekt hier voordeel? Wie is veel beter dan wat hij daar…

Roerloos staat de magnolia vogels vliegen over hoe ook mijn hart slaat rustig, onrustig, de dagen gaan door...…

Onbedwingbaar klimt het groen tot de toppen van de takken, overal stuwt het nu voort en geen mens kan dit hanteren... Groen en groen en nog eens groen, waarom rijmt dit toch op zoen? Is er liefde achter alles, is er leven overal? O, ik weet geen antwoord te verzinnen, poog alleen maar te beminnen...…

Een draad geweven van hier naar daar, een woord gegeven, een klein gebaar, wat stilte, wat dromen, en lente die komt... de zon door de bomen en alles verstomt.…

In de winkel van Albert Heijn was een jong meisje heel vriendelijk, niet voor de centen, want dat voel je, maar omdat ze graag vriendelijk is... De wereld is dus zo slecht nog niet, al is er corruptie en oorlog, al is er verraad en bedrog, lief meisje, wat raak je me toch...…

Ontkiemend zaad en niemand weet hoe: donker in 't duister van de aardeschoot, maar springlevend en groot in kiemkracht niet te stuiten. Dit leven een wonder, vanbinnen en buiten; de liefde een kracht die de dood zal trotseren, een hoop die niet sterft voor al wie wil horen: alles wordt weder geboren.…

Wit papier en broze woorden, niemand die daar echt van leeft, maar de daagse dingen lopen over wat wat God ons geeft,.. Heel geduldig wil Hij wachten tot we voor Hem open gaan, tot ook wij van harte trachten rechtop in het Licht te staan, Tot we vrij en helder kijken tot we enkel liefde zijn.…

Verlatenheid en duisternis oeverloos lijden toen en nu; liefde niet begrepen, licht niet gedoogd, God, wees ons, zondaars, genadig…