Alle inzendingen van lisa

Ik had zo graag een lenteliedje willen zingen, zo’n vrolijk luchtig melodietje zo’n sofietje-met-een-rietje-liedje; een deuntje met dat steeds weer nieuw’ geluid van die straatjongen die fluit. Je weet toch wel, zo’n licht en sprankelend riedeltje dat als een rood ballonnetje danst in de wind, aan een touwtje. Maar diep, heel diep…

De hitte van de strijd verleidt tot daden, alsmaar grootser. Met elke treffer, elk raak schot dan wordt de blik ook alsmaar doodser. Maar bij de held, die feestelijk is ontvangen blijft daarna die éne vraag maar hangen: ik heb mijn hart en ziel gegeven maar hoe moet ik nu verder leven?…

Divers klein grut springt op vier pootjes tegelijk omhoog van lichte levens-lente vreugde. Misschien dat met de tijd ook mijn hart wel weer springen zal. Misschien dat het weer springen zal al is het maar van lentevreugde.…

De een zit stil, de ander, nerveus, beweegt één voet in ritmisch op en neer. Soms met zijn twee meestal alleen, geen lach of luide stem hooguit heel zacht gefluister. De vrees wordt niet gedeeld, elk een omarmt zich zelf en lijdt en hoopt in stille eenzaamheid.…

Ik zag in’t Kröller Muller mijn opa staan, als Monsieur Jacques in brons gegoten, al heette hij gewoon maar Jan. De handen op de rug, de welgevulde buik vooruit, het hoofd welwillend kijkend, de rug fier recht in zelf voldaan’ tevredenheid. Als dat beeld zo afstandelijk, in zijn voldaanheid ontoegankelijk, is hij nooit dicht bij mij gekomen…

Ben helemaal verliefd op allebei mijn kinderen hetgeen bepaald niet mag verhinderen dat ik ze soms niet meer kan lijden en enkel maar de vloer met ze wil dweilen.…

Het regent, zo’n stromende, telkens terug komende altijd koude, eeuwig klamme, regen. Zo’n naar gordijn van nattigheid boven het zompig grauwe gras en de verzopen sloten : ik word daar toch zo droevig van.…

Ik ben verliefd, zo vreselijk verliefd op al mijn eigen woorden dat ik geen enk’le schrappen kan. Maar dichten is niet louter inspiratie het is toch zeker en vooral, veel transpiratie en schrappen, heel veel schrappen maar. Mijn zweet dat stroomt, mijn tranen niet veel minder. De vruchten van mijn dichtersziel kan ik niet aborteren. Hoe…

We dansten en we dansten maar, we namen er nog eentje en gingen niet naar huis. Dat kon toch immers niet, want tussen ons daar lag de vraag die steeds maar groter werd: durf ik het wel te vragen, of is het toch te vroeg, te snel en wil dat stuk het eigenlijk wel? Een schuchtere zoen bevrijdde ons dus konden we naar huis, in dit geval…

Mijn gedachten blijven steeds maar dwalen dit niet vergeten en dat nog even doen, om toch vooral maar niet te denken aan dat, waar’k niets van weten wil. Ik blijf de hele tijd bewegen sta op, zit neer en ga weer lopen, loop ervan weg, kom dichterbij maar draai er toch vooral omheen. Ik heb het wel gehoord maar laat het nog niet binnen…

Zo’n avondjurk met een fantastisch lange rok, een blote rug, bijna bloot bovenstuk, dat draag je bijna nooit. Duur was die bovendien en koud ook wel een beetje. Zo’n mustang sport model met open dak, een zwoele zomeravond met even stoppen op een open plek onder de volle maan en wat er dan op volgt, wanneer je zo alleen bent, zo saampjes…

Die sneeuw op al die kale bomen, het licht vergrijsd en stil, zo heerlijk stil. Het lelijke wordt mooi verborgen onder de witte winterpracht waarop de kinderen sleetje rijden en al die natte sokken moeten drogen, moppert de een, de ander roept alleen : “wat mooi “.…

Vrolijk wil ik dichten over al wat mooi en blijdschap is. Springen wil ik in de lente dartelen in de wei huppelen door de straten al roepend: dans met mij. Genieten wil ik van zo’n lekker zonnetje, zo’n vrolijk rood ballonnetje een heerlijk windje in de zeilen, al roepend, kom en drink met mij. Schilderen wil ik al die kleuren dat…

Mijn dochter is een meisje zo’n giebel meisje zo’n giebel giechel meisje zo’n giechel giebel geitje Laatst waren ze met zijn twee Dat giebelt dan nog extra, dat giechelt in ‘t kwadraat dat griebelt greit en griechelt maar wat raak Maar drie geitende grietjes bij elkaar dat giechelt in het oosten, dat giebelt overal en moeder weet bij…

Het mannelijk orgaan is van zijn troon ontheven Hij had daar trouwens nooit gezeten want hij ging altijd staan. Maar nu, hoe droevig hangt hij daar totaal niet meer van zessen klaar hij, die eenmaal plaste om het verst plast nu alleen maar zittend, op zijn netst. Het mannelijk geslacht toont niet meer blij zijn pracht en klettert niet…

Van voetbal wist mijn opa van hoed noch van de rand maar hij schreef bij thuiskomst, direct na vijven, de leuke stukjes voor de voetbalkrant: ook die moet leesbaar blijven. Zijn tweede zoon, als schrijver ook begaafd al bleef dat heel beperkt tot poëzie-albums en ander speels vermaak, heeft toch maar mooi zijn liefde in een vers verwerkt…

Dat magische oehoe geroep het raakt me telkens weer. In die aller diepste stilte van de winter nachten hier, is het zo vreselijk indringend en ook haast irreel beangstigend en toch ook mooi. Het klaagt, vind ik, het huilt. Ik weet, het nodigt uit, verschrikt het kleine wild of roept : “dit is van mij”. Dat weet ik best, maar toch,…

Het is bijzonder triest als een acteur maar niet gezien wordt. En triester nog wanneer door tranen overmand hij echt niet meer om aan te zien is. Het is bijzonder triest wanneer een zanger niet gehoord wordt En triester nog, wanneer door boegeroep des zangers stem gesmoord wordt. Maar het triestigst is wanneer een dichter niet ervaren…

Het licht strijkt soms zo zachtjes over bekend tafereel dat het opeens als nieuw geworden is.…

Mijn opa die had klompen, die wou ik ook, maar dan wel rode. Die heeft hij mij gekocht, al waren ze te duur, zei oma mij. Die klompen waren voor de tuin aan d’ overkant van de straat die ik alleen mocht oversteken als ik zijn hand vasthield. Net zo, met mijn hand in de zijne, stak hij me elke ochtend over, dan mocht ik verder, helemaal…

Mijn zoon zegt piemel kopje tegen zijn kleine zus wanneer hij vindt dat ze een eikel is. Gewoon, omdat ze in het Frans vertaald, toch echt een “tête* de ”bietje** is. Putain betekent hoer dat weet hij best maar zonder te blikken of blozen zegt hij putain tegen de bok wanneer die aan het klooien is. Dat Franse “le” en la” dat is niet…

De dag van morgen is gister al voorbijgegaan haar nu komt nimmer meer. Haar jonge ik heeft geen relatie met haar oude, haar oude ik weet van haar jonge niet. Haar meest recente foto's herkent zij niet, haar spiegelbeeld is echt het hare niet. De tijd heeft onderweg haar ik verloren en zij is nu verloren in de tijd.…

Mijn zoon droomt van zijn carrière : bekend te zijn, gewoon, zomaar, voor iets, het geeft niet wat mits wel in 5 minuten klaar. Mijn dochter copieert verhaaltjes van het wereld wijde net die met een eigen sausje onder haar naam weer worden terug gezet. En ik, ik oefen bloedig, ik schrap, herschrijf, verander en voeg toe, totdat ‘…

De winterwarme zon als goud zo zacht. Het winterkoud geluid als knappend ijs zo schel. Het winterkale beeld als een japanse tekening zo fijn. Het wintersneeuw gevoel als rust zo stil.…

Als een olleke bolleke rubensolleke rollebolt mijn dolle dochter door de vers gevallen sneeuw. Als een elfje, boeven elfje, dwergen elfje, reuzen elfje danst mijn elf jarig elfje In de vers gevallen sneeuw. In haar rode jas, met paarse broek en blauwe wanten aan springt mijn dochter feest mijn dochter juicht mijn dochter in de vers…

Namen onthouden kan ik niet gezichten nog veel minder maar dat is al. Want heel gelukkig ben ik zo vreselijk goed in alle andere en veel belangrijkere zaken. Vandaar dat ik, direct na het ontwaken, mijn spiegelbeeld toespreek “Je ziet er weer puik uit vandaag, je mag er duidelijk wezen ». Ik zeg het onverbloemd, mijn licht onder…

Dat stuk verstilde tijd aan het einde van de dag, net voor het donker wordt, dat magische moment waarop ik als groot kind nog even, na het eten, buiten spelen mocht: “Vergeet niet thuis te komen wanneer het donker wordt ”. De kindertijd voorbij laat ik nu graag de honden uit nadat het eten is gedaan. En in dat stukje tijd, onttrokken…

Mijn dochter is toch zo geweldig, ze doet het toch zo goed. En ja hoor, Mieke meid, de jouwe mag er ook best wezen. Maar tussen ons gezegd en stil gezwegen en Joke, zeg het Mieke dus maar niet, persoonlijk ben ik eigenlijk van mening “ het is me toch een stuk verdriet”.…

Daar is hij weer die nieuwe dag, die ik vol vrolijkheid zou moeten begroeten. Dankbaarheid dat moet er ook nog bij en lief, veel liever doen. Zou ik toch zo vergeten. Met elke nieuwe dag dan denk ik weer, wat doe ik hier, wat moet ik hier, ik wil hier helemaal niet wezen. Ik hoef niet ver, ik hoef niet duur ik wil alleen maar weg…

De paardentram die rijdt niet meer, de gaslamp is nu voor de sier, het bakeliet is kunst geworden. Mijn oma heeft nooit weet gehad van chip en pin, van tweet en chat: zij is niet meer. Zij was de brug van haar verleden Naar die van mij. Eén pijler is die brug al kwijt en als de tweede ook verdwijnt dan is ook mijn verleden toch…