Alle inzendingen over doods-verlangen

Waarom is de dood zo zwart Zoals het lot ons tart Een leven van verlangen Ja echt, de dood treft alle rangen Zoals het leven wordt genomen Want Hein zal toch eens komen En denk ik aan die ene keer Dan weet ik, er is geen ommekeer…

Als een schim balanceer je op het randje van leven en dood. Vechtend, verlangend naar het leven voel ik je vragen door je ogen. Het heeft geen zin om oorzaken te zoeken, verwijten te maken of te oordelen. Het balanceren kost je al genoeg de inzet is hoog het is leven of de dood.…

Ik verlang naar mijn gevleugelde droom. Weg te vliegen, op te lossen in de lucht Geen rijkdom of macht zou mij meer vrijheid kunnen schenken. Ik zou vliegen zo hoog als een vogel maar kon. Het verenkleed brengt mij naar de hemel. Waar ik vlieg in de oneindigheid en mij verbaas over het gebrek aan zwaartekracht.…

Troost u, want was ik in Holland gebleven, 't Verlangen naar dit Land liet mij geen rust. In onrust geboren, word ik gedreven Tot waar de Dood mij kust.…

Hij was na een lang arbeidzaam leven als longarts gepensioneerd maar zijn kennis en kunde bleven en werden ingezet voor de dood een milde dood, een verlangende dood euthanasie onder strike voorwaarden ik ontmoette hem en vroeg hoe het ging hij wees naar een gekregen fles champagne ik bewonderde die man, die arts, die mens natuurlijk…

op grens van leven en dood roest het leven in nostalgie vrede slaapt in vergane tijd levenslijnen langs de dood wisseltijd neemt beslag in huivering van verlangen het leven geveld in splijting van uren waarin de opstanding boven alles uitgaat…

twee mensen wachten hoe doden zij de liefde in de tussentijd de aarde kleurt zwart het wachten van gisteren is verleden tijd een wachtend leven vervaagt de herinnering aan verloren tijd twee mensen wachten in hen zingt het verlangen ze doden de tijd…

De maan is mijn dode spiegel ik verlang zo naar een vrouw in mijn beweging, hunker ik weiger ik, steiger ik, tijger ik hijg ik, slik ik mijn dode spiegel is mijn vrouw kom bij me, hou me vast hunker samen, laten we naakt zijn ik huiver, maar voortaan niet alleen streel mijn ego, laat tranen varen samen varen mijn dode spiegel is mijn…

Mijn gedachten, mijn woorden en op papier herleeft mijn moed hier binnen ben ik van mij en mij alleen met al mijn liefde schrijf ik mijn dierbaarste bezit tot een boek en mijn dromen nadrukkelijk als verlangen. Voortleven zal ik, ook na mijn dood!…

het bos kent alle uitgewaaide geheimen zijn schaduw verbergt hoop en spijt een stille heuvel een loslopende hond een dode boom met ingekerfd verlangen…

De Spaanse troep, met Alva aan het hoofd, het Franse leger van Napoleon, de Duitse Wehrmacht die ons overwon, zij hebben ons geknecht, gekweld, beroofd. Maar door de Euro is ‘t ons thans vergund ze te betalen met gelijke munt.…

Door mijn nog zo groot verlangen, zijn deze sentimentele gedachten, in gang gezet. Ik zie mijn rimpelige handen, denk aan mijn grijze haar. Ach, ik moet maar tevreden blijven, we waren immers vijftig fijne jaren bij elkaar.…

woorden van verlangen over het leven en ontwijken van de dood ze blijven komen ze houden ons niet groot woorden die vertellen over alles wat er is ze vormen de zin van het leven de woorden blijven komen ze zullen altijd leven geven woorden van verlangen en de stilte is een kunst de liefde wil maar blijven kussen vrijen tot diep in de…

Mensen worden geboren, leven en gaan dood. Waarom, God? Mensen verlangen, wensen haten en doden. God? Waarom de mens, met zo'n groot Lot? God?…

in de adem der stilte sluit ik mijn ogen die laatste zucht verhult alle pijn door liefde gegeven vervulde dromen aanvaarden het heengaan naar ooit weer terug waar die laatste streling mij eeuwig beroert sluit even jouw ogen aanvaard mijn dood…

waar in de kleur van gesloten rozen vol verlangen het ontluiken wacht opent pracht in die eerste stralen vervaagt een grijs vergane nacht fluistert de merel in zijn eigen lied de voelbare stilte van zacht ontwaken verdwijnen witbedauwde velden in de warmende adem van de zon omhelst het leven deze wintermorgen dwalende zielen in het dodenveld…

Strevend naar een relict bedwing ik mijn gedachten M’n zielsbevinding in conflict, kan ik eeuwig op je wachten Ontslapen in een bloembed onderga je sneeuw en kou Wat onze samenkomst belet ook al hou ik veel van jou Ik zal je altijd blijven missen Leg m’n hart hier bij je neer, want ik kan me sterk vergissen Maar ooit zien we elkaar…

Toelichting: Gerard Reve de meester van het verlangen en het verlies is dood, 8 april 2006. Van zijn schrijven heb ik veel geleerd. Diepe indruk maakte zijn gedicht: HERKENNING Nu weet ik, wie gij zijt, de Jongen die ik eenzaam zag te Woudsend en daarna, nog op dezelfde dag, in een café te Heeg.…

ik wilde je nog zoveel vragen maar alles voelt nu leeg eenzaam slijt ik hier mijn dagen geen gevoel meer dat ik leef in tijden dat we samen waren scheen de zon op mijn gezicht liefde groeide met de jaren als paar in evenwicht een lijf om aan te warmen altijd in voor een gesprek lag ik uren in je armen aan passie geen gebrek toch wilde…

naar beneden je billen strak in spijkerbroek wiegen zwoel op het ritme van de nacht een stem uit de verte fluistert duivelse verlangens bevangen door wellust geef ik me over aan mijn lijf dat begeerte verraadt in schemer van de maan verschijnt een gloed op mijn melkwitte huid katachtige ogen schitteren in vagevuur als blikken konden doden…

Ik stierf en er was niet ver van mij het hart, waaraan ik in volle geest, de laatste kus had willen geven, geboorte van de dood, verlangend naar die laatste stoot, die mij de vrijheid bood.…

Wij weten niet dat in ons woedt verlangen om maar dood te gaan. (naar W.B. Yeats) --------------------------------------------- uit: Wat blijft komt nooit meer terug', 2002.…

Mamma, zo klonk ‘t klaaglijk en zacht toe mamma, zeg nu eindelijk eens iets Ik heb al een maand vergeefs gewacht ik mis je vreselijk naast mij op de fiets Mamma, huilde ‘t kleine meisje zacht mamma laat nu toch wat van je horen Ik ween altijd in bed, diep in de nacht mamma, waarom heb ik jou verloren Mamma, zo klonk ‘t iets minder zacht…

zingen voor mij een liedje van jouw eenzaamheid zingen voor mij een liedje van jouw verlangen al ben je ook de noten kwijt al kruipt de melodie nauwelijks door de regen van de liefd-lies leg uw wenen hart naar mijn eigen compositie het neurien hetzelfde beklagen deun…

Het is het hart dat het lichaam en de geest regeert Niets blijft voortbestaan te midden van de kleine dingen Een slok water en het dagelijks brood bovenal de liefde blijven wanneer de wereld gebroken zoals de maan in het uur van afscheid Wij beginnen samen de reis in dit heelal zonder grenzen, jij en ik…

De dood is de moeder van mijn angsten. Sterfelijkheid is de bron van verlangen. Liefde geeft smaak aan mijn zoetste zoet. Vandaag durf ik een moedig plan verwoorden. Pas maar goed op mijn trouwe sleur! Morgen ga ik een tijdmoordenaar vermoorden.…

Waar bomen ‘t maanlicht dekken en hun lover zachtjes laten ruisen Zijn ‘t mijn ogen, die daar lekken ik voel mij hier niet meer thuis en Ik zoek wereldse stilte, al zo lang gelijk gene zijde aan de overkant De stilte van het verheven gezang ‘t vredige van Gods hemelse land Ik zoek het land waarin het vuur met de oceanen vriendschap sluit…

donkerder de nacht als het leven plots zo eindigt zo veel vroeger dan verwacht als ik je ooit nog tegenkom sla ik mijn beide armen om wie je bent en hoe je denkt soms ben ik bang de dag vandaag weer te beginnen ben in de hoogste boom geklommen mijn angst was groen mijn benen blauw het uitzicht was benauwend en bevrijdend vreemd verlangen…

op jouw contrabas heb ik gespeeld mijn lief - het waren valse tonen die klonken ik hoop dat je niet luisterde valse tranen waren het niet die als hoosbui vanuit mijn tenen uit de diepte van mijn ziel gutsten ik hoop dat je niet keek word niet kwaad lief ik ben niet goed in harde noten kraken nooit geweest - dat weet je een stoofpotje…

Eén ding heb ik begeerd; één ding heb ik ontvangen: Dat, zo de dood mijn leden zou omvaên, Ik voor uw aangezicht, o Bron van mijn Verlangen, Niet ledig zoude staan!…