Alle inzendingen over Bad Bed en Brood

Drie maal bad Jezus om ‘t voorbijgaan van de beker wanneer in beden om verlossing verhoring nog lijkt te ontbreken doorstroomt de kracht van de genade Gods bij 't drinken uit de beker. Geschreven n.a.v. 2 Corinthe 12 : 1 – 10 en Romeinen 8 : 28 – 39.…

Maar wie wat beter kijkt, die zal soms zien: Dit zijn geen echte Broden; dit is bake-off! Dus koop alleen nog met certificaat omdat het anders vast om broodroof gaat.…

Zo rijk de avond is aan schemer zo rijk het avondbrood was het maar dat dat ons het leven bood het ware al heel veel bij al die mateloze nood…

Wie werd er niet groot, Door het eten van wit brood. Aan de reclame te horen, Mag je alleen nog volkoren, Anders ga je eerder dood. De oplossing, als u die wil weten, Is een broodje half/om te eten.…

Vroeger aan het dwarsgebakken wit, Maar dat bleek snel slecht voor het gebit, Daarom terug naar brood waar graan in zit. De hele natuur op je bord, Alle granen, van haver tot gort…

hij had een brood gepakt en telde afgebakend zacht de sneden: één, twee, drie, vier tot vijf maal vier het volle pond plus twee bereikte; het geijkte aantal sprak voor zich: “een heel brood voor ik doodlig,” dacht hij tienmaal twee voor elke mond wanneer de avond valt in het begin slaap wel mijn lief, morgen weer gezond de wereld in…

'Wel fijn, maar klein', verzuchtte hij, 'ik zie toch meer brood in een tosti'.…

gedraaid, gekruid gehaktbal, drie beschuiten theetje drinken, daarna in plakken is er geen terug…

Ik zie het brood en lach maar stil en snuif héél langzaam aan de goede geur. Ik ruik het hart en de gebakken schil ieder voor zich en in zij eigen kleur. Ik keer het om en voel naar zijn gewicht en tast 't relief af met een tere hand. heeft ieder brood niet een eigen gezicht, als kwamen er geen twee broden van één land?…

Nooit meer thuis… Haar leven verstoft en bijna vergeten IJzeren wetten dwingen tot oversteek Van bed naar stoel Bijna honderd jaar ingesleten gebaren Het brood naar haar mond Haar ogen zo blauw En verwarrend helder…

Eten, dagenlang voor je meegebracht, verzamelde ik uit laden naast het bed dat je afdruk nog niet kwijt wou. Aangebeten vruchten, taart in zijn sarcofaag verdroogd, vleesresten in je zakdoek uitgespogen, brood dat onder een mossen deken lag. Nu, het is tijd, ga zitten. Eet. Wees stil, niet mopperen.…

LEVE EEN GEDICHT Een gedicht moeten maken van een gelukkig moment wakker worden van het lied van een merel op het dak Jij bent al opgestaan brood geroosterd, thee gezet Ik ben meer een avondmens wakker gemaakt door verse munt Buiten tikt de ochtendregen in bed voelt het laken als achtergebleven vochtig verwaaid met de wind…

op zoek nemen we de plaatsen van bewoners, in verlaten huizen herstellen wat stuk is, slapen in hun bedden, nemen een bad eten resten uit koelkasten maken schoon, wassen kleren elke dag een andere woning onzichtbaar worden alleen nog maar elkaar zien zo scheppen wij bewoonde huizen wachten op het openen van het slot in de deur…

De bal was hard en glad al 9 maal ging hij naar het net en niemand die wist dat hij in stilte bad o, heer, lag ik maar in bed. De kleine keeper in het grote doel werd nog 7 maal gepasseerd en toen, in het algemeen strijdgewoel is hij hem heel stilletjes gesmeerd.…

Filosofie is niet wat je ziet geen theater geen buitenkant maar je binnenkant wat je voelt wat je wezenlijk bedoelt wat je boeit en in wordt gegeven in bad, in bed en op ’t toilet Waar zeker vorm aan is te geven in je eigen leven en dat van anderen door ‘t vooral te delen in spraak en schrift Dus open dat doek lees het boek van…

grote tekenen had hij verricht liet lammen lopen gaf blinden weer het zicht getrouwen volgden hem in stoet en baden mee voor zondaars en de zieken die hij genas met warme groet de avondmaaltijd in gethsemanie hij brak het brood en deelde wijn van judas wisten zij nog niet hij kende het verraad waardoor soldaten kwamen ook petrus…

Omdat onlangs mijn allerliefste vrouw Mij net als ieder jaar weer had verweten Dat ik ons beider trouwdag had vergeten Vroeg ik aan haar als akte van berouw: “Wat wil je van mij hebben, lieve schat: Een gouden ketting of een zak patat?”…

Een blanke nymf steeg ze uit het marmren bad, En toefde op de eerste treê; heur armen beurden En wrongen 't blonde haar, dat druipend nat Nog van den amber der violen geurde.…

De zeewolven kun je horen met beide handen voor je oren, als de dagen wat luid zijn geweest, stilte gesprokkeld tussen golven, daarin belooft een lege kokkel nog het meest om het rumoer te smoren, onder een grijze lucht waar meeuwen zich baden in nog wittere sneeuw, besluiten we hier te blijven wonen.…

ik heb het reuze naar m'n zin lig in bed, verroer geen vin laat de wereld verder draaien ik haal haar strakjes wel weer in…

Ik zie de lijnen van je leed je als kind reeds aangedaan. Hoe je niet gewenst was in een veel te druk bestaan. Maar ik voel ook de lijnen die ons verbinden, kijk keer op keer naar het toeval dat geen toeval meer kan zijn. Waar wolken verscheuren, stortregens ophouden te bestaan, dáár breekt onze zon door, in wel duizend kleuren. Kom…

'waar is de waterput waar vogels zich kunnen laven met vrolijk gefluit' ik probeer te kijken naar bergen, naar blootgelegde zeeën, zoiets als lucht, woordenblauw naar weggebrachte pijnen tussen dikke boeken lege kamers, steeds krommer in armen leg ogen, onbekend, in volzinnen in weerkaatsende verzen die niet verder kunnen gaan…

Ik kwam uit bed, dat ging nog goed Deed de dingen die men altijd moet Zoals douchen en naar de w.c. Ach, daar deed ik het niet mee.…

Dat bed, dat heerlijke warme bed, mijn zijn, naar mijn gevoegde lijf, dat bed, waarin ik stap als de dag ten einde is, om ’s morgens die heerlijkheid te verlaten, noodgedwongen, omdat er een soort van plicht roept, een plicht die ik liever zou verzaken, omdat dat heerlijke naar mijn lijf gevormde bed als het ware mompelt, blijf toch gewoon hier, dat…

wanneer de ochtend zacht het labyrinth van slaap begraaft onder bedauwd licht van de stad (haar catacomben, gedicht door meeuwenschreeuw) verschijnt het kind bij het bed waarin het is volbracht door ons, in duizelend sterrenuur, met maanscheuten, die walmende nacht: roof uit de droom, geschenk aan de duur.…

Onbeslapen blijft één kant in mijn bed, waar het dekbed meedogenloos toont: deze plek is door niemand meer bezet, dit bed wordt in eenzaamheid bewoond. Maar ik hou alle mogelijkheden open en kom jij wel in mijn bed gekropen.…

je was hier binnen totaalmuren ter herschikking van aankomsttijden we hebben bestaan, schroeiplekken achter ons gelaten, laten gaan, van bed gewisseld in een ontboste kamer geurend naar roest en olie gedoofd brood en schemerplanten, vaag wegens verlaten van stemmen, avondschimmel onder de radar achter de horizon we hebben…

“Wij beëindigen de zwangerschap” en keek me afwachtend aan, Verwachte hij, dat ik In tranen zou storten In die stille gebeden, Waar ik bad voor kracht, Waar ik bad en bad en mezelf overgaf, was geen plek voor tranen, Er was hoop. En zie, Een zoon……

Met verbijstering zie ik het nieuws, met ontzetting dan: wat er gebeurd, met walging de plaatselijke politie brood uitdelen, neen, niet GEVEN, het wordt als VRETEN naar de mensen gegooid, zo hard en zo ver mogelijk. Mensonterende toestanden, te walgelijk voor woorden. Hoe ver moet je gezonken zijn, om mensen zo te behandelen.…

kruin plantjes met spruitige sprietjes in een veld met variërende rietjes een oogverblindende tuin in een rijk geschakeerd kleurenpalet kom, spring gauw uit je bed Carpe diem ik heb al brood met jam en koffie gezet…