Alle inzendingen van switi lobi

niet alles lijkt dood levend verschuift teloorgang wederopstanding diep verscholen oerkracht blijft eeuwig verbonden…

kille herfstdagen boven alles een zonnebloem daaronder sterft het…

als een vlam terugtrekt in zijn blauw voel ik me klein en warm mijn hand voorzichtig aan de randen tot het vloeit en tongen likken laat hoog opgelaaid, naar boven waar een luchtzak –heet zijn uiting volgt: een sfeerballon drijft over in mijn wel- gevormde blik de tranen die me overmanden…

languit rust de dood op banken in het park harkt de zon wat oude bladeren er zit een gele tussen rood en ik zie een abri wachten…

mijn feestgewaad bestaat uit glans… de rood- en gouden schijn van allen, die vandaag nog snel iets willen zijn de haren doen en onverhoopt hun schoenen vullen met verwachting met als klap op dertien pijlen in haast hun laatste wensen veilen binnen huiselijke kring er mocht gezongen worden naast de kerk (het zwerk, gevuld met wind en…

ze staan er nog, de rijen oude wilgen stekelig en koud oneindigheid in stam en schors zet wachters van de tijd in elk geplooid gezicht naar buiten gericht zo boud, maar in hun hart groeit traag de zonnewende even nog dan voelt mijn voet het naken van de weelde, uitgestrekt tot overal een lentegroet, een levenswens het water geeft…

het kaalgevreten land draagt niets dan ganzenvoeten en een eend hoekwaarts staat een paal, met slechts één tureluur hij roept zichzelf nog, om het uur totdat het zonlicht breekt voor korte duur en de disputen van de vogel als een kogel door de kerk verdwijnen, in het riet verderop dwaalt nog een boer, hij speelt vergeet-me-niet en heel…

ze spert haar ogen wijd om meer te zien dan duizendvoudig bloemen tellen alle motten in het licht verkleuren niet in enkel maar een mager uur ze ziet de vlinders in hun dans naar voren hellen, elk bloemblad vangt er één haar linkerbeen staat vast, het rechter hinkt een rechte weg en sleept de ander mee een keer of twee nog, kijkt ze…

in de wir-war van wie ik ben ben ik het middelpunt gebleven…

de haard vertelde dat het vuur door Finse handen was gebouwd gerangschikt volgens oud gebruik stonden stammen rond hun einde, koud nog in hun zelfgesponnen licht slechts een zwakke gloed tekende wat goud op elk tot rust geplooid gezicht vol liefde speelden twaalf snaren duizend sterren zongen in de nacht bijeengebracht door slechts…

vandaag vier ik de blauwe herinneringen aan een zomerhemel, wolkeloos en wimperleeg bekeken hoe ik als kind mijn bad nam, in de teil gewoon buiten, op de plaats waar leven langs de kanten liep jouw zorg vertelde dat de doeken die me droogden zachter werden door de hand die vaardig wreef mijn warme lijf geborgen deze morgen zag…

. terwijl de wind gedachten draagt blaast de wereld mijlenverre tongen over zee duinenblond verkleurt tot natte korrels stil verdriet; het gaat zoals het gaat iets anders is er niet niet meer dan witte momenten in jouw oude dag niet meer dan een hand die liefde draagt, gestreeld langs diepe groeven (mama)…

(mama) nu ik vastklamp aan gewone dingen rusteloos de was van links naar rechts in vouwen leg besef ik, dat er waardes lekken tussen alles wat ik heb geleerd mijn stem zegt dat er oude bloemen achter nieuwe knoppen sterven, maar gevoel weet dat de tussenfases meer nog in het leven staan ik moet je laten gaan mama, ik moet je…

waar mist licht verschuift komen tijdsbeelden samen een vogel rust zacht…

er werd een baby in mijn hart gelegd zo breekbaar rond een stenen engel dwaalde een naam, ik ken hem niet maar hoor haar wel niet vrouwelijk of als man slechts als klank zweeft diens betekenis in vlinders tot mijn hart boven alle smart verlies ik daar mijn vreugde…

je huppelde in goudgalon naar sterren in mijn hart, ze glansden en ze straalden waar ik stralen mag toen won je mijn toverwoorden en ik schreef ze op mijn ziel altijd daar, waar ook mijn missen viel verdrink ik dan in zuiver blauw die ogen van jou dragen de kwinkslag van een lang verleden…

een vrolijke wereld spat uitéén ze kleurt de banen rond haar rust en kust mijn witte vlag ik geef me over aan de liefde voor bestaan vol feestelijke stukken in dit kader kan ik zo veel aan…

in zijn dromenland loopt hij zonder schroom vooruit zijn stokloze hand leunt tegen de rijke stam van zorgeloze dagen…

de stilte draagt een oud seizoen waar stammen dansen in de mist, alleen en lang verlaten nu niet meer in handen vol liefde droegen we jou een trotse vrouw van rood en wit heel zacht in duizend lichtvallen viel jouw liefde mee rond de herinnering van mooie zomers glanst jouw glimlach in vakantietijd en altijd weer weten we ik ben…

tussen jou en mij is slechts één grens huid op huid, de vingers rond de pols van wat we voelen buitenkant binnenkant lippen woelen tot de hartstocht van een paar… hun hardgeworden lust naar zacht gekust bijtende illusies rond een zoetgezogen mond een fluistering ontsnapt gelachen naar de tijd waar jij mijn open armen vond…

mijn verrekijkers overzien de wereld wel zonder problemen…

binnen lichtbanen kleurt grasgroen nog intenser mijn blik valt omlaag leeuweriken bewegen in hun hooglied naar de zon…

“I have a dream” zei mijn hart; ik dacht aan hem, zijn droom zijn wonder nu straalt hij indirect van schouders die de wereld willen dragen, hoopvol, strijdig met het witte hart dat velen in zich denken ik hoop mee op beter, waardig met elkaar en daar hervinden we het schenken van een wereld, uit één stuk…

zo ik voorzichtig zonlicht proef op blad, dat gaaf ten gronde richt het pad betreed en fluister joeltijd schuifelt nog vooruit slechts dit moment dit weten onder koepels van besef…

een vlaag gebroken wind verschraalt contouren van een boom, zo naakt nu stramme kou zijn takken kraakt en bloemen uit hun zomer haalt de wereld huilt wat vogels op een kaal terras verborgen achter vuil en steen hun veren door de vorst uiteen slechts dievend tussen blad en plas een kruimel dood in hoogtes glanst turquoise lucht een zachte…

tokkelende tonen brachten ons een waterval haar druppels als kristal kleurden rond de stem van vijfentwintig vrouwen ze gingen mee… ze vielen hier daar maar altijd bij elkaar waar het geheel slechts rustte, op vertrouwen nu zingen ze, er bloeit een ster het Heilig Kind verrijst op zachte stemmen dichterbij en ver en een hand die…

schimmelgeurend zucht de weg een lange gang rond oude buitenwacht de nacht verduurt de maan niet meer als het raam geen uitzicht biedt geniet zijn zwarte gat van alle boze dingen kenteringen in een plas brand een kaars tussen de was schroei diens oude luister weg en zwaarte zal van daar verdwijnen als ik witte bloemen leg…

ben jij een vlinderkind? hoe blauwe ogen iriseren, lichtgebonden rond het zwarte gat dat missen heet ik weet dat het goed met je gaat- je huppelt blond rond bronnen vol jeugd jouw vlechtjes vrolijk in cadans de trance van nu mijn tafel draagt ook roze tulpen elk laat zien hoe mooi- je bent ik hoop het dat jouw tijd ook zomers kent…

onze lente begint goed ze verstopt zich tussen tak en blad kleinhoofdig knikt ze, in een tere bloem de rokjes stijfgesteven nog maar toch zelfs een bij heeft het gewaagd haar stugge slippen op te lichten het doet goed zoals het gaat, voorzichtig nog maar toch wijdt een glimlach zich aan nieuwe tijd ze danst subtiel door licht verleid…

voorbij ver weggeschoven tijd danst een vogel in de zon hij schrijft zijn cirkels rond de morgen middag en de avondgloed die buiten blijft binnen, in de glans van kaarsen droomt nog alles dat beklijft zelfs als het sterft duren ze voort in ogen, oren, hart en in mijn woord een zoete zomermond…