GEVANGENIS AAN ZEE
'k Hoor in de nacht de branding op het strand,
hier in dit huis, waar wij de dagen tellen.
Het eeuwige ruist troostend tot de cellen,
zacht sussend ongeduld en onverstand.
En overdag hoor ik de meeuwen schreeuwen -
soms zwiert een vleugel langs de vensterspleet.
Ze klagen in de nacht, en, luistrend, weet
ik: Vogels zwierven hier door alle eeuwen.
Wat is de tijd, waarop wij hunkrend teren,
voor 't eeuwig beeld van strand en zee en lucht,
waarin de vogel op zijn wieken vlucht
en arme mensen steeds hetzelfde leren?
Ik wacht in de gevangenis aan zee
op 't uur, dat een mijn deur zal openlaten.
Maar dan? Wat moet ik in die volle straten
en al die tijd... Wat moet ik daar dan mee?
'k Hoor in de nacht in deze stenen muren
de wind, en 't eeuwig ruisen op de kust.
Die brengen de vertroosting en de rust
om de onzekerheden te verduren...
De eeuwigheid heeft mij in slaap gesust,
en 'k ben met U, o Heer, in al mijn uren.
Recrutenschool (1946)
Schrijver: Herman SalomonsonInzender: Redactie, 16 juni 2014
Geplaatst in de categorie: oorlog
Moedig hoe gelaten hij zijn lijden onderging en hoe hij troost en sterkte kreeg via zijn geestelijke liefdesband met de Christusgeest.
Men zegt dat hij op de vlucht is doodgeschoten. Hij was allang voorbij die vreselijke oorlogsmachinerie vol gruwelijke moorddadigheid...