Alle inzendingen van Emiel Warswater

’s morgens ontwaakte ze met een helder inzicht ze trok finaal haar roots uit legde ze omzichtig maar doelbewust in de pompsteen en waste ze quasi vroom met religieuze gebaren ze schilde ze nauwgezet op het huilen af en deed ze bij de soep later die dag kwamen haar ouders op visite en serveerde ze soep de vlam sloeg in de pan met…

Hij gaapte een exit in de vergadering alle blikken vielen in zijn mond de voorzitter zocht nog een uitweg als was het een cul-de-sac dito kopspoor of een soortement suffix en zette nog een tandje bij om te kunnen afronden en te sluiten die keet…

De mens zit vol van die geplogenheden hij bleef leven uit gewoonte alsof hij in zijn lichaam hing met een kapstok en voetstuk behangen met te zware mantel En van de weeromstuit viel hij om…

als je leest moet je beuken de puikste gedichten zijn van gehard staal het ultieme vers binnenbreken als je geluk hebt val je in duigen spijt en ongezegde dingen bars als droge riemen op de keelkroppen bloot en baarvoets sta je dan daar waar de mens niet gaan kan het snijdt er de wind als metaal de velden van ‘t gemoed onmeetbaar bar…

In godsnaam waarom hebben we geen betere hersens gekregen…

het schijnt me soms toe de keuze is een mond in de einder om er vaagweg in aan te belanden maar naargelang de monding met spaarzame passen uitdijt in een meanderen van het oeverloze naarmate het gewicht van hetzelfde water toeneemt word ik steeds minder bijna drijvend naar de afloop minderend als de loop van een kanon steeds meer kantlijnen…

Ik ben blij met mijn kip ik kan nu eens deftig de hartkleppen open zetten en me aan het genot van het schelden bezatten ‘Gij rechtgeaard kieken!’ zonder al te veel emotionele schade aan te richten, ’t afkatten tot kunst verheffen ’t is het waard een beetje slaaf te zijn van het uitmesten, denk ik dan de investering verdient zichzelf terug…

Als je vindt dat je teveel tettert zwijg dan of tetter gewoon door je ligt toch al op de achterkanten van de tongen klaar om doorgeslikt of uitgespuwd te worden als je vindt dat je altijd je gelijk wilt hebben maak je dan niet moe je hebt toch weer gelijk maar het is futiel niets meer nul op het rekest dan verandering in het karakter…

Liever hang ik in het landschap met een hoofd dat scheef hangt van verbeelding de vijvers ontwaren met bootje iris de blote ogen van ‘t oeroude baarvoets badend in arcanum Liever dan de naakte essentie vangen stokstijf op het doek gedwongen veel weerglans gebroken met barre ongenaakbaarheid de bevangenis van blootte…

Er zijn geen redenen meer de dingen mogen voorbij gaan ook het vaste geloof in de traagte ik heb het huis scheef geduwd meer en meer rondom mezelf de afstand tot het raam uitgerokken het licht vlerkend over de tegels cirkels trekkend van zwijgzaamheid is het al voorbij zal het even blijven liggen of leg ik het verleden af tegen het grenzeloze…

Het geluk mag wel eens toeslaan in grote moten zoals de ongewervelde liefde zoals een vrouw met haar blikken pijltjes trekt tot in mijn aarzelende lendenen zij de bronst maant met krommende rug mijn ruggegraatloosheid besluipt het gat van de schroom dichttrekt met grote moten van haar toegeeflijke schoot…

Geluksvlekken liggen zeldzaam bloot in het heden en vluchtig snel zoals een postbode die je nooit ziet maar waarvan je weet dat die geweest is vanwege de brief in de bus alleen die foto de vage groene vlek op de knie op de jeans, van ’t klooien in ‘t gras het weet je nog toen waren wij in onze nopjes het geluk is nooit van het heden schamper…

bijna nooit raak ik aan het gelijk hekkens en tekens in overvloed maar de deuren gaan niet open en bijna nooit heb ik recht hier te zijn ik verdwaal niet in mijn gedichten de beelden die ik mezelf inschep de verdwijnend' woorden zoals ‘liever’ en ‘eerder’ mezelf in het dicht plakkend in de metaforen die zichzelf opsluiten afgesloten van…

De hond is een kutdweil de kat is een loopse teef de papegaai moet dringend tegen de bek de kinderen jengelen de dartele kermis in mijn binnenoor als wespen die mijn kop in boren wespen zijn mierenneukers en mieren zijn kloothommels ik ben een tochthond gereed aan de deur bij het minste excuus aangeschoten door het schurften er moet dringend…

het eerste stuk of wat jaren de liefde vers nog niet ’t bedillen weinig zuurte van d' ander laken trek je streepjes op het bedeind iedere keer tussen het laken het woelige baren is bedeind de betuiging aan mijn vrouw maken het betrouwen op de verliefdheidsdaad moet alleen de rekensom nog overeind gegarandeerd dat het minderen inzet na nog…

De konijnen zijn gnijpende rillend van gillend genot stovende in de pot ik ben aarde hier als het wintert op mijn huid werp ik haar af de epseklepsen worden opgeroepen en de beklozen ten grave gedragen het wezenlijke te berde gebracht op draagbaren de waarheid in ketenen te bedrillen op het teken…

De ijdelheid ligt magnetisch op het aambeeld van zelfreflectie…

de beste gedichten zijn ontstoken door mensen die dood hadden kunnen zijn uit heldendom zij zijn icoon in ons aanschijn hun bedoeling is een infectie op te lopen wij zijn dan rillende en ontheemd en zeer van eigenheid verstoken wij verwijten hen het dedain zo wereldvreemd maar eerder is de mondaine wereld vervreemd van de mens…

Licht lichter en lichter Dicht dichter en dichter het luwen traag en trager nog een paar laatste seconden die eeuwigheid worden de hersenen de uitval elektronen die in de kern vallen de waarnemingshorizon eeuwig vallend het massief zwart gat de genade die pijnloze dood wordt raakt nog aan de neuronen het laatste contact met de verzuchtingen…

De aarde draait zich soezend op de warme schoot van de zon loeiende wellust breekt aan met het gloren de gloeiende trilling schuift de horizon open ontsluimerende vingers ochtendlicht haken de voile van de bloembedden los een lelie pronkt met haar ontluikende decolleté loom en gedwee slaat zij haar jurkje open op haar volle rode…

het onzegbare ergens hier, het waart in alledaagse gestaltes daar schuift het in elkaar, de horizon en elk herkennen is een vlakte de poëzie, het vreemde trekken aan het panorama tot heuvels verheffen, zich tot een berg strekken je vindt er koffers en drama's stoelen die een eigen leven leiden en mensen die er liever op hun kop blijven liggen…

sinds jaren spaar ik wat ruimte maar eigenlijk is ’t nogal benepen in vakjes mijn tong zakt soms naar mijn hart likt het en haalt het bezinksel naar boven met het achterste van de tong obsceen over alle vakjes heen een quasi teveel aan ruimte spuiend …

Ik meen me te herinneren op een zelfde golflengte veeleer aan de andere kant van d’aarde ik trek mijn kleverige haren weg mijn hand schrijft koelte van blauw op wit een beetje gaat rond meest' is ongezegd verborgen in het onbevroedde onbeschrevenen ik wuif het weg in de wereld ongewenst niet zonder invloed het is in gang gezet globaal…

De brokken vliegen me om de oren op het puntje van de stoel met een mimiek steeds rekbaarder tot in alle uithoeken van de kamer ik moest zo broodnodig een nageslacht uit hoofde van het prakkeseren steeds meer verplicht het vuile bestek me tot bananenprak het talen fijntjes platgeregen tot een abc en het nawijzen zonder enig prakkeseren…

een gedicht in een gedicht in een gedicht geboortegewicht een boom in een boom in een boom dennenappel hitte in de hitte in de hitte eeuwige zon een mens in een mens in een mens kleinkind verleden in het heden in de toekomst herinnering leven na een leven na een leven eeuwigdurend afscheid…

Sinterklaas ventje toch wordt het geen tijd om dat vies baardje eens af te scheren als je de bovenlip likt kan je je een tweede keer in de soep verlustigen ik weet niet wat het is gierigheid uit pinnigheid van al dat geven of is het zuinigheid uit zedenverwildering het onbewuste verzet er zijn geen duivels meer het geloof staat op losse…

De maan was vol en zwaar drukkend ik kreeg geen verlichting geen slaap het huis kwam tot leven insomnia de klokken tikten de koffiezet tikte de planken op de bovenverdieping kraakten de boog van de keukenkraan keek me aan wees naar de vloer en nog dieper onder de grond ik hoorde het steunen van de aarde wellend duwend naar boven druppel…

Gretig drink ik de mokka uit haar wilde blik de afdronk intens…

mijn vrouw neigt zich nogal lydisch uit te drukken wanneer ik het spleen van deze tijden verzucht het fingeren met een kroontje de vinger soms in de lucht ze zet zich dan schrap als een dorische zuil de voet op mijn indolentie en wijst me op mijn plichten de gemakzucht de modaliteit het verslijten van de fauteuil als ik dan replikeer da…

Marc groet des morgens vanuit de dingen de keukenkraanboog en kotste helder water Marc kon zoveel geweld van spetters tappen met achteruit stappen niet bedwingen hij boog dan nog dieper oorzaak en gevolg de som keek naar zijn broek greep naar de keukendoek stootte daarbij de vaas met bloemen om ploem ploem, jammer van de bloemen stom…