Alle inzendingen over veert

één gebaar ligt al hun werk in puin en daarna kunnen ze opnieuw beginnen ze weven onvermoeibaar ragfijn linnen en blijven zoeken naar een klein fortuin ik zie ze roerloos in het centrum hangen totdat een bijtje, bromvlieg of een mug de trampoline van hun kleffe nering bespringt, want eenmaal in het web gevangen dan wordt het ingewikkeld, veert…

Die verklappen niets van ons geheim Er is een plek waar iemand zich ter aarde moet werpen voor één glas oorspronkelijk water en een kop vol stof is alles wat hem wacht Treurclowns murmeren 'dat hij eerst moet leren door één deur te kunnen met de zwaartekracht' Maar stofkop lacht en neemt de glans aan van een Alpentop Elke korrel aarde veert…

De bard werd tachtig en vereerd Zoals dat past, krom en wel veert Hij weer op en werpt de linten van zich af Feestelijkheden zijn een straf Voor wie met Datheen en Calvijn werd grootgebracht Men spoelt met wijn en sterker drank Die keel niet schoon ontstoken door de klank Van psalmen uit de folianten van Johan de Heer Wat je verliet komt…

De man veert eensklaps op, voelt zich beklemd: een hinderlijk diertje komt opdagen. De wesp gonst rondom het wakende hoofd, geeft de bestuurder bange berusting, die dankzij sprekend verstand langzaam dooft. Vastbesloten handen zijn sterke leiding voor het voertuig, dat behouden reis belooft: mogelijke steek is een zegening.…

een dubbelgevoel als je aan de ene kant uit een sprookjes achtige sfeer van kastelen en pachters komt en aan de andere kant je moet gedragen naar de normale levensstijl van de tegenwoordige burgers, want toch schaamde ze zich tot voor kort voor de titel die ze altijd mee zal dragen, maar zodra iemand zegt dat de adel zo goed als dood is, veert…

De man veert op, beseft: "Waarvoor was ik blind? Vanzelf-gebeuren mag steeds verbazing lokken, het zegenrijkste wonder in 't leven."…

' tevredenheid straalt er vanaf in het holst van het hoofd, alles rimpelt, ritselt en veert op als ik even kom binnenrijven. ------------------------- uit: 'Apenlier', 2004.…

glanst als zij gedimd lacht Zij zingt wat ik zo heftig in taal verloor Zij heeft een man Het onverwekte kind verlaten Troont op een zwellende bron Vindt de droesem in de druppel Vangt het aroma van scharlakenrood Toch blijft zij een wees Zij zwermt uit en lonkt en loopt Van middernacht naar middernacht Scherpt het oor aan de stilte En veert…

geile vrouwen speelt Die zich vol met drank laat gieten Van de liefde wil genieten En zijn vrouw genot ontsteelt Op deze drie kwartalen rente Teert hij verder in de lente En zijn vrouw barst van verlangen Hij eet en drinkt voor zijn potentie Zonder verdere pretentie Want hij leeft in droomgezangen Komt de zomer, herfst en winter Dan veert…

De radio speelt het oude liedje Ze veert op, evenals die akelige emotie van weleer Maar anders deze keer Vergeten waar het naar verwees Hoe eng het soms kan zijn Dat mooie herinneringen langzaamaan vervagen Zo dankbaar was ze Dat anderen zomaar ophouden te bestaan…

Ik drijf op de vleugels van jouw droom in een wereld die ik niet eerder zag maar ik nu tederzacht betreden mag Waar een kus door de hitte van de daken veert in zwijmelkruid nest dat zich welig bloeiend verstopt daar als een zeldzame kriebelrups tot vlinder ontpopt en breekbaar trillend je tederzacht reflecteert Een roze wolk probeert…

van weleer met schilfers en scherven in een bont mozaïek boeketten wandelen door de hortus jij zweeft nog altijd door de vertrekken in zwierige japonnen van valschermstof je vult de ruimtes met een glimlach zoals een zwaluw de zomerbries verrijkt je waait notities op elk woord dwarrelt terug op de uitgesproken plek onder je voetstap veert…

Doch plots veert hij op, een luide knal en hoorngeschal met schrik overziet hij terstond zijn fikse verliezen. Zag er slecht uit, zijn paard met bebloede snuit. Een soldaat lag kermend op de grond dood te gaan. “Wat is dit nou voor kutbaan” morrelde de Generaal. Tijd voor plan B. Hij had altijd een wit doek mee.…

Zij woelt onder dons, veert recht met koele slapen, even het roerloze gelaat van een pop. Zij vergrendelt het vertrek, spant ketens met dikke, stalen schakels. “Ik zit op rozen, milde handen zullen mij liefkozen, demonen vinden mij nooit.” Dit gelooft de vrouw in kamerjas dampend zweet in de vouwen van haar buik.…

storm Slanke handen teder en zo fijn Een trui onhandig omgeslagen Trieste ogen vervuld met pijn De rust van de natuur zo mooi en zacht Het gefluister van de wind in mijn oren Gevlucht uit de drukte van de stad Waar ik even niet meer bij wil horen Weet niet waar de paden mij brengen Het is hier zo stil, prachtig en oneindig groot Mos veert…

Ik steek over, loop naar je toe, je veert iets op, staat niet meer voorovergebogen. Wie was je, wie ben je, wat doe je. We staan bij elkaar, zeggen niks, woorden zijn overbodig zo wachten we op de bus, de volgende en gaan terug in de tijd, want we weten wie we zijn, wie we waren en wat we doen. Toeval?…

zo diep viel- nu jij je hart weer voorzichtig met mij deelt Na alle verwarde gedachten, een uitzichtloze tijd drie jaar, twee landen en een zee van elkaar beslecht zich langzaam maar zeker onze strijd wordt de wederzijdse liefde overbrugbaar De vele tranen schitteren nu van hoop opgelucht haal ik adem, de verstikking voorbij mijn tred veert…

Maant, Misleidt, de Tijd, Nadert, reikt naar de Nieuwe tijd, Hij Omsingelt het Oude, is Perceptie, Preoccupatie, Préhistorie, Hij staat met niemand Quitte, is een ander woord in een Quiz, Hij Rekent en Rafelt, Sart, Sabelt, in Stenen Tijden, oh nooit op Tijd, hij Tikt weg, te zijner Tijd, Hij is Tragedie en Tranendal in één, Hij Uit zich in Uren, Hij Veert…

Stabiele geest buigt mee in ‘t geweld wilg in de wind veert terug in z’n ziel. Als de schepping eenvoudig uitgelegd kan worden op ‘n briefkaart is dat voor de één verlichting, de ander bezwijkt door instorten van z’n oude fundatie. De grootste liefdes zijn nooit ontloken passeren elkaar op armlengte afstand.…

vraag ik en duw twee euro in zijn hand open …dicht ….open … dicht ….open…dicht de zonnebril veert op , hij doet en stapje aan de kant zijn gezicht betrekt in een vage glimlach open …dicht ….open … dicht ….open…dicht hij antwoord:” morgen…is elke dag!”…

Thuis verwent de kat haar, duwt snorharen tegen het oor, malse poten vertrappelen haar wang. 2 Hij veert recht en wil oplossen als schuim, bruisen in een glas water, de verdoving voor een kramp die snijdt . Nu daagt zij hem uit met spotlachjes of een ladder in een panty. De naad loopt naar slanke enkels.…