211 resultaten.
Strijd
netgedicht
2.0 met 1 stemmen 74 Hier verwijlen we weer
als stormgoden blind in elkander ,
zwijgend als verloren zielen in mistwolken,
wachtend, vragend, vermoedelijk ook argwanend
voorbij het beeld van gelukkig zijn starend .
Hier liggen we weer
dromend van wilde vormen
in elkanders handbereik
geuren snuivend
in onbenutte, voorbijgaande momenten verborgen.
Kijken…
Verloren in behagen
hartenkreet
4.0 met 1 stemmen 93 Ze kon slechts nog zachtjes met haar hoofd heen en weer schudden
terwijl alleen maar een stille droefheid rond haar huid plakte als verharde schubben.
En een schrapend, schor geluid tussen huig en keel bleef hangen
omdat ze moedeloos in oude patronen verzeilde
en zich vastklampte aan gekende beelden
waarbij ze zelfs aan geuren bleef verhangen…
Spiegelen.
netgedicht
4.0 met 3 stemmen 161 Als ik jouw spiegelen mag
jouw schoonheid en vervorming
je waarheid, echtheid en vermomming
kan ik vanuit zachtheid bij je zijn.
Als jij mij spiegelen wilt
in speelsheid en vertrouwen
met een open geest
mijn dagelijks oefenterrein
voortdurend leren mededogend zijn.
Als we elkaar spiegelen
in afwezigheid van wantrouwen
zonder onwaarheid…
Aan d'aarde verhangen.
hartenkreet
3.0 met 2 stemmen 83 De avond laat weer zijn schaduw vallen.
De dag kleedt zich uit
en in het terugblikken schilder ik het portret van het mysterie.
Haar laatste stuiptrekking ebt weg in golven en laat tekenen achter
van een naamloos gezicht
en toch zweert mijn hart het te herkennen;
mijn ziel gecreëerd door mijn eigen denken.
Tijd heb ik als illusie geïntegreerd…
Gebroken
hartenkreet
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 100 Nog nooit had ik zo'n verhaal gehoord
mij tot op het bot rakend.
Urenlang zat ze daar
zwijgend voor zich uit te staren.
Steeds verdwaalde ze verder
alsmaar eerlijker, echter en oprechter.
Haar lichaamstaal was een wiegend zwijgen
intens tastend in de lucht als gebroken twijgen.
Wat voorbij waaide ont-roerde, raakte
uren en dagen lang…
De nacht kust.
hartenkreet
2.0 met 3 stemmen 91 Prachtig ragfijn spinnenweb,
spiegeling van heelal,
broos vochtig parelland
hangend tussen heggenpoort
waar klimop het hout overwoekert
en bladeren de kleur van been en zilver dragen
beschenen door het zachte parelmoeren maanlicht.
De aarde dampt en ademt
met een zweem van verloren vrolijkheid
haar warmte uit
onder de bevroren korst…
Die onzichtbare gouden draad
hartenkreet
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 177 Zo soms twijfel ik
en denk dat het niet kan,
dat het niet bestaat,
die onzichtbare gouden draad
die liefde noemt
en een mens zoveel sterker maakt.
Maar ja, toch wel
het klopt
het klopt zoals het hart van oma
dat nog altijd over slaat
wanneer ze met een glimlach kijkt naar opa,
ook al is hij oud en ziek te bed
en hij misschien…
Jouw kus .
hartenkreet
2.0 met 2 stemmen 243 Laat je kus zijn
als een zachte lentebries
die in het voorjaar bloesems draagt,
als de sensuele smaak
van zoete honing
als de warme vochtigheid
van een dauwdruppel
gekoesterd door de zon.
Laat je zoen zijn
als de betovering van magie
waarbij kleine schokjes
langzaam haar adem benemen
en knieën het knikkend begeven .…
Ochtendstond geeft
netgedicht
2.0 met 1 stemmen 111 De klamme kille lucht
mantelde zich als een tweede huid
rond haar gelaat,
terwijl de zachte regen
voorzichtig in een streling
de sporen van de nacht weg haalt.
Het is vroege ochtend
de dag staat op het punt te ontwaken
in een trage slow motion beweging,
net als haar denken
dat nog binnensmonds gaapt.
Ze vult haar longen met zuurstof…
Werelddag Alzheimer.
netgedicht
4.0 met 1 stemmen 143 Op deze dag ...
op alle dagen,
ziet ze nog alleen die glimlach rond haar mond
maar is vergeten wat ze verder had te vragen.
Op deze dag ...
op de daarop volgende dagen
komen misschien de kleinkinderen langs
en gaat ze in haar denken wanhopig op zoek naar hun namen ...
"ze kende hen toch!"
Op deze dag...
op de nog zo veel komende…
Zoekend dansen
netgedicht
4.0 met 2 stemmen 80 Hoe woorden langs haar lijf sluipen,
geen binnen-geluid,
en in ieder Panorama verliest ze weer zichzelf,
stervend in haar eigen beeltenis gevangen,
nederig, ongrijpbaar geconfronteerd met elk onuitgesproken verlangen.
Getuige van haar diep gevoelde heimwee,
die onaantastbaar woelt,
resoneert het verhaal van blindelings zoeken naar schoonheid…
Dromend dagreizen.
hartenkreet
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 391 Zo nu en dan droomt ze nog te verdwalen
gezeten bij de haardvuur in huis.
Bladerend door haar gedachten,
begint het dromen
In de kamer bij het schemeruur
en zijn het haar vergeelde verhalen die komen.
Haar thuis is als haar tweede huid,
is daar waar haar leven werd geboren
en het vlakke kale landschap er om heen
ging door de vele seizoenen…
Afwezigheid
hartenkreet
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 469 Afwezigheid
hoor mijn protest
tegen afstand en leegte
tegen het on-weten,
hoor het in mijn stille zwijgen
geworteld in mijn leden
en laat de nachtschade
mijn vrolijkheid zoeken
in de botten van mijn lijf
zo ik lach
bij het wakker zijn bij dageraad !…
Kan het zo eenvoudig zijn?
hartenkreet
3.0 met 2 stemmen 178 Kan het zo eenvoudig
als twee stemmen die zingen
waarvan de klanken
zich om elkander winden
tot één liefdeslied...tot beminnen.
Kan het zo eenvoudig
als het voedend delen van innige sappen,
die samen tot 'ons' ombuigen
als dansende twijgen
die in de nacht naar de dageraad neigen
tot volle knoppen bevrucht
en in bloesems ontwaken…
Zal ik je stilletjes laten?
hartenkreet
3.0 met 7 stemmen 589 Kon ik maar de regen zijn
die de zachtheid van je huid benat,
die dichter bij je mag komen
dan de aanraking van mijn hand.
Ben ik jaloers op de regen?
Kon ik maar de wind zijn
die fluisterend speelt en streelt
die door jouw kleren heen je huid aanraakt
en nog dichter bij je mag
dan je eigen schaduw
die wegzinkt in het licht van…
Rauw tot op het bot....
hartenkreet
3.0 met 1 stemmen 371 De schors van haar keel
verhardde elk woord,
onuitgesproken kale taal
werd niet begrepen, niet gehoord.
Het hiaat tussen haar en mij
werd een vluchtpunt van niet meer voelen,
blindelings op de tast zoekend
van wat elk woord zou kunnen bedoelen.
Zo bitter, bitter zoet
werd het bed opgedekt
glad-gestreken elke plooi in 't laken
en in kettingreactie…
Mijn verlangen ...' Ik wil je '.
netgedicht
2.0 met 4 stemmen 599 Haar slipje...
Het was van kanten fijn
tot wit, zwart, fluwelig satijn.
Lonkend kwam zij naderbij
tot ze fluisterend zei:
"Al ben ik nu zo dun, doorzichtig, sensueel gekleed,
Ik wil mijn wangen laten vangen
door de streling van jouw dijen,
elk stukje van jouw lijf ontbloot,
en mijn gelaat alleen nog kijkt naar mooi...
wanneer jouw benen mij…
Perkament verleden .
netgedicht
3.0 met 3 stemmen 74 Tussen hees en spreken
ligt mijn huig
de zachte hemel
van mijn taal...
Ik lik de regens
na een droge tijd
terwijl de kanten boorden
aan de rand van het water
als perkamenten beelden inscheuren.
Los rukken ze het verleden,
dat als droesem bleef liggen
op de onzichtbare bodem
van kinderlijke onschuld,
en dragen ze op
aan de vrieskilte…
Mijn lichaam...
netgedicht
3.0 met 4 stemmen 253 Als een boom
zo is dit lichaam
getekend door de jaren.
Jullie kerfden de liefde in haar bast
als veel belovende, eeuwig durende liefdesverhalen.
Jullie schreven jullie roep neer op haar bleke huid
om later in de plooi van tijd te verschalen,
verborgen en verloren achter
haar mossig groen gewaad.
Als een krachtige boom
houdt dit lichaam…
We hebben toen bemind.
netgedicht
3.0 met 3 stemmen 191 Ik heb de liefde bemind...
In haar adem
hoorde ik de vreugde
tussen hemel en aarde
op het hoogste punt
waar het samen smeltend beleven gebeurde.
Ik heb de liefde bemind...
In haar ogen
straalde het lachen
proefde ik de zoetheid op haar huid,
warme handen, opstandig, onhandig
troost in 't stil genieten
bijna stikkend kwam overgave
in…
Dronken van wat was...
hartenkreet
2.0 met 1 stemmen 243 Hoe een blik spoorloos weerspiegelt
het stil bewegend samen weven
in een streling, ontastbaar haastig,
bijna huiverend over de rimpeling van onze huid.
Ondenkbaar waar
veroorzaken we elke zucht bij elkaar
in dat ene warme onontwarbare wezenlijke moment
van duizend keer samen zijn,
tot de stilte hoorbaar de nacht verlengt
en onze adem
dromend…
Onze handen.
hartenkreet
1.0 met 2 stemmen 646 Onze handen boden een stuk oneindige eeuwigheid
waarbij het intense innige zwijgen
in de spiegeling van onze ogen
een eigen wervelend beeld beschreef,
uit het ons onzichtbare weten ontstaan...
Laat mij nu niet moeten kiezen
tussen de stippels van het heelal
of de witte leegte,
uit het turbulente van een storm
naar een winterse stilte over…
Oh leven ....
hartenkreet
2.0 met 1 stemmen 1.524 OH LEVEN,
wat zou ik graag met je trouwen.
Ik heb een bruidsboeket uitgezocht,
klein, eenvoudig, wit ...
maar oh zo groots.
Laat het feest beginnen
om de eeuwig en voor altijd
verbintenis aan te gaan.
Laten we hand in hand
wandelen onder en door
de kleurrijke regenboog.
Ik heb een rode loper uitgelegd
bestrooid met witte rozen.
Het…
D' ochtend-dans
netgedicht
3.0 met 1 stemmen 282 Je raakt mij onbezocht.
In bedeesde verbijstering
proef ik de zilte dauw
op mijn lippen,
die als kristallijne,
bevroren korrels smelten
in d' ochtend-dans van de herfst.
Verlammende zachte warmte
laat mij verdrinken
in gewichtloosheid,
wanneer berijmde vingertoppen
sluipend op mijn huid reiken
en mijn stem doen breken.
Sleur niet,
trek…
Waarom?
hartenkreet
4.0 met 1 stemmen 243 Daarom dwaal ik ,
tussen herfstig muffig blad en stervende zon.
Daarom luister ik,
naar de roep van het vragend leven,
terwijl de hemel nog glinstert van de dag
en mijn ogen blind zoeken in het verstilde licht,
waarbij elke schaduw
als een doffe hartbons
strompelt door mijn lijf,
woorden nog nagalmen,
mat, doof, leeg, zwervend verloren,
sleuren…
De onbereikbaarheid.
netgedicht
4.0 met 1 stemmen 225 Ik verdwaal even in verloren woorden,
in het labyrint van onvergankelijkheid
ook al borrelen duizend beelden naar boven
en vertalen wat onuitsprekelijk blijkt,
kijk ik met halfgeloken ogen
hoe je uit mijn wereld verdwijnt.
'Tederheid' dacht ik je te noemen,
zoals je in de lichtheid van het moment
schrijnend je mond drukte op mijn huid
in…
Golvenbreuk.
hartenkreet
2.0 met 2 stemmen 163 De zee buldert,
haar golven beuken woest op golfbrekers
tot ze openbreekt
in haar miljarden tranen
zoekend naar de rust
tussen de warmte van
zonbeschenen zandkorrels op het strand
terwijl de wind een treurmelodie fluistert
in de holten van verloren schelpen...…
Hoe zal ik onze kamer noemen ?
netgedicht
4.0 met 4 stemmen 97 Hoe zal ik onze kamer noemen?
waar wind en getij
algenstromen streelt
en jij
met halfgesloten ogen
de zee verstilt
tot kleine golvenbogen,
en wij
in stamelende tederheid
letters prevelen,
handen kijkend glijden
en tijd onvergetelheid gaat beitelen.
Hoe zal ik onze kamer noemen?
waarin spoorloos wordt weerspiegeld
elke rimpelende huivering…
Broos..., fragiel..., licht...
netgedicht
3.0 met 2 stemmen 110 De liefde in woorden
laten echoën en weergalmen
is hetzelfde als
woorden zoeken
om de vluchtigheid
in ijlte van lucht
te omschrijven.
Haar doorzichtigheid
in ontluikende sterfelijkheid
is onmetelijk.
Zo zacht en scherp tegelijk
kan ze als kristal
in haar broosheid breken.
Broos...fragiel...licht,
ja zo licht
als de aarzelende stilte…
Zal je dan nog van me houden ?
hartenkreet
1.0 met 2 stemmen 241 Blauw golvende deining
groen wuivend gewas
kleine, grote dromen in menselijke verwachtingen
langzamer schuifelend stappen
telkens uitkijkend naar elke nieuwe dageraad
alsof gisteren nooit was..
Zachtjes deinende wieging
op de branding van geloof,
met het stille verlangen
dat het nooit voorbij zal gaan
Maar zal je tegen dan nog van me…