Alle inzendingen van Emiel Warswater

er zijn momenten dat de tijd zakt als zompige aarde en zachte handen krijgt de terugkeer in jezelf stokkend in het leven van het beeld kijken als naakt staal barrevoets brekend de klamme kille rompen het rillend paard huiverend trappelend in de bedauwde weide paardenbloem tooiend de lippen eindig vlees je vertraagt tot een…

De zomerzon heeft lange benen en werpt lange zwarte palen achter de bomen vanaf de omslag aan de pijpen waar ze haar koelte in legt op het groen tapijt heeft de zon overal netjes gevouwen broeken liggen wereldwijd in de zoom van één van haar broeken vermei ik mij wereldvreemd verheugd over dit inzicht in de garderobe van de zon zie ik hoe…

Als ik poëzie lees lees ik om het onbegrijpelijke behoeft geen bevreemdende bril tussen de woorden zit de amechtigheid de geest geurloos en onuitsprekelijk verleden tijd mijn mond blaast dan bellen van beelden demonen verdronken in mijn geheugen heel soms komt een oud vergaan schip boven water krijg ik wat speelruimte in het heden van het…

Ik ben gloorsnikkend gloor, gloort het gloort de snik valt open glorieus als een dag van honing beloftevol mistig het vermoeden…

Het schijnt me soms toe de keuze is een mond in de einder om er vaagweg in aan te belanden ieder begeeft zich in een berglandschap als je in het dal aankomt zie je de toppen van je tocht al opdoemen mistige schemer en al als je kunt kiezen tussen het imposante himalaya gebergte sta me toe liever dan de heuveltjes van mijn vrouw de functie van…

Doorgang... en in de laatste avonden pleegt het oog zichzelf te verraden; Het zalven, loochenen en het plooien de wenselijkheden van de onafwendbare aftakeling de blik definitief naar de geboortegrond in gene zijde vertrokken en wij mild smalend het wrak te zien van de laatste uren de herinneringen slechts afgemeten aan de laatste exploten…

ik kom toe glooiend en kan eindelijk strekken mijn voetzolen zijn als gelooid het plateau heeft vijf huizen bruinig zonder schors het zijn armen die me binnen trekken zonder handen als de verbeelding van reddeloosheid plompverloren het overvalt mij de kerktoren priemt de lucht open en morst de kleuren in het dal mijn benepen hart jubelt…

Lente is opnieuw ter wereld komen met een slag van de klepel galmend uit het zenit de trilling die je moleculen herschikt je lichaam uit zijn schamperheid schudt En hoe honend bijna de zon schelms schaamteloos ligt te bronsklokken uitdagend op haar zij rolt ze weergalmt en weergalmt de lokroep je kunt nog net een kukelekuu onderdrukken…

de avond is een moordende magiër met zijn gele oog van rottend vlees midden in zijn veel te wijde tovenaarscape in ijzig blauw van weggeveegde dagen de warme mond vol rood gesmeerd bedropen de baard van het vuur likken met zwellende buik rondom het middenrif deinend wassend kleuren mengend aquarel meanderend door de moerassen der gemoederen…

moeder is een man opgevoed door een huis wasmachines en kookpotten pruttelend van dweil en dadendrang ze duwt me scheef in een hoekje ik moet meer vrouw opgevoed door poëzie en straffe iconen wel van de zwier maar dan met de nonchalance erin ‘k krijg weinig bijval ook van schoonmoeder ‘k heb daarom maar een paravan gezet in het washok…

je trekt een lijn en alles eronder verdrinkt omdat je niet wist dat je een zee trok onder je hand wind waait niet het zijn driften die uit het zijn kolken als het stil is in het hart de winter hoor je alsnog het onderhuidse kloppen van het ijs schotsend op het barende water en als de gesel voorbij is regent’ slechts assen uit de ransel…

Hoe jij met gevleugelde taal naar het spant zweeft jij kan een school woorden temmen met de tippen van de vlerken Je neemt me mee boven de meander van je poëma, de bevliegingen door je denkbeelden tempeesten voel ik me ongewerveld de vloeiende metaforen als rivieren door het papieren landschap…

De wereld lijkt steeds kleiner te worden, alvorens enig ander mijn vingers druppelen naar de einder ik trek een lijn om de tafel om het beletselteken, het zet zich ontspoort oneindig, het kluwen kluwt tot een vierendeel, waarvan mezelf ik schoffel door mijn schrijfsels noch betrek ik de druilende muren het is is niet hetgeen het is als een…

Zie d’aarde de benevelde blauwe pupil het getroebleerde hemelsoog zij draagt haar bril voor ons bestwil, breekt het hardste licht in het glas tot een regenboog af en toe trekt ze haar vochtige ooglid dicht met vertoornd hart de overvloedige tranennevel wit en grijs soms crêmezwart, tot haar bloedvaten klaren de iris in blauwwitte levenskoralen…

Ik draai me om ze slaapt op haar kussen haar kussen slaapt ook, haar knie heeft een gat in mijn rug geslapen Slaap jij nog? vraag ik haar uitgestrekt wijl ik het gat in mijn rug demp ik stouw een belemmering tussen holte en knie met haar laken ik verwijt haar het slapen achter mijn rug Ik gaap een valse opening in de dag trompe-l'oeil…

stoelen zijn stokstijf mensen soms houterig recht de rug stijf op de stoel soms gaat er een weekmaker door de kamer een glas rode wijn alles een beetje vloeibaarder meestal na afloop is alles weer stokstijf en veel bezinksel in de glazen…

de dichter nam de badkamerolie veel te vroeg, hij zat niet eens in bad en kwam toen hard ten val met zijn hoofd tegen de rand van de lavabo, hij wou het baden vanuit een andere hoek benaderen nu kwam met de buil het dagen dat hij de cue dusdanig had verspeeld…

Het is onhoudbaar de schijn te vertalen in een spiegelbeeld Op beide afstanden iets wijder dan schouderbreedte net boven schofthoogte trek ik een lijn Rechts van mij het bos een decoratief monoliet afstekend tegen het glazuur, mijn plafond daaronder was ik het groen in gedachten met hier en daar een weider van koeien voor de authenticiteit…

woorden worden uitgestoten (indien je iets te zeggen hebt) in verschillende frequenties (met verschillende windkracht naargelang d’ intentie) het oor vangt het op (soms wil je het gewoon niet weten) het venster van perceptie (soms is het gewoon van geen belang) tot de ander (de trechter gerichter naarmate men…

de zwaluw zwalkend bevliegingen tempeestend zwervend in het zwerk snelle vlerken duikvlucht laag over asfalt en weer weg…

Het is de middagzon die keet schopt en striemen licht spettert de goesting uit haar bekken strooit het is haar lust die de einder raakt en alles van goud maakt met de dood in het onderpand zoogt zij met haar borsten de glorie in de mond van het leven…

waarom zijn wij allen zo beschamend schamele schapen de buik aangevreten steeds stiller blatend gedrongen aan de grasvelden van de zelfkant schamper ziende struisvogels de haartooi geplukt de kop in het zand steeds kaler de aanblik als schriele kippen waar zijn de meutes naartoe steeds slachtend als een roedel wolven die de verdwaalde herders…

met een teveel aan krullen lag ik in een deuk tegen de kant waar het snijdt de demonen brullend vanuit de achterstegen ik lag in letters te geelogen laveloos de duisterte laveerde door mijn ziel en schepte al het zwart er in mijn lichaam barstte uit mijn lippen in een druppel van bloed ***** Alles voltrekt altijd in perfecte…

Ik heb een leven als een luifel zonder dwarsregels ik zwelg in de zon ik verzuip in een zee van ruimte En al het licht dat me tegemoet komt door het raam in de kamer de stoel waarop ik zit scherp afgelijnd ook van licht gemaakt Ik verdrink in de lege kamer want ik ben zelf van licht maar ook zonder licht scherp afgelijnd vlak voor…

Toen daar aan de rand van het dorp verpozend aan de brede beek de kerktoren vouwend tussen de rimpelingen zie hoe de lucht zich ontdubbelt zich buigt naar het water blauw en zilveren linten drinkt en elke horizon inslikt de huizen samengevoegd tot een vloeiende wereld van inkt wars van elke dimensie en ik voelde me verwant aan het strepen…

In alles zit de stelligheid maar zelden laat de gestalte zich ontwaren Zo ook de wind die jaagt tot het waait en de dood met takken uit de kruinen slaat Zo ook zou het afdichten van holte moeten zijn tot het beurse uit de lippen valt ietwat van vergankelijkheid verketterd is wankel terend op slechts een paar schimmige woorden met enig voortbrengsel…

als het uit de takken valt is het de moeite niet waard maar er zijn van die tuinen zo van zomer doordrongen de zon valt in loeiende strepen takken breken in vlakken van licht en trekken slepende vierkanten oranje om me heen de lange tongen de hitte met haar loden zwepen zuigt in golvende lijnen vochtige franje de aarde zengt mee als in…

een druppel aan de dakgoot groeit nog verwachtingsvol in de eerste paar seconden met uiterste spanning op de uiterwaarden en in de tegenspraak de tensie de enige reden van bestaan op het randje van barsten niet om zeggen ei zo na dood de doem komt met het avondrood in de hitte na de regenval komt het afronden het gewicht van water al…

Iedere dag sta ik op ga aan het werk Werken en werken werken tot ik slaap geen besef van tijd verveling of vertwijfeling en bovenal de deugd van het moe zijn Op een dag sta ik op en zou het zomaar Zondag kunnen zijn op die dag ga ik buiten werken in de zon niettegenstaande ik geen deugpronker ben…

ter rouw ter tafel het brood gedeeld het stilzwijgen onopgesmukt men tilt elkaar baarvoets stille rites ijlend van bed naar altaar doorzichtig treedt men in elkaar op plaatsen waar men zichzelf niet kent het behelzen met voorraadkasten en rantsoen brood en water voor het leven wat zout op de huid en het ongezegde in de gebaren als…