Alle inzendingen van anna

Daar komt de bus, ik pak m`n kaart en ga weer naar hem toe. Ik zie hem zitten voor het raam, hij "leest" maar weet niet hoe... Dit is de man die jaren t`rug mijn steun en sterkte was, met wie ik trouwde, kind`ren kreeg, nu morst `ie op z`n das... Hij kijkt me aan maar ziet me niet, ik pak zijn oude hand en streel hem maar hij kijkt verbaasd…

Als geluk niet als glas zo breekbaar was maar hard als steen, zou je dan alleen al voorzichtig zijn? uit angst voor de pijn als het je raakt...…

Op d`automatische piloot, in een andere dimensie, leefde ik een tijdje, zonder doel, zonder intentie. Gevangen in een vacuüm, geen uitweg en geen licht. Struikelend en op de tast, ging `k steeds op mijn gezicht maar plotseling was daar die stem, die zei : “geef mij je hand, ik trek je uit die donk`re put, gewoon over de rand”! Het duister…

Ik kreeg een hotelkamer met openslaande deuren. Zesde verdieping. Jij, al anderhalf jaar dood, zat tegenover mij. Ochtend. Een zeer lange neger bracht ons ontbijt, hij glimlachte. Tussen ons in schikte ik kopjes en messen. Ik schoof een croissant op je bordje, hier, dat vind je lekker, kletste ik. Gaan we naar warenhuizen, paleizen of gewoon…

Zij kwam, verschrikt, uitdagend, onverwacht en wankelde mijn armen in en zag mij aan ik zag haar ogen vochtig, donker en verleidend staan in een vermoeid gezicht – zij bleef de ganse nacht en stamelde mij toe dat zij een offer bracht aan mijn verlangen – en brak in tranen uit en lachte schamper, roekeloos en luid – het was een vreemde trieste…

Je stort in, na een afschuwelijke tijd, jezelf zijn is lastig, dat weet elke jongen of meid. Het verliezen van een dierbaar persoon is niet altijd iemands verdiende loon. Zelf weet ik hoe moeilijk dat is, omdat ik elke dag m’n beste vriend mis. Een naar bericht, kan men overdonderen, meestal, maar niet altijd, komen er toch wonderen. Soms…

Verbaasd merkte de moeder dat zij een menigte werd. Binnen enkele dagen was het gebeurd, bleek zij uiteengevallen in een waaier van vrouwen. De weerloos-blije liep daar van haar geheugen te genieten; de verslagene, die snel op weg wilde naar welke dood dan ook; de trieste die er niets van begreep, die alleen zachte vlindervleugels…

Ik ben pas zeven, bijna acht en ben haast nooit meer thuis... `k moet steeds weer worden weggebracht naar een groot ziekenhuis.. Operaties, chemokuren, ik kan heel vaak niet eten, soms kan ik door de "Cliniclowns" m`n pijn even vergeten... De dokters kunnen nog niet zeggen of ik weer beter word maar `t is denk ik niet zo heel erg als…

De scalpel. Dieper. Het pincet rukt met een schijn van drift de rode tijdbom weg. Doe nu mijn zoon weer dicht, chirurg, vijandig bondgenoot. Sluit op zijn rug die rare mond die fluistert over ongepaste groei en dood. Na afloop benen wij, veldheren, door de gangen langs brancards, langs richtingwijzers naar de hel van 'kinderonc.'en 'mort…

Jij komt bij mij. Ik zet koffie voor jou. Vers. Je drinkt het en je proeft het. Ik kom bij jou. Jij zet koffie voor mij. Ik drink het en proef het ook. De enkele keren dat mijn koffie niet smaakte zei jij dat tegen mij. Toen heb je nieuwe gekregen. Je kreeg er een gebakje bij. En wat kreeg ik de volgende dag terug? Een aftreksel, ouwe koffie…

Ik droomde dat ik met haar in een duinpan lag en eerst haar handen begroef en toen haar voeten En toen ik haar geboeid en weerloos zag begroef ik ook mezelf om haar weer te ontmoeten De duinpan werd dieper dan de schoot der zee en het zand liep op tot hoge golven Ik dacht dat ze verdronk en ik dook mee en stervend hervond ik me diep ingedolven…

Stuurloos drijvend kreupelhout, golvend op de zee. Varend in onzekerheid, de storm trekt hem mee. Hoe ongewis zijn lot. De drijfkracht, zijn gewicht. Voor een oceaan is zijn massa veel te licht.…

Wat is er zoal niet gezegd Wat is er zoal wel geschreven.. De woorden lopend onderweg en zinnetjes zo stil geweven.. in sutra, spreukje, of een draadje als een verdicht fijn exemplaartje. Op vele wijzen Al in Een en het zelfde fenomeen... Uit de schatkist van Gods Woord plant woord en zin en lied zich…

Je hebt vrienden, die er voor je zijn je hebt vrienden, ze kunnen groot zijn, of klein Vrienden, aan wie je alles kwijt wilt vrienden, met wie je alles deelt Velen praten veel, een paar luisteren vaak een paar bewonderen me, en vinden het bijzonder wat ik maak Al heb ik soms de kracht er niet voor dan steunen ze me, en ik dender daarna door…

ze is de weg niet kwijtgeraakt ze heeft zich niet vergist ik zal het steeds herhalen zij wou zichzelf verdwalen omdat ze hier de weg niet wist ik zou haar kunnen vinden als ik dat werkelijk wou als ik maar niet zo bang was dat ik zelf verdwalen zou. -------------------------- uit: Chrysallis, 1978.…

Die zilveren deinende schoot, mijn liefste, dit maagdelijk gave net, dit gruwelijk schone huwelijksbed, dit vangzeil van de dood - ik heb het gesponnen tussen de bomen en tussen de zon en de aarde en al waar ik ontwaarde je zoet-zoemende dolersdromen. Ik vang je op in mijn wiegelend bed O wond in mijn maagdelijk net O liefste verloren in mijn…

Mijn vader had twee levens. Een kort en vlammend, zonder mij. En een daarna. Mijn vrijheid was een plicht. Ik speelde in een pasgeboren luwte; wat ik voor vol aanzag was innerlijk ontwricht. Verhalen gingen onvoorspelbaar dicht en vragen ketsten terug. Ik zweeg. Als ik aan tafel zat stond er een horde hol van honger in mijn rug. Ik at.…

In de kooi van dag en nacht, de kooi van de boodschappen, blikjes bier, de betere baan. In de kooi van het fotoalbum, van de liefde. In de kunstkooi, in de kooi van het weten: Sta op, grijp de tralies, haal de diepste adem en scheur je hart uiteen.…

Wachten doe ik terwijl de tijd haar schaduwen achterlaat en jij nergens meer bent waar schaduw en licht elkaar raken. Wachten doe ik, tot ook de schaduw in de avond is verdwenen en het donker mij lachend in haar greep houdt. Wachten doe ik, tot de kilte de lachende avond verjaagt en ik niet anders meer kan dan niet meer…

Het licht van de nacht beschijnt alles wat ik zoek maar reeds lang bezit.…

Gerrit ik schrijf je het wordt lente, er ligt bros ijs op de tafel - gaan we dit jaar weer van rotsblokken springen, vrolijke rookvanen wegblazen, verdwenen dichters bezingen? Nu, het wordt lente, het schrijnt waar zij weggescheurd werden, de onzen, we staan nog te trillen; veel vocht verloren, pijn onder de kleren. Het verborgene vlijtig…

Al lopend langs de vaart hoor ik iets fluiten het zijn de kruiden met een kanten scherm ze groeien zo maar gratis in de berm dus bivakeer ik vele uren buiten. Geluk is volgens zeggen niet te koop vandaar dat ik als bijstandstrekker loop.…

Zij kwam, verschrikt, uitdagend, onverwacht en wankelde mijn armen in en zag mij aan ik zag haar ogen vochtig, donker en verleidend staan in een vermoeid gezicht - zij bleef de ganse nacht en stamelde mij toe dat zij een offer bracht aan mijn verlangen - en brak in tranen uit en lachte schamper, roekeloos en luid - het was een vreemde trieste…

Nog niet. De zoon moet nog trouwen, de oude nog stervan. Er komt nog wereldvoetbal en goudvissenbroed. In de reiskist vouwt zij de avondjurk, kinderkleren, gesloten papieren. Eetbaar de kleine vruchten en draken van koek. Op de steiger blijkt de kist gevoerd met gestreepte zijde. Leegte, lavendelgeur. Gisteren zwommen hier zwanen als schepen…

we lopen samen hand in hand zwijgend naast elkaar op het strand de golven breken op de rotsen de wind waait zachtjes wat duinzand omhoog we gaan zitten en kijken samen naar de golven in het water die op het strand net onze tenen raken je kijkt me aan en lacht heel lief je slaat een arm om me heen en de andere hou je voor me er zit een…

Toen de dam klaar was begon het water te stijgen. Kilte ving aan in de berg- wand. De bomen begrepen niet hoe zij stikten in wat hen lief was. Vissen kwamen te zwemmen in de wijngaard. Schreeuwend breken mijn kinderen het gladde watervlak. Ik wil hen roepen: acht niet de pijn van tekort, maar vrees de on- keerbare kracht van…

Vandaag ga ik weg En voel de zon in mijn haar Eindelijk vrij om te zijn wie ik ben Wie dat is, maakt me niet zoveel uit Want ik heb vrienden die van me houden Blauwe luchten zijn boven me Mijn bruine haar is overal Ik sla mijn vleugels uit Het is mijn kans om te schijnen Om te onderzoeken Zoveel meer om voor te leven Rijd naar de disco…

Breek hier je benen. Voormalig water huppelt nieuwsgierig, verliefd door het gras. Een lening meisjeslijf. Stoot hier je tenen tot bloed aan die badkuip vol jeugdschuim. De beeldhouwer, lefgozer, tovert uit leven een kist vol gedenkgoed, laat hem lomp neer naast een pad. Hij liet beweging stollen in staal, beet op zijn kiezen, ramde met…

Het is een woord voor pijn die geen bestaansrecht heeft; je lijdt aan een afwezigheid, je snakt met hart en huid naar wat er eerst nog was. Wat afgesneden is dringt zich bedrieglijk op, je strekt je armen blind naar de verzaagde voet, een leegte, het verdwenen kind. Het is een naam voor wat zich voordoet in de zestien meter van de ziel:…

Zij heeft het riet in huis gehaald, waar altijd met een zweem van streling, snaren klonken. Zij wil niet als de klarinet behagen, niet verlokken als de fluit. Zij stelt. Zo eenzaam heb ik haar als meisje nooit gehoord. Met haar oprecht en puur geluid blaast zij zich daaglijks verder weg. Wat nu? Ik bied haar fluisterende tegenstemmen op het aangetast…