Alle inzendingen over Verdomme

Al die oenen die kiezen voor Geert - verontschuldig me thans tot besluit - zijn verdomme hun vrijheid niet weerd!!! Zo. Dit moest er bij mij even uit.…

Ik ben het kwijt Kan het nergens vinden Ernst zal me verblinden Voor relativiteit Wanhoop heeft het bedolven Onder grote emotionele golven Weggedoken zit het achter verdriet Ook in getob vind ik het niet Overspoeld door dramatiek Houdt het zich schuil achter paniek Maar ik laat me niet verblinden Zal het verdomme weer terugvinden…

Je zegt het wel, maar sta me toe, verdomme toch, wat raakt het mij. Mijn moeder is niet meer, niet eens de zomer haalde zij. En nog maar pas een kind. Gegrepen door een auto, zo heet dat dan. Geloof me, vriend, de herfst duurt lang, te lang voor mij.…

Je voelt wat pijn zo af en toe Een pijnscheut hier en daar Die je moedig wil verbijten Ze zijn met mij nog lang niet klaar Ik wil nog één keer verdomme Nog één keer in de krant Met heel veel getoeter en heel veel trammelant.…

dapper dringt een zonnestraaltje zich door het vuilgrijze venster glijdt dan langs proppen papier, een overvolle asbak en lege flessen bier de ouwe dichter die nu grommend ontwaakt, vloekt ‘verdomme’ terwijl zonlicht op zijn monitor het lezen bijna onmogelijk maakt ‘de ratten’ hijgt hij zwaar en diep als uit een put, dan typt zijn nicotine…

En nog vallen de bommen, schuilen kan haast niet, het kan me niet verdommen, wie er begon in dat gebied. Je schreef me, bid voor ons, niet alleen in het heilig land; vergeef me als ik frons, je bent in een nachtmerrie beland.…

aan het eind van de straat flikkert een kapotte lantaarnpaal tegen die lantaarnpaal leunt een man, hij lijkt verward ik zie hem wel, maar loop door over de vlotbrug maar iets dwingt me terug over de vlotbrug naar de verwarde man bij die kapotte lantaarnpaal er hangt een touw aan de lantaarnpaal verdomme, hij zal toch niet...…

Voor zeker Margriet. ’t Kan me echt niet schelen, verdomme. Zo’n lichaam? Mijn liefde straalt, jodelt zijn levenslied. Ze verdwijnt, ik blijf achter, als een stomme. Wat ’n blaam? Margriet zingt, lacht met mijn liefdesverdriet. Mijn stoer imago wankelt naar bonhomme. Foetsie faam? Ik bord maar verder, ‘Mens-Erger-Je-Niet’.…

EN NU VERDOMME SLAPEN! Schreeuwt de deur met een klap. En besprongen door het duister, zal ik nog wel even waken.…

Ik voel me alleen zonder jou ik mis je lach, het zoenen, je gezicht ik mis alles waar ik zo van hou verdomme, waarom zei ik nooit “ik ook van jou” Ik genoot van elke zoen en lach die je altijd zo teder aan mij gaf kon ik die tijd nog maar even terug halen ik wil niet zonder je, ookal weet ik nu dat ik het wel kan Ik stond voor het…

Zing verdomme voor mij alleen..…

Zinnen zweven door de lucht Niet uitgesproken woorden Geen geluid bereikt mijn oren Wanhopig oog en diepe zucht Stilte scheurt door helse hoofden Zeg het, zeg het, verdomme dan Samen wetend dat het niet kan van ons valt niets meer te geloven Er is niets uit te leggen of uit te spreken Maar over, uit, de liefde klaar Ik hoor de deur…

wachten, droef en zwaar de muffe geur, een lijf in zwart op de grijze muur hing haar gezicht, streng en met harde vuisten, voortgedreven door gebed stemmen naderden uit fluwelen hoeken en dwongen mij naar koude wangen dat volstond voor de herinnering nu pijnloos en geordend rustig aan de grootmoeder die geen naam meer draagt verdomme…

Ik had bewondering Voor hoe je het ging dragen Een afscheid kwam niet op in mij Nu 2 weken later En het is al over Een rouwkaart Legt de feiten bloot Zelfs dat halfjaar Is je onthouden En ontnomen Want ik sta hier En jij bent dood Verdomme....…

ik kras je hart waar gaten vallen ben een schoft en balanceer de waarheid in het midden op het valse tussenschot verdomme waarom ben ik het nu die stenen keert je lucht geeft waar je sterven moet omdat jouw tijd is gepasseerd ik heb geraakt wat slapen moet je hebt het niet verleerd nog schreeuwt de werkelijkheid geen reden…

Papa 04.10.1943 – 15-11-1981 ik kijk naar je kleren je perfect gekapte haar levenloos in je kist was je er nog maar je voelt ijskoud aan een rilling gaat door me heen uit je lichaam opgestegen je liet me verdomme alleen je geest waart ergens rond en leidt mij door het leven missen doe ik je nog elke dag je hebt mij veel moois gegeven…

-Ik heb verdomme net een nieuw dak op m’n paleis. Ik dacht dat jij in tenten sliep? -Alleen op TV Barack, alleen op TV. -Het is je zeker om de olie te doen? Nee, ik bescherm jouw eigen onderdanen. -Wat blijft er over van jouw goede voornemens? Die heb ik nog steeds. -Maar je handelt er niet naar! Alleen op TV Muammar, alleen op TV.…

de zon zij wier zoute huid nog zoeter smaakt dan suikerspinnen op de Haagse kermis waar onverhoeds geluid verdwijnt alsof we samen verstoppertje spelen en ik mij schuilhoud in een stomme film en Charlie Chaplin grappig zie flaneren over haar borsten tussen haar dijen en geen woord meer zeggen kan waar haal ik nou verdomme…

uren uit het raam je staat daar en fluistert zachtjes zijn naam want hij verdween, er was plotseling iemand leuker er was iemand veel knapper en misschien een collega van dezelfde afdeling een stuk en grappiger bovendien maar het geeft niet, zoiets kan gebeuren hij was geen eigendom of een bezit er zal een andere tijd komen al duurt het verdomme…

de mug zoemt over mijn blote rug pest mij als ik tracht te slapen zal ik uit bed stappen, op jacht gaan om haar bloed op de witte muur uiteen te slaan dan wel mogelijkerwijs haar restanten op te rapen of trotseer ik haar macht en denk morgen heb ik wel een zalfje dat de ergerlijke jeuk verzacht verdomme…

Kinderarbeid is verboden Zelfs in de hemel Mag ik hopen Verdomme Neemt Hij tot zich Neem mij Roep mij Laat mij eeuwig branden in jouw hel De hemel loop ik mis Terug het kleine kind Jouw stilte is diep Het spreken oppervlakkig ‘Rouwen vriend Volgens Kübler-Ross’ Heeft U haar gekozen Om te spreken Uiteindelijk te aanvaarden Maar luister…

er vormt zich iets op mijn bovenlip het is veel donzig en blond en ik denk verdomme dankzij de overgang loop ik met een snor in deze wereld rond mijn taille is ook aan het verdwijnen mijn blaas loopt uit de pas nog even dan ben ik zo'n klein stevig vrouwtje met Tena Lady's in haar tas dan nog even iets over de mannen die je aankijken…

Dan pas zeg ik: Verdomme! Het is voorbij, vooruit! Ik moet er maar mee leven! En mezelf niet in de weg zitten! Die last kan ik best wel dragen!…

dan scheuren de tranen onverlaat want mijn stem breekt stukken haat zij schreit verstomd en rukt het hart aan flarden wijl witte tanden glanzen de rode ogen gloeien deernis de hel is mijn verdoemenis maar wat is de hemel dan verdomme!…

Ik wacht , kijk , kom dan naast je staan Al ben ik mezelf niet Ik denk, bezwijk , verloren door je glimlach Geboren, getogen in m’n gedachtengebied Ik wil, ik kan, maar mag niet van wie Wie heeft het recht mij jou te verbieden Ik zou als ik mocht maar jij hebt de macht Jouw wil zal en moet geschieden Verdomme gedaan ik kan’t niet meer aan…

de Joodse staat onder beleg zeg het voort, het is oorlog en grenzen dienen beschermd opnieuw verlegd zelfs de vijand moet weten wanneer op te houden de Palestijnen worden gebracht hetzij naar de rand van hun afgrond hetzij tot in het Nirwana hunner dromen met bommen, altijd met bommen die het verdommen nagewezen te worden dat is iets voor…

‘Verdomme,’ bromt hij, even kwaad, Maar denkt aan zijn gebedenboek, En wreekt zich met een handvol zaad Voor haar verschrikte bek te strooien. Dan grijpt hij toe, en zegt bedaard, Terwijl hij haar de kop afslaat: ‘’t Geluk, al binnen ze ’t niet waard, Dat is nou eenmaal met de rooien.’…

Ziet wat collega’s Ook kunnen zien Ze zijn niet blind Ik weiger te geloven In hun gespeelde visuele handicap Zelfbehoud eigen voordeel Angst voor de titel Z`n gegeven macht Zal het zijn Laffe klootzakken Maar Waarom stond ik op Waarom verwijderde ik De duurbetaalde idioot Interim manager Van de angstige damesslaapkamer Zeg `t maar verdomme…

Jouw kus, dat jij niet ook ‘verdomme’ riep, waarom gaf jij niet onze pijnen weer! [dizain bij onderstaand olieverfschilderij van Harald Calle]…

door de Sellinger Bossen alle remmen los en je e-bike vliegt, zweeft Bont Zandoogje als had je als vlinder geleefd Groot Koolwitje op dat fietspad zit je Oranje Zandoogje waar fietspaden kwamen kregen ze vlindernamen Bruin Zandoogje in versnelling vloog je helling af helling op in de bocht noodstop tegenliggers die niet wijken laten ze verdomme…