Alle inzendingen van Simon

Ik ben heel zwart, ik ben de bange held Van zoveel mug-doorgonsde schemeruren. Maar overdag dan hang ik aan de schuren, Lijkbleek, in al mijn lijkkleren gespeld. Lang slaap ik zo, tegen de kilste muren, de kop omlaag, de tenen kromgekneld; Door alles, zelfs door het bazuingeweld Van 't laatste oordeel zal mijn slaap heenduren. Toch…

Wanneer mijn vader sterft, laat mij dan staan Vereenzaamd als een treurboom in 'n plantsoen, Gesmukt met 't teerste, avondlijkste groen, Bijna bebloesemd, sneeuwwit aangedaan. Bijna een bruid, boven de sponde waar Sinds kort mijn moeder ook een toevlucht vond; En ruisende hernieuw ik 't oud verbond Met mijn diepst neergebogen treurgebaar.…

Ik houd het meest van de halfland’lijkheid: Van vage weidewinden die met lijnen Vol wasgoed spelen; van fabrieksterreinen Waar tussen arm’lijk gras de lorrie rijdt, Bevracht met het geheim der dokspoorlijnen. Want ‘k weet, er is waar men het leven slijt En toch niet leeft, zwervend meer eenzaamheid Te vinden dan in bergen of ravijnen…

een kraan het hoog geluid van liefde fluit een waterstraal die onverslapte aandacht tikt een dronken boodschap in de brievenbus een onverwacht bezoek aan de deur gevonden de zee die door de straten weifelt de zon een onbeholpen minnaar op mijn huid en de doofstomme takken van de bomen in mijn ogen et cetera Tenzij ik jaren op je wachten…

Er woont een zachte zuster in mijn huid een vrijbuiter die in mijn lichaam bijt ensoms haar handen op mijn zijde legt, ‘s nachts stelten loopt, of danst of rust. Dan dringt zij ook haar dromen aan mij op en ik leg mij huiverend naast haar: een dode, een schamel geraamte, knikkend en stamelend. -------------------------------- uit: Eerste…

-------------------------------- vandaag voelt de wereld aan als een wolk waarschijnlijkheden en ik laat alle dingen zijn zoals het gras, de wind en de bomen de regen laten komen de vogel ging zitten in de boom met de onhoorbare grondtoon de wolken botsen tegen de zon met de onhoorbare boventoon de anti-wolken botsen tegen de anti-zon in…

Er woont een zachte zuster in mijn huid een vrijbuiter die in mijn lichaam bijt en soms haar handen op mijn zijde legt, ‘s nachts stelten loopt, of danst of rust. Dan dringt zij ook haar dromen aan mij op en ik leg mij huiverend naast haar: een dode, een schamel geraamte, knikkend en stamelend.…

In de pijnkamer van onthechting overgave deint en dreint alles weten om niets te weten lessen vergeten alles opnieuw van te voren kleine roofridder hard als staal adieu…

De najaarslucht is van gehinnik zwanger: Daar komt de Sint weer in zijn soepgewaad. Zijn lange baard wordt alle jaren langer, Die sleept vandaag of morgen over straat. Want geen van zijn dienstwillige consorten Verstout zich het gevaarte in te korten, Behalve als de schimmel er op staat.…

Ik houd het meest van de halfland'lijkheid: Van vage weidewinden die met lijnen Vol wasgoed spelen; van fabrieksterreinen Waar tussen arm'lijk gras de lorrie rijdt, Bevracht met het geheim der dokspoorlijnen. Want 'k weet, er is waar men het leven slijt En toch niet leeft, zwervend meer eenzaamheid Te vinden dan in bergen of ravijnen.…

De koek is op. De muisjes zijn bevroren. De boter ligt onneembaar in de vloot. Ik poog vergeefs een huivering te smoren: april betoont zich wreder dan begroot. Toch eet ik dankbaar mijn genadebrood en ben ik blij dat ik het ochtendgloren weer mag aanschouwen, en de buurthaan horen, en dat ik tot bestaan ben uitverkoren: een ander is zijn hele…

De koe schenkt ons uitsluitend melk, Hetwelk op treffend inzicht wijst, Daar voor het schenken van rosé Een B-vergunning is vereist. ------------------------------ uit: 'De Tweede Ronde' (1981)…

Het glijdt als tovervinger langs de wand Van jeugdspelonken tastend naar het heden, Uit 'n oud en lang vergeten boek gegleden; Groen was de achtergrond, kaarsrecht haar stand. Een koel verwijt aan 't vorm'loos lijfsverkleven, Een mene-tekel waar ik lang op staar, En toch geen drogbeeld, want een kinderleven Verstond die lijn en richtte…

Ik houd het meest van de halfland'lijkheid: Van vage weidewinden die met lijnen Vol wasgoed spelen; van fabrieksterreinen Waar tussen arm'lijk gras de lorrie rijdt, Bevracht met het geheim der dokspoorlijnen. Want 'k weet, er is waar men 't leven slijt En toch niet leeft, zwervend meer eenzaamheid Te vinden dan in bergen of ravijnen. De…

Ik zeg tegen mezelf: jongen, ze verwijten je vaak dat je geen omgang hebt met je vrienden & vakgenoten, dat je hun gezelschap mijdt, hun discussies niet wilt zoeken (ze zeggen het anders, zó zien ze het niet) En ze vragen je vaak: wat zoek je toch bij die gekke jongens? Dan antwoord ik niet, of ik zoek naar uitvluchten, zeg ik dan, Simon Vinkenoog…

De dikste kloostermuren zijn bezeten En spitsen de oren naar ons veil rumoer, Ik ben op u, gij zijt op mij gebeten. Ik ben de duivel, en gij zijt zijn moer! Mijn liefde heb ik aan uw val gemeten. Ik sla de maat voor een soldatenhoer. De dikste kloostermuren zijn bezeten En spuwen kruis en krans en kralensnoer. Hoe vaak hebt gij mij ‘t zangersfeest…

Zij hadden samen 't groene gif gedronken, Zij wilden in hun verzen ondergaan, - Niet over eeuw'g liefde, sneeuw'ge maan, - 't Liefst zouden zij met vuile woorden pronken. Er kwam een vrouw, - of waren 't and're vonken Die hen bezielden? - Zij zijn heengegaan, Verwaten, stoffig op de brede baan, Naar 't neev'lig stadsbeeld, waar de vriendschap…

het kamerlandschap breekt zich in de broze dingen van dit 4-dimensionaal bestaan de doden die ons tevergeefs omringen zijn hier schoorvoetend langsgegaan en hebben ons hun kleur gelaten o vormen die een mens moet haten o grijze daden in een vreemd beheer de ruimte door geen kracht meer in te halen o braque o dwazen die een volkslied…

Toen zij zijn liefde had verkoold - Vrouw van verzenging - toen ontsprongen Hem vreemde grillen: als idool Gaf hij haar schoot een negerjongen! Lang had hij naar dat hart gedongen, Francisco van de Spaanse school, Penseel en handen uitgewrongen, - Nu is hij in een ets verdoold. Maar op dit kleine plekje vond Hij eind'lijk rust om te…

Wanneer mijn vader sterft, laat mij dan staan Vereenzaamd als een treurboom in 'n plantsoen Gesmukt met 't teerste, avondlijkste groen, Bijna bebloesemd, sneeuwwit aangedaan. Bijna een bruid, boven de sponde waar Sinds kort mijn moeder ook een toevlucht vond; En ruisende hernieuw ik 't oud verbond Met mijn diepst neergebogen treurgebaar…

In 't kust-pension kwam liefde hem bezoeken. Zij at haar visje en zijn hart werd warm. De zoutpot gaf hij haar met blijde charm' en hij sprak Engels zonder een woord op te zoeken. Zijn lieven thuis geraakten in het duister want in zijn knieën kwam een oud gevoel. Hij schertste wervend naar zijn zondig doel. Zijn nieuwe pak gaf hem '…

Je est un autre. Arthur Rimbaud*) ik ben een vreemde in eigen bloed mijn hartslag klopt aan andere deuren van het schuim der goden herken ik de kleuren maar het is ik die mij huiveren doe het zijn de eigen ogen die mij breken en de stenen die als ontluikende bloemen langzaam aan mijn ingewanden groeien ik ben verdronken in dit drijfzandlied…

Wachten is als een regendruppel die valt op de grond Wachten, wachten op iets dat toch nooit komt Wachten, een speling van tijd wachten, tot je je teder tegen me aanvleit Die dag komt nooit, status: onvoltooid Straks is het voorbij, nog even, en dan... Niets meer... Morgen Komt Nooit Meer…

Wat is leven? Ogen die elkaar niet zien, hout op hout de woede van het lichaam, draaiend in het cirucusspel van heden. Het is een straatnaam aan een huis, de ogen rode tekens aan een voorhoofd, terend op de gedachte aan gisteren: 'Ik loop in zoveel duisternis dat ik blind ben van vragen. 's Nachts de koele mist van de liefde bij dag de…

ver als de horizon ben je in de glazen kist van het weer geborgen beukend op de blikken deksels van het najaar ik zie de bliksem langs je lichaam trillen en de regen loopt onrustig door je ogen ik kan de afstand die mij van je scheidt in lichtjaren tellen en in de meter van het geluid zoemen de seconden mijn handen opnieuw in gebruik gesteld…

Is het mijn gedrag, mijn lach, mijn geur, mijn haar, mijn huidskleur of mijn lege bankrekening?…

JE est un autre - Arthur Rimbaud Ik ben dichter experimenteel dichter gelegenheidsdichter laatnaarjekijkendichter je mag gezien worden, dichter stadse kijkmijnoudichter fratsendichter margedichter worshopdichter mystiekdichteretceteradichter Dichter van het eerste en het laatste woord dichter van de afscheidsgroet dichter van de…

er is het onderhuids verraad dat elk verweer aan stukken slaat mijn verweer -- het geweer op mijzelf gericht de eigen klap in het eigen gezicht de opgebroken straat het huis dat aan het water staat herinnering aan het foetes-zijn: de deur intrappen met ogen dicht en reeds het bankroet van de laatste snik de laatste adem het laatste gedicht…

Ik groeide op in volksbuurten als volksjongen ik bezocht wekelijks het volksbadhuis ooit at ik wel eens in een volksgaarkeuken en af en toe in de Volkenbond bij het Entrepôtdok. Op de Albert Cuypmarkt bezoek ik graag een volkskoffiehuis waar ik luister naar volkswijsheid uit de volksmond; mijn moeder was volksvrouw en leed aan volksziekte…

ooit misschien zal ik jou strelend lezen met mijn vingertoppen over heuvels en dalen dan zal ik jou anders zien als jij niet meer zal vrezen terwijl ik zonder stoppen over jouw lichaam zal dwalen ooit misschien zullen wij elkaar ontdekken hou ik dan ook mijn adem in naast jouw kloppend hart dan zal jij mij anders zien als ochtendstralen…