Alle inzendingen over Wat er overbleef

Toen alles dan was weggedaan tot aan zijn laatste pasje, was al wat van hem overbleef, een halfvol plastic tasje...…

In die dagen leek je al een eeuwigheid weg Hoe lang al was het niet dat je mijn naam vergeten was en je lichaam het enige dat overbleef Nu lijk je soms heel dichtbij een geur appeltaart met rozijnen of een muziekje pianospel dat door de muren klinkt en een naaidoos vol speldeprikken en lapjes herinnering De draden zijn voor altijd losgemaakt…

ik wist nog hoe jij binnen kwam en alle kleuren verschoten wat overbleef was in het foutieve grijs gegoten waar vroeger speelsheid in een lach overheerste schokte en bibberde stramheid minutenlang tot ver voorbij deur en behang nooit waren zij met stomheid geslagen er kletsten altijd wel wat dwazen jij gooide het met ellende…

stompje kaars, gas dat de kamer in bezit nam en omdat het hem zo koud leek, een fles whiskey hij maakte nog een omhelzend gebaar naar vrouw en kinderen, zij moesten op papier rechts beneden liet hij -vrienden- onvermeld: het gefluister waarin hij op handen en voeten liep om het veroordelen woord voor woord op te eten tot er niets meer overbleef…

Zijn aard en meesterschap door tijd de imperfectie heeft doorstaan, blijft hij dichterlijk bij de aarde, teugels van de ziel die ongezien liet weten de plaats en waaraan hij is aan opgegaan, onmin over literaire wetten, pennen- streken op Icarus wieken, smelten in de knipoog van de zon, wat overbleef was pek zonder veren.…

Wat overbleef is een optreden tussen nieuwe lijnen, die zich met het leven verbinden in een vals verschijnen. Het verschijnt en treedt nog op met de onnatuurlijke middelen van het bestaan. Spiegelt kale schedels met zonnebrillen, die zonsverduisterend in de weg gaan staan.…

mijn verzen staan volgevreten als een dikke buik dichtgeslibd als een vijver met eendekroos ik laat haar eerst rennen totdat ze zich leeg braakt en wanneer het schuim van overbodige zinnen weggetrokken is een opspattende golven ja dan ja dan zullen mijn weinige gedachten zich weer neer vleien in nog te raden poëzie wat overbleef…

We bleven maar praten en wandelen, hand in hand, ook toen er weinig overbleef van het zand. Het kille water kwam steeds dichterbij en sloeg uiteindelijk een brede zee tussen jou en mij. We schreeuwden nog wat naar elkaar vanuit twee nieuwe kale eilandjes, ontstaan in het water aldaar.…

in een oude boom een groot hart in wanhoop gesneden verweerde klanken tussen bladerenzoom alle hunker naar morgen vermeden hun wereld stond al jaren in brand waar lichamen ondergronds leden verloren zij hun stad hun land vonden bunkers als huis van heden het mes, verroest, werd onlangs gevonden maar de boom was niet meer en al wat overbleef…

Zij zat voortdurend aan zichzelf te knagen tot enkel kraakbeen van haar overbleef. Er kwam een firma langs om haar te stutten, om lichaamsdeel na lichaamsdeel te restaureren tot zij weer sexy presentabel voor de wereld was.…

Melkkoeien zouden het slechts Wezen, maar wat overbleef waren De mageren van de soort die Weldra werden afgewezen. Oude koeien uit het verleden Zijn niet ontvankelijk voor de Rede van de vrede. Zij loeien Historie keer op keer en trekken Nimmer lering uit een vorige keer. Hun macht is groot en zij vragen Om herhaling.…

Maar wat van mij hield is weg, ik graaf een gat leg wat er overbleef daarin en gooi het dicht. De hond is nergens meer, iedere dag.…

Klandizie is reeds lang verdwenen, weggevoerd en uitgemoord en wat overbleef vertrokken naar een ander, beter oord? Ach de Joden hier begraven hebben dat niet meegemaakt. Vandaar post mortem deze gaven. Verboden Toegang.…

als laatste restant overleefde dit eiland de woeste binnenzee die de Dollard uitsleet een veenbult met klei overdekt noordelijk van de Oude Geut Munnekeveen, hooiland van het klooster Palmar vanuit zijn kwelders werd gevist, op zeehonden gejaagd gejut, alles wat maar van de rampen overbleef aanspoelde op het eiland de verdwenen dijk van…

lieten me buiten staan en namen mijn minnaar af delfde voor mij 't graf steeds weer opnieuw op de wegen des levens lieten ze mijn vrienden de andere kant opkijken hun motto is graaien, de economie moet blijven draaien hoe lang heb ik niet getracht hoe lang heb ik niet gewacht naar het één - gezind-huis tevergeefs: wat overbleef…

De zon daalt over je graf Stralen schijnen geruisloos Ik kniel voorzichtig neer Mijn tranen lijken eindeloos Ik laat mij los in verdriet Samen wilde ik met jou zijn De dood ging tussen ons in staan Wat overbleef was die enorme pijn De zon schijnt over je naam Het voelt alsof je even bij mij bent Je handen..je lach..je stem Lieverd jij…

we zijn die keer tot middernacht gebleven en in een halve cirkel rond de haard brachten we oude vraagstukken in kaart de waard had flessen brandewijn gegeven gedachten steigerden als wilde paarden de voors en tegens gingen door een zeef totdat het juiste antwoord overbleef en toen we wazig in de vlammen staarden was elke tegenstelling opgeheven…

Wat van papavers overbleef werd gloed bij avond, vroeg ging ik houden van rood nog eer ik wist dat deze kleur zou kleven aan mij zoals ze kleeft aan vuur en dood. Want allen zijn gegaan die in mijn wijde armen woonden, het kind de vader en de hond gekapt het bos de bomen.…

De beiaard danst, 't muziek speelt en de trommels slaan, de grote klokke luidt, de bonte stoet zet aan: de Helden en de Maagden, de Ambachten verbild en hetgeen ons overbleef van 't edel heer der Gilden. O feeste, o heugenis! Ons groot en blij Verleên herleeft - een stond. Ons grootheid, die is immers heen.…

Mijn levensboek telde talloze pagina's waarvan er vele zwart waren gekleurd ik heb ze één voor één verwijderd met kracht heb ik ze eruit gescheurd Wat overbleef waren pagina's zo blank die ik weer kleurig hoop te beschrijven al zal het eerst nog grijzig zijn dat zal niet heel m'n leven lang zo blijven Ik wil opnieuw mijn liefde schilderen…

Hij weet zich niet te weren zijn omgeving zal het hem niet leren zijn kwelgeesten worden geesten in de nacht heel vaak heeft hij ze dood gedacht de wanhoop en de smart, ook de angst ze kleefden aan hem en bleven het langst normaal zal hij niet meer worden een opgewonden treurnis met een leeg hart alles wat overbleef was alleen maar smart…

wees hem de deur Ik besefte Hij was een acteur, een charmeur Hij versierde mij vlot We hadden ons genot Maar spraakzaam werd hij nooit Ik voelde me berooid Dicht gaat mijn open hart Eventjes voelde ik mij verward Ik zag hij speelde een spel Mijn alleen zijn Als vrouw had hij door Ik verloor Een waan van plezier Was wat in herinnering overbleef…

discotheek ze trouwde die ene stoere groot, lang en knap ze zag het joviale en niet de dronkenschap oh hij had een klein, lief hart het was geschonden in het verleden en zij herleefde met hem mee hoezeer hij had geleden na vele volle jaren veel drank, ‘vrienden’ en aftershave viel eenzaamheid niet meer te ontkennen tot leegte pijnlijk overbleef…

Voorzichtig neem ik het deksel van de pot en zie wat overbleef van haar Vaak gepijnigd door veel spot wat ze werkelijk niet verdiende. Vol eerbied geef ik haar nu de vrijheid terug. De wind neemt deze taak dan van mij over. Dan plots draait de wind heel vlug en alsof dit het echte afscheid was verdwijn ik even in een wolk van as.…

De wereld ging hem uit toen hij de uitkomst niet kon velen en dus suste hij de schade met een vinger op haar mond Toe - zeg maar niets mijn liefste Lieve zuster die hem wat kon schelen en hij trok gehaast de deur dicht met een sleepspoor op de grond Het was gebeurd - niets aan te doen wat zand erover - liefst kastelen al wat overbleef was…

- zie de zeven berken er groeien zwarte tongen de dood sprak zijn verleiding uit ’t was alles wat jou overbleef - de dagen veranderen ik stap naar buiten kijk terug en naar de verte stilte opent vogels tegen de achtergrond van poëzie en ik geef me over aan dat wat niet vervuld werd aanvaard woorden die hun plekje nooit vonden…

In elke stap verstrooit de litteraire wind alles wat ik had bedacht maar nog niet schrijven kon, ontelbare ballonnen boordenvol confetti, uiteengespat om mijzelf te bewijzen in een zelfbewerkte woordenschat, gezaaid in de beeldspraak van het milieu om een transparante taal te vormen, wat overbleef is voeding voor de wormen.…

weer vlogen zwarte vogels naar de toppen van nabij gelegen bomen werd de natuur in onheilspellend doodse stilte gehuld een magere hond huilde toen hij alleen op het grote plein stond waar stenen braken bogen uit hun beeldschone spanning raakten zo kraakte de tijd in luttele seconden zijn scheppers en ultieme schoonheid wat overbleef…

dragen nam ik plaats daar waar de koopman ooit zijn vlinderzaden bond en ze verkocht - met hart en ziel als eerlijk goud aan handelaren die ze later doorverkochten en met wisselgeld betaalden voor een zon die hen verdorstte meer dan honger hen verstond in die verstikkende woestijn waarin geen mens een uitweg vond Het was Johannesbrood dat overbleef…

De tijd heeft mijn bast afgepeld het verwonde vel over mijn geest, een lang verhaal in jaarringen verteld, kwetsbaarheid van onbehandeld hout door bijl en beitel menigmaal gefreesd, tot er niets te pellen overbleef, bewerkt uit ruwe staat, te lezen in de oude zonden, diep geworteld tot in de ruggegraat, in de laatste nerven wordt het koud…