Alle inzendingen van switi lobi

boven water blinkt een witte boot het zeil schiet groot de hoogte in, zijn giek verstart door windloos snelheid zoeken onder hoeken in zijn koers verschiet de zon in vlekken op het meer maar elke keer verlangt de schipper weer dat zijn klipper knopen telt het spel der tijd vergaat allicht toch ook een keer voor deze held…

bepakt en bezakt draagt leven soms niets maar ook lood om oud ijzer gepokt en gemazeld weet dat mens zijn stevig doorloopt…

nu de herfst zijn intrek neemt in huid, mijn haar en langgerekte adem… * op het laatste moment kwam er nog de glans van ganzentrek hoog en ver gevleugeld onder licht verschafte het een vergezicht dat water overwon de zon vertelde van haar kracht reeds tanend, tussen winterkou ze kleurde roder op een boom en blad haar avondbad…

toen de zon de wolken droeg en goud omrandde blonk geluk steeds dichterbij het klonk al in de zuiverheid van wat een wonder wensen kan: de eerste adem van een kind mijn hart vindt blauw in oude ogen opgetild door wat zijn moeder gaf de staf waar ik op leun vernieuwt zich, boven elke pas die zeven mijlen kent snel als vlinders stuur…

alle engelen die ik vraag verlengen stil hun vleugels… zijn kleine kwetsbaarheid raakt in hart en nieren en hij laat me blij het leven vieren ver voorbij het kille naakt van herfst met wintertenen alle kou is snel verdwenen als zijn zachte wolkjesgeur mijn lach voor altijd zonnig maakt nog voor ze is verschenen…

merg en been gaan door hoofd en hart het schrijnen van de eindeloze tijd drupt dagelijks seconden in bekkens vol verdriet “wat niet is, kan komen” zeggen ze in zoet herinneren beklijft een mensenkind de zin van het bestaan daarom moest het gaan…

juist dan, in het groen bij haar graf... denk ik aan kaarsen thuis Maria van Lourdes met haar blauwe lint incluis het kleine kind dat liefde geeft en vraagt om zelfgemaakte vrede in dit heden hangt nog rijk een wolk vol onbehagen deze dagen tellen dubbel als ik verder dan religie kijk…

nu hij zichzelf roept denkt de koekoek verwonderd 'vreemd nest heb ik'!…

de dood van mijn dochter is een rode draad zijn laffe daad -toen hij haar nam kwam onverwacht; mijn gram voor altijd durend na zoveel dagen nog haar geest in duizend meisjes zien blond en lang geschouderd bovendien verwaait door mijn verlaten zien tot goud ik voel me oud als ik haar jeugd in stilstand weet het glas is koud, maar…

mijn leven eindigt nu, ik ga maar keer terug in wat de bloemen je vertellen hun blaadjes zwellen in het morgenlicht de nacht is al gezwicht voor zoete druppels dauw ik zie je gauw terug laat me niet alleen - nu ik ga - raak me aan en streel mijn rug maar strijk niet tegen haren in de lamp dooft zacht aan dit begin van etmalen vol…

(the closest thing to crazy) ik voel me klein als kinderen in zomerzand de handjes bloemen vormend naar de zon hoe komt het, dat ik zo verward ben terwijl mijn hart in sprongen juicht en jij deze emotie buigt alsof ik als een kind geen uitweg vindt in wat te doen terwijl jouw zoen zich opdringt aan de mijne wil verlangen slechts…

wat overblijft is veel een voorwerp, dat de grip verbergt op angst, op lijden en verzet de brokken in je keel het haastig schietgebed een klein gebaar na oorlogsjaren waar nog steeds ons bloed aan kleeft dit masker spreekt met glazen ogen en een weggesloten mond over weerloos onvermogen en de weerbaarheid van ondergronds…

in hun voetstap blonk van mijlenver een kleine ster, beloofd door wat hun moeder hen vertelde simpelweg langs vele velden verwachtingsvol en onverlet wilde die ster slechts bij hen zijn, toen elk haar eigen stap in zilte pijn onzeker neerwaarts had gezet de één was doof en sprak geen woord ze sliep en had de roep der anderen nog niet…

als ik over zestig dagen jouw kleine hart herdenk, besprenkel ik de dauw met extra zachte lagen, duizend maal… duizend maal dezelfde koele manen boven steeds hetzelfde land als jij ooit mijn hand zal pakken die -ouder dan, standvastig aan mijn arm zijn beeft zal ik niet langer meer verzwakken maar beseffen, dat je geeft…

je bent nu zo lang weg, vervaagt in mijn verbeelding rond het ouder worden door de tijd jij draagt en ik ik ben het kwijt, hoe dat nu moet mijn boete doet er niet meer toe, ik lijd nog altijd dit verlies kies je voor het nu, of voor het eeuwigdurend jong zijn? deze pijn vergaat niet in een dag een week een jaar we zijn er, eeuwig…

nog vóór zijn gevoel had het moment hem ingehaald, neergedaald in vage vormen brak het zijn gemoed een autoloze zondagmiddag was nog niets in vergelijking tot zijn fiets die trapperloos de schutting nam stram van lijf, met moede leden klom hij stil de koffer in “dit is het begin” dacht hij en vormeloos verborg hij snel de fietsbel in de…

de wilgen houden hun gezichten naar de zon gekeerd ze kijken over water, rietveld en moeras, als was de tijd van eeuwen terug verstild in ogen blijven staan zo tussen woeste takken schuilend, al een simpel nest als oorsprong voor wat klein geluk in stukken eierschaal en veren blauw gekleurd gelijk de lucht, een zucht van welbevinden…

gisteren nog hun hoogmis vierend, rond wit en grijze wolkenflarden gelijk de vluchtige kokardes op mijn zomerhoed geplukt uit goud en lilablauw de trouwe kleuren in een vlinderlicht bestaan ze moeten gaan mijn kleine vrienden, hemelhoog wuiven ze hun laatste groet dat doet me goed zij weten dat hun thuiskomst altijd meer dan welkom…

zuiver hart zoals jij haar kloppen laat – steeds – in alles zo verloopt de wereld tot een eindeloze geste, mooier in een waterplas gevat in dat wat liefde heet jouw weergaloze boodschap fluistert wit in lichte vlinders en de zon vertaalt mijn hart warm, geborgen in de tijd dat blikken samenvielen ach, ik ben je nimmer kwijt -want…

gewoon als haarzelf wist ze zachtjes te doorboren wat jou verhardde…

binnen de zwaarte rond mijn eigen lijf draag ik een luchtige ziel schoonheid laat mensen bloeien precies zoals ze echt zijn…

(nu nacht verduistert en de maan haar plaats weer kent zoemt een slaaplied zorgeloos mijn lakens warm) aan elke arm verschuift een hand wat licht bewegen in de tegenvorm van nu kruist een zachte zuidenwind; haar zwaluwkind vliegt laag mijn dromen binnen waar een meizoen zachtjes bloeit groet immer nog haar glimlach, bovenaards…

wanneer ik nood en verlangen schreeuw mijn vingers woel, ik rulle aarde licht het wit van bloemen op ik vraag niet meer, ik eis dat ik dezelfde reis maak, met dezelfde waarde vol herkenbaarheid maar juist daar, in ijle akkers sta ik, want ik ben je kwijt…

het is weer zover rode seizoensgevoelens stralen hartelijk…

buiten ruist kou... hoe warm is een kerk waar liefde zingt? in kleine stemmen bloeide groot een lied blijheid rond verdriet en de bellen van een slee wie mee doet glijdt omlaag, tot winterland omhoog, tot aan een ster van ver schrijft er een boodschap op een oude kaart vol nieuwe wensen zoveel mensen rond een Heilig Kind in mijn…

de riemen trekken door het zware water en ik spiegel je, vooruit mijn ene hand zet kracht zodat er kringen draaien heel mijn hart reikt naar jouw beeld dat licht vergeeld door goud de wacht houdt aan het eind…

nu nadagen naken, koud onzeker tastend naar een vlaag van warme wind zie ik een kind, het speelt met zand en water waar het slechts zijn handen vindt herinnerend aan later daar zal hij op wasdom stuiten doorgeleefd in zijn ballon rood, geel, goud de dag is oud nog voor zijn ogen sluiten…

het past bij jou de opgelegde stenen, als blad en aarde, tussen alles wat de tijd verbeeldt winter steelt de mooiste bloemen maar hoe ik jou nochtans zal noemen in een klank die niet verveelt ik weet het en ik weet het niet ik laaf me aan jouw lach dag, dag.. jouw kleine hand wuift helder in de morgen, als de zon met dauwgras…

braakliggend, koud ligt de afstand tussen toen en nu als ouder craquelé in overgebleven glas wat was verblijft doorschijnend in de spiegel van vandaag je draagt het immers bij je, in jouw vragen zonder antwoord in het willen zien en in de nood niet te vergeten dat haar lieve trekken zich slechts vormen, naar jouw eeuwenoud stramien…

de gang leek eindeloos zoveel verder, wrang verloren door het kleine lijf zo breekbaar bij het glas verscholen in het raam zag ze zelfs de hoogte niet of ons de weg was weg; geen deur die houvast bood de klink was slechts een voorwerp onder witte vingers samen glimlachten we wat omdat de stoel wat warmer was dan alle koude muren binnen…