114 resultaten.
Als de stilte zwijgt
netgedicht
3.0 met 24 stemmen 483 de stilte zwijgt
duizend nachten
etmalen lang
bestormen
bomen mijn gedachten
ook al vormen lippen zich
om woorden te benoemen
de tong blijft verstijfd achter
en hoor ik hartslagen
in mijn oren zoemen
zo ongeveer
dragen tranen het gemoed
een traag stromende fontein
die eeuwige leegte ruist
in ongenaakbare overvloed…
Droom
hartenkreet
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 248 Mijn getypte zinnen omarmen gedachten
bij jouw hals verstijfde ik door jasmijn.
Regelrecht uit jouw inspirerende hart
betoverd de avondgloed jouw uitstraling.
Jouw silhouet erkent levensecht mijn droom
omdat de klok terug tikt in mijn herinnering.…
Kamperfoelie
netgedicht
4.0 met 2 stemmen 399 Een gespikkelde borst
Verstijfd in de achterdeuridylle.…
Zadkine aan de Rotte
netgedicht
3.0 met 15 stemmen 374 de vingers knoestig
zij schreeuwen naar de lucht
spieren als gedraaide ijzeren balken
hij roept met brakende mond
het onwezenlijk gerucht
terwijl gewone lieden
rondom hem hene zwalken
gepoot op het altaar
van stenen blokken
blijkt zijn hart al vroeg
er uitgeschoten
doorzeefd met kogels en licht
hij staat verstijfd
doch zie…
nanodicht
netgedicht
1.0 met 4 stemmen 168 ijzige dag
over de wetering
wandelt een ral
verstijfd van de kou
wil die iele narcis
zon en nog eens zon
dor eikenblad
het blijft maar hangen
net als de winter
om en om
worden wilgen hier geknot
het oog wil ook wat
ongedurig
op een nog kale tak
een zwarte vogel…
Een ronde hoek
netgedicht
3.0 met 19 stemmen 206 soms is alleen zijn
stiller dan duizend
zwijgende soldaten
die in verstijfde houding
handen
niet ineen kunnen slaan
ben dan een pion
te midden
van roerloze maten
het doet armen en benen
verstrammen
aderen verstoppen
en ooit
hoor ik ver weg
diep in de grond
nog een hart kloppen
naar de ochtendstond
op zoek
*…
angstdroom
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 90 onhoorbare komt langszij en deint mee
op de bewegingen van het zwijgzame
die leiden naar een gastvrije hof
met grijpgraag hout en grijnzende monden
waarin het licht verdrinkt en het ontvleesde
maakt entree en stoeit met maanlicht
dat uitbundig danst terwijl
het nachtdier speelt met oude botten
die uiteindelijk een woord vormen
dat verstijfd…
de vraag die je hart je stelt
hartenkreet
3.0 met 3 stemmen 795 de stroop die mijn lippen zoet
ontaard in een verstrengeling
van geluk, extreme verlangens
zij zijn zoet als bezegeling
de vraag die je hart je stelt
waar bevrediging toch blijft
eenzaamheid verkropt stilte
je lichaam waar leven in verstijfd
bitter, zoals alleen gal dat kan
vormt zich een wereld vol smaak
met die eerste vriendschap
met…
Maan
hartenkreet
3.0 met 9 stemmen 1.767 's nachts in mijn verstijfd bestaan
is hij mijn enige bron van hoop en licht
hij houdt de balans in evenwicht
en roept telkens weer mijn naam
hij wil mij met zijn schijnen
beschermen tegen sombere gedachten
die ontstaan in duistere nachten
mij in mijzelf laten verdwijnen
hij beschermt mij met zijn stralen
tegen kobolten, trollen en geesten…
uitgehuwelijk
netgedicht
4.0 met 22 stemmen 3.809 De koelte van het laken
is warm op mijn huid
verstijfd lig ik naast jou
jouw pas verworven bruid
Zweterige handen nat warmer
beroeren mij intiem gehaast
zij verstarren mij in marmer
ruw geschonden afgegraasd
Verouderde passie ongemeend
maken mij broos doch versteend
voorbij jeugd in dromen beleven
verhuld ingekapseld weggegeven…
beroerd taboe
netgedicht
3.0 met 7 stemmen 462 omzeilde jouw muziek
ik strakte de blik in mijn ogen
liet de tere snaren niet zien
meetrillen niet meer horen
mijn rusteloos hart veilig gesloten
voor vredige klanken die komen
en diepe tonen met jouw dynamiek
mijn ontroering merkte je niet
mijn doelloze handen stopten
met spelen, het gevoel was er niet
de rilling van binnen verdwenen
verstijfd…
Koude schoonheid
netgedicht
4.0 met 1 stemmen 131 Een maagdelijk witte nacht
geschilderd door van Gogh
met duizenden stippen
in reflecterende verf
geluiden dempen hoorbaar zacht
en in de verte bast een hond
wind streelt het dorre hout
langs contouren van boerenerf
van zilver schijnt de grond
in licht van wassende maan
die glans gaat in verstijfde water door
alsof alle leven stil blijft…
Grenzenloos
netgedicht
3.0 met 3 stemmen 532 Strelend gaat mijn
rechterhand over
de intens koude steen
regenboogkleuren laten
lachend gouden letters
stralen in ijzige kou
gedachteloos speel ik
met mijn wijsvinger boter
kaas en eieren in het zand
trek lijntjes om de hoeken
met elkaar te verbinden
ik zie je grijns, gewonnen
mijn linkerhand gebruik
ik niet, verstijfd…
over de brug
netgedicht
3.0 met 10 stemmen 895 het is de laatse keer
als ik traag voortga
over de ijzeren brug
voel heel sterk
verdoofde blikken
in mijn verstijfde rug
het lukt mij niet
om terug zien
mijn lijf verbiedt
te keren
mijn hoop wil
alleen op
toekomst teren
naarmate ik verder schrijd
spant de licht gebogen brug
mij tot pijl van verwarring
een hand aan de overkant…
De boom
netgedicht
3.0 met 17 stemmen 320 de boom staat,
verlaat zich op wortels
naargelang zijn aard
verspreidt zijn armen
om zich hoger en hoger
seizoenen lang
met licht te voeden
en vocht te laven
of in de koude sterrengaard
zich aan het ijzige te schaven
zijn ruggengraat
groeit haast onzichtbaar
tussen legers mieren en
genestelde hoven
waarin hij
soms verstijfd…
omloop
netgedicht
3.0 met 2 stemmen 98 in die dagen snakten wij
naar elkaar. ik sloeg je boezems
over. we stroomden elkaar
tegen, waren lek, verstijfd en hard.
vandaag stuwt weer ons bloed
in eenrichtingsverkeer. wij huizen
met tussenschot en uitlaatklep.
moeiteloos liggen wij.…
de strop zou adem blijken
netgedicht
5.0 met 2 stemmen 442 hoog in de lucht
zie ik je glanzen
vleugels gespreid
een horizon rijker
je ogen waren
leger dan de put
waaruit je klom
vanaf de bodem
je handen raakten muren
voeten klommen
gleden weg, ontvelden
in het pijn verdrijven
wanhoop was je touw
de strop zou adem blijken
verstijfd van kou wilde
je het leven grijpen
je bent herboren…
DENK AAN LATER.
hartenkreet
3.0 met 14 stemmen 1.259 Toch denk ik vaak aan later
en raak dan helemaal verstijfd
als ik eraan denk dat ooit
één van ons beide achter blijft.…
avondrust
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 311 in het avondlijke rood
van een zachte middagdood
staart een man verstijfd
met rimpelhanden op de rug
naar een half gevulde kelk
hij veegt zijn ziel af
met de muis van haar hand
die ze vergeten is op zijn hart
en weet zich verzekerd
van een nieuwe volle dag
niet alles werd vandaag geproefd
noch beproefd, er is nog meer
te ledigen, hij…
Bij volle maan
netgedicht
3.0 met 20 stemmen 248 een reiger zetelt op de top
van een reusachtige boom
haast verstijfd uitziend
over mijn wereld
van kronkelige lanen
de zon gaat langzaam onder
en brengt het avondrood in beeld
zachtheid in mij vindt een diepere plek
voor even voel ik mij geheeld
ik sluit mijn ogen
en laat gedachten gaan
naar oorden waar even geen mensen zijn;
een…
Wintercharme
netgedicht
2.0 met 1 stemmen 134 Hoe stil ligt nu wateroppervlak
verstijfd als dood geboren
geen rimpeling maar vlak en strak
spiegelend kou bij zonnegloren
langs oevers het geknakte riet
als met een poederlaag bestoven
wat decoratieve schoonheid biedt
in natuurlijk gebonden schoven
daarboven door azuren blauwe lucht
een enkele wolk als donzen vlek
afgewisseld met een vogelvlucht…
lentewoorden
netgedicht
2.0 met 2 stemmen 100 bijna bezweken onder
karrevrachten sneeuw
spraken we met vederlichte
schone lentewoorden
de kleine krokus schudde het
laatste restje winter van zich af
een sprankelende ontsnapping
aan witte winterlagen
gesmolten en verstijfd
dropen winterwoorden af
geurige lentewoorden openden
onze bevroren zielen
zoveel lentes later toen
onze…
vleugels gespreid
netgedicht
2.0 met 7 stemmen 505 hoog in de lucht
zie ik je glanzen
vleugels gespreid
een horizon rijker
je ogen waren
leger dan de put
waaruit je klom
vanaf de bodem
handen raakten muren
voeten klommen
geleden weg, ontvelden
in het pijn verdrijven
wanhoop was je touw
de strop zou adem blijken
verstijfd van kou wilde
je het leven grijpen
je bent herboren…
hebt uw broeder lief
netgedicht
2.0 met 15 stemmen 2.161 uren van onbegrip warme tranen
die zich dan nog wegen banen
worden dagen weken jaren
van op automaten stromen
die tere insteken weg drukken
om op de weg verder te gaan
volwassen en bevangen
de zekerheid blijft
het moment zal weer komen
dichtbij zullen we weer zijn
voor we ooit verstommen
dat we elkaar verstaan
tot je op een dag verstijfd…
Keer op keer
netgedicht
3.0 met 5 stemmen 104 de ogen open
zeker, de leden zijn uit elkaar
maar kunnen zich nog tonen
als waren zij gebroken
of in een vluchtig wuif gebaar
groeten of hooghartig honen
aan een uiterlijke rimpel
herken ik iets meer in het gezicht
en de wenkbrauw is daarbij een wimpel,
al helpende op duiding gericht
hoe hij gaat, vertelt nog meer
waardig, soepel of verstijfd…
Wat is achtergebleven
gedicht
3.0 met 3 stemmen 942 Sommige tikken nog, andere zijn
vastgelopen, bevroren, verstijfd.
Misschien herstelt
er iets, verstrijkt tijd –
blijft er iets achter dat
op een verleden lijkt.
Maar het is niet meer dan een
poging, het kopiëren van
een gestolen schilderij
op een te nieuwe ezel.
In menig tijdvak hadden wij niet
gepast. We hadden een episode.…
nachtdanserij
netgedicht
4.0 met 4 stemmen 260 het is vreemd
op de stilte te liggen wachten
ergens in een verstijfde kamer
waar twee adems elkaar vinden
in het holste uur van de nacht
weten gedempte gangen zich
vervuld van geloof en hoop
als vliedende gedaanten bleek
zich spoeden naar de plek
waar leven en dood in koor
hun ontmoeting uitbliepen
de geest speelt spelletjes
met en doodt…
EMILY DICKINSON 341
netgedicht
4.0 met 1 stemmen 171 Op diepe pijn volgt een formeel gevoel
Zenuwen zwijgen plechtig als het graf
Verstijfd, het menselijke hart dat vroeg
Was Hij het Die gister en eeuwen droeg?
Werktuiglijk gaan de voeten op en neer
Los van de grond of lucht, zou soms
Een trage weg in elk geval
Genoegen kunnen kweken zoals steen
Kristal en kwarts over het algemeen?…
Spielerei
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 176 Hij verstijfde en werd roerloos
in een poging te ontzeggen
wat hij net gezegd had
Hij zette zijn bril weer op
tegenwoordigheid van geest
op het oog hebbend
de blik vernauwend
tot een speldenprik
Zuilen van grammaticale regen
overspoelden
zijn woordafleidkundig relaas
Daarop werd hij gedachteloos…
Dakloos dromer,
netgedicht
3.0 met 5 stemmen 222 Zonnen wil hij vreten
zich nestelen in haar
cellen zonder de ogen
te kwellen die zich
branden op het netvlies,
kind bij een kloppende
rivier, verloren hart in de
illusie van het avontuur, de
aarde bewegen elk kwartier,
te herontdekken bij elke slag,
op te lossen in de mist van
erbarmen, hoogtepunt van
een drankgelag, verstijfd…