Alle inzendingen van Iniduo

vooruitlopend op een zon die ook toen scheen op bladeren die zich destijds ook verloren volgens het strijdbare, het tegengas van het tegenstrijdige dankzij een verlate kennismaking, het voedzame van een maaltijd die wacht dit zich neerleggen in eerste aanleg, nog voor het voltooien dat alles achterhaalt…

In vruchteloos trachten zal geen drukte beklijven. Pogingen zijn ijdel om verlaten leegte te verdrijven. Geheugens van ernst gewist, tussen verplichting en berusting ingeklemd. Feesten en beesten, pas veel later weet je wat je hebt gemist.…

nog tijd te gaan als vogelvlucht op broze vleugel waren er ogenblikken was er zachte adem eerder dan verlamde woorden alvorens stilte voor avondzwijgen een stenen morgen schuchtere zon zoals zo vaak…

een oogwenk in het voorbijgaan nog net voor het sluiten van de markt ze neemt mij mee langs een vergeten dorpsstraat louter omringd door ruimte om ons heen de volheid van buitenste leegte niemand die het ziet de aarde schijnt onhoorbaar te brommen niemand die het hoort slapenderwijs een serenade? niemand weet ‘t de vooravond wacht…

Aan de horizon smelten zee en wolken samen, langs grenzen van het oog, aan het zicht onttrokken. Omdat zij daar een naderend stiltefront beramen zullen spoedig tranen dwarrelen als vloeibare vlokken. Als ik mijn oor te luisteren leg, voelen druppels zacht. Verre regen klinkt als een knapperend haardvuur. Vrijheid lonkt, die niet binnen maar…

het vlakke water van de vaart lonkt naar de weidse overzijde alsof het zeggen wil, tussenbeide, dit is afscheid dat hier rondwaart deze angst gebiedt de binding elke omarming weer te verlaten te wijken naar verre weiden, langs onbekende ogen en straten zodat niets in afsluiting verstikt, zich nachtenlang doorwaakt of genegenheid…

op deze weg keert niemand -vertel geen gangbare herhaling in termen van huidvervelling duindoornstruweel roofvis, gashouder, ernstig en nalatig droomverlies niets anders dan een gammaflits door zwart oneindig omringd een zekere mate van onprettig onbestemd, gezien het bovenstaande later komen rauwe randen aan vogelhuiden een…

moet ik telkens weer het verleden begraven op het snijpunt van zon en winternacht op die vroege dagen moet ik telkens weer verleidingen in de knop weerstaan mijn last torsen tot voldragen…

misschien zijn het warmtelijnen die koude doorkruisen of stille omgangsvormen aan het oog onttrokken door stadia van afstand op pijlers van de overkant door kromming van aarde in verbogen ruimte in mate van vaagheid onoverbrugbaar onoverkomelijk zal ik toegelaten worden tot de plek van mijn afwezigheid ik weet het niet niet bij benadering…

de nauwste verwantschap is mij te dichtbij ik moet mijn aarde nog graven er is geen uitweg ga je mee? nee, ik sluit me op in een intramuraal universum dan wennen mijn ogen alvast aan het donker…

kon ik mezelf maar bevolken zonder mensen of adem te verliezen in een tekstloos rondeel kon ik maar ontwaken zonder grenzen daarvoor hebben alle dagen woorden teveel het lijkt dat de overvloed die ik ooit bezat al lang is vervlogen met alle winden mee de wind opent deuren naar het zwarte gat dat verschijnt aan ons geestesoog gedwee aan de…

we liepen ons tegemoet passeerden elkaar deelden een moment, een groet een kort gebaar we overschreden 'n ogenblik om afstanden te gaan getallen, geheugen, een gezicht 'n naald in een ruigte, een bliep in de ruimte van bestaan eenmalig, zonder tegenbericht…

Het is niet meer dan bijzaak, ofschoon onlosmakelijk in gedurigheid verbonden. Wegstervende woorden van alle mensen wiens stem we horen konden. Uitdijende zwaartekracht rekt de ruimte op en laat grenzen terloops vervagen. Het achterland van herinnering vernevelt op gedempte toon in de zoom van lengte van dagen.…

Ik heb angst. Angst voor Nederdiets brabbelende CDA’ers met een Franse voornaam, voor stroop om de mond smerende penningmeesters van de dorpsharmonie, voor middeleeuws denkende, angstvoedende engerds die zich Europeaan noemen, naar verre oorden op vakantie gaan en juichen als kleurrijk Nederland scoort tegen Duitsland. Ik heb angst voor…

blijf nog even, we hebben onze tijd niet verzadigd doorleef nog even, aan kalenderscheuren voorbij buiten het zicht van de haven, struinend door het kathedrale bos dunner dan gisteren altijd helder als ontluikend avondlicht binnen vaste kaders vanwege vluchtgevaar raam of gangpad, een warme doek in 't gezicht…

achter de regenboog, langs de nulmeridiaan blijft het water vlak, ergens zonder rimpeling zal een zwaluw weerklinken in aardse schoot de blik vooruitgeworpen op gewonnen tijd gekeerde oneindigheid, herroepelijk hopen gedurig ontsproten aan bochtenloos omzien aan bezield ademen, of een benauwend hartzeer een helix van ooit, gevangen in verloren…

een volk zonder hart voor mensen zal meer dan lijf en goed verliezen dan sluiten de grenzen..…

winterhanden maken zich op voor een onbetast lijf vanwege roerloos omhelzen afgemeten ooghoeken slaapwandelen, groeten in het voorbijgaan, nog gauw even een chocoladereep tegen ingezwachtelde vorst twee kommen soep een emmer die overloopt een studie naar de akoestiek van een toiletpot de laatste druppel voordat kruiend ijs alles…

dieselrook was nog zwart zondagen leken allemaal op vijf uur ‘s middags nooit meer mag ik mee aan haar hand, met de bus naar niemendal…

Ik ben de zee, ik omarm alle eindeloze kusten. Mijn golven en mijn tij woelen onafgebroken zonder rusten. Ik ben het water, al het leven komt van mij. Maar beproef mij niet, ik neem het terug in mijn razernij. Boven mij gaan de dag en de nacht, de zon rijst uit mijn schoot, de wolken zijn mijn sluier en ik behoed de maan voor de dood. Je…

Donkere contouren steken tegen een glazen hemel af, lijken tot gestalten te verstijven. Om trager dan richtingloos als opwaartse schaduwen in gevoelloos ijs te beklijven Blauwer dan zwarte twijfel, een sterkteberekening van blinde kracht. Stille sparren priemen in heldere kou van deze zwijgende nacht.…

waar wateren zich voegen lijken oevers op elkaar gaan tranen naar zee als vogels over dunne huizen vliegen, wuiven wolken schrilheid weg met regen en wind ruimt het vuur, rest de warmte van het tastbare woord om elke ochtend dezelfde dingen te doen, het water te koken, dagen te lengen…

Ik kan proberen te wijken of al doende trachten mijn zinken om te buigen naar niet-drijven, als concessie aan neerwaartse stroming, zodat ik zweef in hangwater, opwaarts verblijf in thermiek en langs warme celwanden zicht heb op buitengaatse zilverstranden en hafkusten. Ergens toch moet de bodem vaste voet aan grond bieden, hoewel…

Een eeuwigheid is niet in beweging te krijgen zonder ruime fantasie. Zonder kleur is licht een plichtpleging en is duisternis alles wat ik zie. Het lijkt een pulsar in omvangrijk groot, of op het bezeilen van andermans land. Wellicht geen zaak van leven en dood, een blauwe kever in de kleine hand. Ik weet niet wat er nou eigenlijk toe doet…

zwijgende bomen lijken zo stil werpen schaduwen op de muur buigen onder gewicht van de wil verteren hun ziel in brandend vuur ik durf niet te zeggen waar het op staat bang om prijs te geven wat verborgen is dat in ongebreideld verlangen schuilgaat in luwte van schemer voor het morgen is zonder grenzen van betamelijk gedrag zou het verbodene…

men zei mij dat het wolken zijn achteloos, in het voorbijgaan zomaar flarden van schone schijn verder niet iets om bij stil te staan bij waterdruppels hoog in de lucht maar dan wazig en buiten bereik ben liever voor regen beducht zo gaf men van zorgen blijk ik dacht in mijn onschuld dat het bergtoppen waren in zwijgende nevelen gehuld…

Dit land is de oever van leed, liefde en lange vluchten. Van verscholen foto’s en brieven die in metrisch getij verzuchten. De bodem onder mijn voeten stroomt lijfelijk binnen. Ik voel mij bevaren door het landschap, bezwangerd van getemde zinnen. Het land is bedekt door een luchtige deken. Opsnuifbaar van aard, voelbaar als kloppend…

geen eeuwigheidsland meer iets voorlopig en ach het houdt zolang stand…

we wandelden door het bos ik, aan de hand van mijn vader tot de schemer van bomen schimmen maakte dan lijken alle paden op elkaar staat de auto bij elk dwaallicht 'een stukje rechtdoor en dan links, nog even, we zijn er zo' de dood van blinde wegen ging geduldig aan ons voorbij de zondag is al lang in een zachte doek gewikkeld…

stel dat etmalen ophouden te bestaan onverbrande schepen achterblijven stel dat de aarde linksaf zou slaan er geen landen waren om in te lijven stel er was geen heengaan of wederkeren wat zou ik dan nog vragen stel er was niets om te haten of begeren kwam er dan nog iemand opdagen…